Σελίδες

13/2/09

Forever Lost





Ξύπνα σου λένε, και εσύ ξυπνάς

Κοιμήσου τώρα, και εσύ κοιμάσαι,

Ένα ρολόι καλά κουρδισμένο, μια χορδή καλά τεντωμένη ..

Σκέψου σου λένε, και εσύ σιωπάς.

Τι να σκεφτώ;

Μια ζωή, τρέχω, κυνηγιέμαι, τρώω τον χρόνο μου στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στον ύπνο σε ανούσια πράγματα. Και σαν έρθει η ώρα να διαβάσω ένα βιβλίο το μυαλό τρέχει σε χίλιες κατευθύνσεις... μια ζωή ποδήλατο...

Τρέχα μου λένε, και τρέχω πατώντας τα πόδια στο έδαφος με δύναμη, παίρνω βαθιές ανάσες, γελάω, χοροπηδάω πάνω στο πλακόστρωτο του δρόμου, τινάζω τις πέτρες μακριά, η φόρμα μου τινάζεται με τον αέρα.. και γελάω, γελάω δυνατά... ανοίγω τα χέρια σε ανατολή και δύση, γέρνω το κεφάλι πίσω και κοιτάω το βουνό πασπαλισμένο με άσπρο χιόνι, την θάλασσα να φιλοξενεί την ζωή έχοντας στην χαίτη της μικρά κυματάκια, τον ουρανό – έναν απέραντο γαλάζιο ουρανό – και σκέφτομαι δυνατά, ασθμαίνοντας την υγρασία του χειμώνα, την ανάσα της βροχής, μυρίζοντας να νοτισμένα δέντρα, την υγρή γη..

Στο πρόσωπο μου κατοικεί ένα πλατύ χαμόγελο..

Αν αυτά δεν είναι ο Θεός, ποιος είναι;...


2 σχόλια:

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

η αμετανόητη λοιπόν σου λέει οτι ναι αυτά όλα είναι θεός. και μεις ηλίθιοι που ψάχνουμε το άπιαστο και δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. τσακωνόμαστε, ζηλεύουμε, χωρίζουμε, τρωγόμαστε και δεν γευόμαστε την αληθινή ζωή....

nkarakasis είπε...

Αμετανόητη, ναι αυτό είναι ο Θεός. Και Θεός είμαστε και εμείς που τα βλέπουμε.
Η αληθινή ζωή είναι πέρα, εκεί που εσύ είσαι ήρεμος και γαλήνιος.
Να' σαι καλά Εύη μου, να γεύεσαι πάντα τις λιχουδιές της ζωής και να αγαπάς..