Σελίδες

5/3/09

Comfortably Numb




Προσεκτικά ακουμπισμένος στην καρέκλα,
κοιτάω το παράθυρο και αισθάνομαι,
μακρινές φωνές να βιοπαλεύουν,
ανθρώπους ζαλισμένους,
ζωή να πνίγεται.

Αναπαυτικά γυρνάω τις σελίδες,
σταματάω να ακούσω τις ανάσες,
αυτές, που βγαίνουν δύσκολα,
αυτές, που ασθμαίνουν για το δίκιο,
ανάσες, ιδρωμένες και χαμένες,
σε μια ζωή δηλητήριο.

Χάνομαι στην γλύκα ενός πιοτού
και ένας κρίνος της θάλασσας παλεύει να ανθίσει,
μέσα στην άμμο της Aμοργού,
ελπίζοντας το κύμα να το λυπηθεί,
τους σπόρους να απλώσει,
ζωή, ελπίδα να μοιράσει.

Το αγκαλιάζω,


Τέλος!


6 σχόλια:

Μιχάλης Ρ. είπε...

Οι ατάλαντοι θάψαν βαθιά το δίκαιο, την αρετή, την ελπίδα…Πάνω από τον άγιο τάφο βάλανε τους κύκλωπες της αμάθειας να βάλουνε βράχια και μπάζα με λαμπάκια πολύχρωμα και ηχεία που ξερνούσαν ξεφτίλα και ψευτιά, υπόσχονταν σύντροφο στη μοναξιά τον καθρέφτη, ερωτικούς παράδεισους στους κακισμένους. Κι όταν το κρινάκι της Αμοργού χαιρέτησε τον ήλιο ανάσταση και λύτρωση ακούστηκε παντού μαζί με θεία μουσική:
"Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πώς ήμουν σπόρος"
Καλημέρα ιχνηλάτη ψυχών παραδομένων.

nkarakasis είπε...

..και ο σπόρος δείχνει ότι κοιμάται, δεν κοιμάται όμως..
Υπέροχος Μιχάλη!
Άλλη μια κραυγή έτσι;

Ανώνυμος είπε...

πριν δωσω ελπιδα στο κρινακι της αμοργου μεσα μου δειλιασα..ενιωσα οτι θα προσβαλλα τη λογικη μου μ αυτες τις αισιοδοξες σκεψεις,οτι θα εδινα δικαιωμα στους διεφθαρμενους κυκλωπες να γελασουν μαζι μου φωναζοντας με σαρκασμο πως αιθεροβατω..φοβηθηκα,κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη με αμφιβολια,απελπιστηκα..κ αμεσως ντραπηκα!εγω δεν θα πνιγω στις ανασφαλειες που προσπαθουν να βουλιαξουν τον κοσμο!εγω θα σεβομαι παντα τον ψιθυρο της συνειδησης μου,θα θυμαμαι παντα τα λογια που πασχιζαν οι δικοι μου να μου πουν και θα κοιταω τους ανθρωπους στα ματια..!το κρινακι θα ανθισει!
ζητω συγγνωμη για τις μικροκλοπες που εχω κανει απ τα λογια σας αλλα ηταν τοσο ομορφα που δεν καταφερα να αντισταθω!

nkarakasis είπε...

Ανώνυμη μου, θέλω να σε σχολιάσω και στα δύο comment σου, αξίζει να σου απαντήσω, αλλά λόγω πίεσης χρόνου (δουλεύω) επιφυλάσσομαι για αργότερα.
Ευχαριστώ πάντως

nkarakasis είπε...

Ανώνυμη, ενώνεις τα δάχτυλα σε σχήμα μπουνιάς και τα φέρνεις με δύναμη στο πιγούνι σου. Αφού ματώσεις, κοιτάς τον καθρέπτη και του λες με αδιαφορία.
Αφού θα με χτύπαγες και εσύ .. δεν σε έχω ανάγκη.

Ενώνεις τα δάχτυλα μεταξύ τους, αφήνεις το άσπρο των δαχτύλων σου να φανεί, περιποιημένο, όμορφο. Κοιτάς τον καθρέπτη και του λες. Είναι όμορφα εκεί έξω, κρίμα που δεν έχεις πόδια να δεις αυτά που βλέπω.

Δεν μπορώ να πω παραπάνω, καταλαβαίνεις την διαφορά. Δικά σου είναι τα δάχτυλα, δικιά σου και η απόφαση. Και δεν είναι τι σου λέω εγώ ή κάποιοι άλλοι, είναι τι νιώθεις να δώσεις για να πάρεις. Με πόση δύναμη θες να ζεις και να ζούνε οι άλλοι.
Το νόμισμα δικό σου, στρίψε το ..
Να' σαι καλά που πέρασες απόψε από εδώ.

Ανώνυμος είπε...

νομιζω πως θα περναω συχνοτερα..ειστε πολυ ομορφη παρεα!