Κάποια νύχτα στην Ιταλία..

φώτο Ν.Κ.

Υπάρχει ένας δρόμος μέσα σε αυτό το δάσος, είπε ο γέροντας και αναστέναξε βαριά. «Πες μου...» επέμενα να μάθω..
Υπάρχει ένας δρόμος μέσα σε αυτό το δάσος που δεν θα τον βρεις ποτέ άμα ψάχνεις.
«Τότε τι δρόμος είναι;»
Από αυτούς που κυκλοφορείς σε τυχαία σημεία και πετιούνται μπροστά σου.
«Και πως θα τον αναγνωρίσω; πως θα πω ότι τον βρήκα;»
Θα το δεις στο πρόσωπο του. Θα σε αναγνωρίσει και τότε θα πεις από μόνος σου, αυτός είναι ο δρόμος που έψαχνα..
«Και αν δεν ψάχνω;»
Αυτό είναι το τρομερό βάρος του δρόμου. Σε πείθει ότι το έψαχνες..
«Μα, δεν θέλω να βρω κανένα δρόμο. Είμαι καλά εδώ που είμαι ..»
Και η βροχή δείχνει ανώφελη και εκνευριστική σαν λιάζεσαι σε ένα κήπο, μα καλό θα ήταν να ρωτήσεις και τα λουλούδια γύρω σου!
«Δεν σε καταλαβαίνω. Τι σχέση έχει αυτό;»
Η καρδιά με το μυαλό είναι δυο διαφορετικά όργανα, δύσκολο να τα ικανοποιήσεις όλα μαζί..