Ένα λουλούδι σκαρφαλώνει στον τοίχο με δύναμη, απλώνει τις ρίζες στο έδαφος με πείσμα και οργή.
Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε....
Υπάρχει ένας πόνος παιδικός που δεν τολμούμε να ομολογήσουμε. Σαν το γιασεμί μας τυλίγει, μας σφίγγει. Ότι ζούμε το βλέπουμε με άλλο βλέμμα, δεν είναι παιδικό. Είναι ώριμο μιαν άλλη οπτική της ίδιας της ζωής. Δεν είμαστε χαμηλά να κοιτούμε ψηλά, να ζητάμε την στήριξη. Κοιτάμε πλέον χαμηλά, στηρίζουμε, ενισχύουμε τα θεμέλια των γύρω μας. Θέλει θάρρος. Αν λέγεται έτσι αυτό που κάνουμε, δεν νομίζω.
Ανακλαστικές θεωρίες δύναμης, μη προσβάσιμες στην σκέψη. Απλά συμβαίνουν. Σταματάμε να κοιτάμε ψηλά και κοιτάμε αυτούς που εξαρτιούνται από εμάς. Και η ζωή, φοράει το μαύρο κολλητό της φόρεμα, οπλίζει το ροζιασμένο χέρι της με ένα μαστίγιο. Μια βαράει στο έδαφος και μια στην πλάτη, στο πρόσωπο. Και εμείς δεν κουνιόμαστε από την θέση μας. Ενίοτε κλαίμε, όσο μπορούμε κλαίμε. Κάποτε βουβά, άλλοτε φωναχτά. Δεν έχει διαφορά , κανείς δεν μας ακούει. Σε κανέναν δεν στρέφουμε το στενάχωρο βλέμμα μας. Το κρατάμε γερά στην παλάμη μας, για εμάς, για τον εαυτό μας..
Το λουλούδι αρπάζει τον τοίχο με δύναμη, στηρίζει το βάρος στις ρίζες, κοιτάει κατάματα τον ήλιο, με οργή ...
Ο κόσμος γύρω μας κάνει ένα τρελό πανηγύρι παραλογισμού. Οι πάντες ντύνονται με ρούχα φανταχτερά, άλλος τρέχει στο πάλκο και ουρλιάζει με δύναμη. Άλλος ξερνάει, δίπλα μας άλλος σκύβει το κεφάλι, άλλος γελάει δυνατά. Και όλοι μαζί, χορεύουν ανάμεσα μας, μας χτυπάνε με το βλέμμα τους, με τα νύχια τους ξεσκίζουν τις σάρκες μας.
Δεν μας μένει παρά να τους αντιμετωπίσουμε με χαμόγελο, εκείνο το αφοπλιστικό ηλίθιο χαμόγελο που φωτίζει στο κούτελο την πινακίδα από νέον : "Είμαι και εγώ ηλίθιος σαν και εσάς.."
Το λουλούδι αδράζει τον ήλιο, τα σύννεφα παλεύουν, αλλά η ζωή έχει εφαρμόσει τους κανόνες της.
Μένει να γύρουμε το κεφάλι μας προς το λουλούδι, να το ζηλέψουμε.. να σφίξουμε όποια δόντια μας έχουν μείνει, να βγάλουμε την σιαγόνα μας από τον σβέρκο μας, να πλύνουμε το αίμα από την ψυχή μας και να ανασάνουμε βαριά αναμασώντας την ίδια καραμέλα.
Και αυτό πέρασε... (αλλά τι πήρε μαζί του;;)
Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε....
Υπάρχει ένας πόνος παιδικός που δεν τολμούμε να ομολογήσουμε. Σαν το γιασεμί μας τυλίγει, μας σφίγγει. Ότι ζούμε το βλέπουμε με άλλο βλέμμα, δεν είναι παιδικό. Είναι ώριμο μιαν άλλη οπτική της ίδιας της ζωής. Δεν είμαστε χαμηλά να κοιτούμε ψηλά, να ζητάμε την στήριξη. Κοιτάμε πλέον χαμηλά, στηρίζουμε, ενισχύουμε τα θεμέλια των γύρω μας. Θέλει θάρρος. Αν λέγεται έτσι αυτό που κάνουμε, δεν νομίζω.
Ανακλαστικές θεωρίες δύναμης, μη προσβάσιμες στην σκέψη. Απλά συμβαίνουν. Σταματάμε να κοιτάμε ψηλά και κοιτάμε αυτούς που εξαρτιούνται από εμάς. Και η ζωή, φοράει το μαύρο κολλητό της φόρεμα, οπλίζει το ροζιασμένο χέρι της με ένα μαστίγιο. Μια βαράει στο έδαφος και μια στην πλάτη, στο πρόσωπο. Και εμείς δεν κουνιόμαστε από την θέση μας. Ενίοτε κλαίμε, όσο μπορούμε κλαίμε. Κάποτε βουβά, άλλοτε φωναχτά. Δεν έχει διαφορά , κανείς δεν μας ακούει. Σε κανέναν δεν στρέφουμε το στενάχωρο βλέμμα μας. Το κρατάμε γερά στην παλάμη μας, για εμάς, για τον εαυτό μας..
Το λουλούδι αρπάζει τον τοίχο με δύναμη, στηρίζει το βάρος στις ρίζες, κοιτάει κατάματα τον ήλιο, με οργή ...
Ο κόσμος γύρω μας κάνει ένα τρελό πανηγύρι παραλογισμού. Οι πάντες ντύνονται με ρούχα φανταχτερά, άλλος τρέχει στο πάλκο και ουρλιάζει με δύναμη. Άλλος ξερνάει, δίπλα μας άλλος σκύβει το κεφάλι, άλλος γελάει δυνατά. Και όλοι μαζί, χορεύουν ανάμεσα μας, μας χτυπάνε με το βλέμμα τους, με τα νύχια τους ξεσκίζουν τις σάρκες μας.
Δεν μας μένει παρά να τους αντιμετωπίσουμε με χαμόγελο, εκείνο το αφοπλιστικό ηλίθιο χαμόγελο που φωτίζει στο κούτελο την πινακίδα από νέον : "Είμαι και εγώ ηλίθιος σαν και εσάς.."
Το λουλούδι αδράζει τον ήλιο, τα σύννεφα παλεύουν, αλλά η ζωή έχει εφαρμόσει τους κανόνες της.
Μένει να γύρουμε το κεφάλι μας προς το λουλούδι, να το ζηλέψουμε.. να σφίξουμε όποια δόντια μας έχουν μείνει, να βγάλουμε την σιαγόνα μας από τον σβέρκο μας, να πλύνουμε το αίμα από την ψυχή μας και να ανασάνουμε βαριά αναμασώντας την ίδια καραμέλα.
Και αυτό πέρασε... (αλλά τι πήρε μαζί του;;)
6 σχόλια:
Με τα νύχια τους ξεσκίζουν τις σάρκες τους
Ή
Με τα νύχια μας ξεσκίζουμε τις σάρκες μας
Επειδή δεν κοιτάμε – όπως το λουλούδι – τον ήλιο με οργή
Εμείς ζηλεύουμε το λουλούδι, αυτό έχει τους λόγους του να κοιτάει με οργή ή χωρίς οργή τον ήλιο.. Φανταζόμαστε απλώς μια κατάσταση και την ζηλεύουμε, δεν είναι απαραίτητο η φαντασία μας να αρμονίζεται με την πραγματική κατάσταση αυτού που ζηλεύουμε..
Και με τα νύχια τους (ο κόσμος γύρω), ξεσχίζουν εμάς.. ακούσια αρκετές φορές, θα το παραδεχτώ αυτό..
Να 'σαι καλά..
και αν ο κοσμος ξεφρενα γυριζει γυρω μας
και αν ο καθενας εχει το ρυθμο του
αλλος κοιτα ψηλα
αλλος κοιτα χαμηλα
και ισως καποιοι απλως
κλεινουν τα ματια
μα τί σημασια εχουν ολα αυτα?
θελω πολυ να δω το ποτηρι μισογεματο
θελω πολυ να κοιταξω ψηλα
θελω να αναριχηθω
με ριζες γερες οπως εκεινο το λουλουδι
τι και αν ο πονος κ η οργη
συντροφοι μου αχωριστοι θα ναι?
μηπως αν χαμηλοτερα κοιταξω θα με λυπηθουν να φυγουν?
αγαπω τους ανθρωπους που κρυβουν οργη
νοιωθουν κ αντιδρουν
ειναι υγιεις
Αγαπητή μου, είναι ένα πάρα πολύ ωραίο ποίημα έτσι όπως το έθεσες..
Όχι, κανείς δεν μας λυπάται και το ποτήρι πρέπει να το βλέπουμε μισογεμάτο..
Θα συμφωνήσω..
Η απόλυτη ποιητική περιγραφή της ανωριμότητας, της κατάστασης εκείνης που η σύντομη ζωή είναι η επανάληψη του ίδιου λάθους, το λάθος πρότυπο, στο λάθος προορισμό χωρίς σκέψη για αλλαγή σελίδας. Γιατί άποψή μου είναι ότι, η ωριμότητα σου δίνει την ευλογία της συνειδοποίηση του λάθους και τη δυνατότητα να δοκιμάσεις το καινούργιο. Να ξεφύγεις από το πάντα ανικανοποίητο παιδί (not ok) και να περιέλθεις σε κατάσταση να επιλέγεις αυτό που σε προάγει στο επόμενο επίπεδο συνειδητότητα (είμαι εντάξει, είσαι εντάξει). Αξίζει το κόπο ν’ αγαπάμε όσους μας αγαπούν και στο όνομα αυτής της υπερβατικής αγάπης δεν πρέπει να δημιουργούμε κανόνες γενικευμένης συμπεριφοράς. Γιατί, «αν βγάλουμε την σιαγόνα μας από τον σβέρκο μας, για να πλύνουμε το αίμα από την ψυχή μας και ανασάνουμε βαριά αναμασώντας την ίδια καραμέλα» είμαστε οι δυστυχισμένοι που βλέπουμε τα τραίνα να περνούν αγνοώντας πόσο εύκολο είναι να βγάλεις εισιτήριο για να ταξιδέψεις. Τότε μόνο ώριμος αναλαμβάνεις την ευθύνη της επιλογής σου και προσδιορίζεις το νέο σου προορισμό.
«…Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Που θυμάμαι και θυμάσαι,
Μόνο τρόπο να κοιτάμε,
Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα,
Όσο ζούμε και πονάμε…».
Επί προσωπικού τώρα, πήγα Νίκο με τα παιδιά σήμερα το πρωί από τη πηγή της Αδάμενας (έξω από την Πορταριά, στο δρόμο για Μακρινίτσα) μέχρι το τέλος του μονοπατιού αρχαίο και πανέμορφο κάτω από το ξενοδοχείο «Πορταριά». Είδαμε για πρώτη φορά μικρές σαλαμάνδρες και μαζέψαμε κάστανα. Περάσαμε φανταστικά με τα σκασμένα μέχρι να ξαναγίνουν τα κωλόπαιδα που τόσο αγαπάμε και να τα πάω σπίτι. Άυτάάάάάά και γεια χαρά.
Μπράβο Μιχάλη, Εγώ μόλις γύρισα από Δερβένι Κορινθίας όπου εξετέλεσα επιτυχώς τα εκλογικά μου δικαιώματα.
Τώρα ακριβώς τι ήθελες να πεις, ομολογώ ότι σε έχασα..
Το κείμενο μου δείχνει την δύναμη που πρέπει να έχουμε μέσα από τις -ρεαλιστικές - καταστάσεις που ζούμε..
Είμαστε ακόμα ζωντανοί σαν ροκ συγκρότημα..
Δημοσίευση σχολίου