Σελίδες

16/5/10

Απόσπασμα απο το βιβλίο μου, Βασιλιάς ΙΚΕΛΟΣ

Τα λόγια της είχαν τη δύναµη της θύελλας, την οµορφιά
της εύφορης πεδιάδας, τη σοφία των θεών, αλλά ίσως ο Αλέ-
ξης να µην ήταν έτοιµος να ακούσει λύσεις εκείνη τη στιγµή.
Ίσως απλά να είχε ανάγκη να εξοµολογηθεί, να αδειάσει αυτά
που τον στενοχωρούσαν. Τη σταµάτησε βάζοντας το δάχτυλό
του στο στόµα της, σαν να της έλεγε: «Σώπα...»
Την αγκάλιασε στοργικά. Τα λόγια της πνίγηκαν µέσα σε
αυτή την τρυφερή αγκαλιά. Τη χάιδεψε στην αρχή στο µάγου-
λο και µετά παντού, µαλακά, σαν να ήταν τρυφερό µπουµπού-
κι. Έσκυψε να τη φιλήσει, µα αυτή µαζεύτηκε ντροπαλά. Αυ-
τός δε βιάστηκε, δεν επέµενε, θα έρθει µόνο του, σκέφτηκε,
χωρίς βιάση, θεϊκά. Το δωµάτιο άλλαξε, η άνοιξη µπήκε µέσα
και βρήκε τους δύο νέους αγκαλιασµένους, «αυτός είναι ο σκο-
πός µου», σφύριξε µέσα από το απαλό αεράκι και γέµισε το
χώρο µε βιολέτες, µαργαρίτες και περήφανες παπαρούνες. Το
σαλόνι µύριζε χίλια µυρωδικά και το δυνατό φως του ήλιου
χάιδεψε τα µπράτσα του Αλέξη. Ο έρωτας κρυφοκοίταξε από
το παράθυρο, έκλεισε τα µάτια και παρακάλεσε τους πιο εκ-
παιδευµένους αγγέλους του να λαξέψουν µε έρωτα αυτή την
αγκαλιά. Kι εκείνοι τα κατάφεραν...
Μέσα από αυτό το σκίρτηµα της καρδιάς, ο Αλέξης πήρε
δύναµη ανέλπιστη. Απόδειξη ότι το ίδιο απόγευµα ο πυρετός
είχε γίνει ιστορία και η ιστορία του µόλις είχε αρχίσει. O Αλέ-
ξης είχε πλέον λόγο, θάρρος και δύναµη να κερδίσει αυτή την
παρτίδα στο σκάκι της ζωής. Θα πολεµούσε µε νύχια και µε
δόντια, για ένα ιδανικό, για µια απόδειξη, ότι τίποτα δεν πε-
θαίνει, τίποτα δε σταµατά.
Η Ελισάβετ δεν του χάρισε έτοιµες λύσεις, δεν του είπε τι
να κάνει. ∆ε θα µπορούσε άλλωστε. Το µόνο που του δώρισε
άδολα ήταν η αγάπη της, και αυτό ήταν αρκετό για να µεθύσει
τον Αλέξη για ζωή, για συνέχεια, για αγώνα...
Ανανδρία είναι η εγκατάλειψη. Ντροπή είναι η αποφυγή
της ευθύνης, κενός είναι ο άνθρωπος που παραδίνεται στη µοί-
ρα, στις καταστάσεις. Όχι! Θα πήγαινε στην Ύδρα και θα
θριάµβευε, θα ανάγκαζε τον Βάκχο, θα ικανοποιούσε τον Βαγ-
γλή, θα έβγαζε χρήµατα, θα πήγαινε στη µάνα του πίσω στο
χωριό περήφανος. Τα όνειρα που τον στοίχειωναν θα τα κατα-
τρόπωνε, θα τα έριχνε στον Kαιάδα. Τα είχε αποφασίσει όλα
αυτά και πολλά ακόµα...
Η πηγή της δύναµης ήταν η αγάπη της Ελισάβετ, αν έπρε-
πε να γίνει σηµαντικός, έπρεπε να γίνει για κάποιον, αυτό συ-
νειδητοποίησε, και ποιος άλλος θα ήταν αυτός παρά η ίδια η
Ελισάβετ και η αγάπη της. Θα την έκανε περήφανη! Αυτό το
σκίρτηµα στην καρδιά, το τρέµουλο στα χέρια και η µαγνητι-
σµένη µατιά της τον έκαναν άλλο άνθρωπο· ξέχασε τα προ-
βλήµατα, πέταξε µακριά τις πολύπλοκες σκέψεις, γιατί ο άν-
θρωπος και χίλια προβλήµατα να έχει, µε ένα πράγµα χαίρεται
και αµέσως τα διαγράφει όλα.
Ίσως βέβαια αυτή η αισιοδοξία του Αλέξη να ήταν µια φού-
σκα σαν αυτές που κάνουν οι µικροί µαθητές έξω από το σχο-
λείο µε τις τσίχλες τους, ίσως ο Βαγγλής να µη συµπάθησε έτσι
απλά τον Αλέξη και να του χάρισε παλάτια, αλλά να υπήρχε
κάτι πιο σκοτεινό... Ίσως ο αστυνόµος να µην παράτησε την
υπόθεση του δολοφονηµένου δικηγόρου, ίσως και η Ελένη πο-
τέ της να µην ξεχνούσε τον πραγµατικό πατέρα του παιδιού
της... Mα αυτά είναι ακόµα να έρθουν...
Η ζωή είναι µια σκάλα, άλλοτε τσακίζεσαι στα σκαλοπάτια
της, άλλοτε τα ανεβαίνεις µε ταχύτητα, µα πάντα ο σκοπός
πρέπει να είναι η κορυφή της σκάλας... ποτέ η βάση...

σελ 120-121-122

Δεν υπάρχουν σχόλια: