Μερικά δευτερόλεπτα είναι αρκετά.

Βαδίσαμε,
ανοίγοντας κάθε πόρτα
με υπομονή κι ελπίδα.

Κάθε χρόνο,
έξω από την πόρτα του παραδείσου
περνούσαμε ξυστά,
λίγο με ζήλια, λίγο  με φθόνο.

Τίποτα δεν κατακτήσαμε·

Δεν έχω φαντασία,
δεν μπορώ να εικάσω
αν  θα ανοίξει
με κλωτσές ή παρακάλια,
με όνειρα ή με πλάνη,

Τίποτα δεν ξέρω·

θα συνεχίσουμε,
πάνω της να χτυπάμε
τα ίδια παρθενικά όνειρα.

Να' δεις : Πίσω από την πόρτα,
τα ίδια θα λένε, μαύρη η ψυχή  τους
λένε, δεν γνώρισαν τα μονοπάτια
που εμείς διαβήκαμε.