“Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.”
Αντόνιο Γκράμσι
Πρόσφατα ζήσαμε την αδιαφορία.
Πιο γενικά των γονιών κι έπειτα των καθηγητών και τέλος των παιδιών. Από την αδιαφορία ζουν οι παρίες. Από την αδιαφορία ζει η ανάλαφρη και βαρετή καθημερινότητα. Σκοτώνεται η συλλογικότητα, η κατανόηση, ο ανθρωπισμός. Δολοφονεί κανείς με επιτυχία την ύλη της δημιουργίας. Εκείνο το κομμάτι του σύμπαντος που ανατινάζεται από το πάθος της ενασχόλησης με τα κοινά. Και έπειτα αυτήν την άχρηστη ύλη, το περίττωμα της ενέργειας το μεταβιβάζεις σε αυτούς που σε διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο για να μάθουν πως να κινούνται και να περπατούν. Μόνο που η αδιαφορία σου γίνεται παράσιτο και πριν σε κατασπαράξει ολοκληρωτικά απομυζεί ό,τι αγάπησες.
Ό,τι κι αν οργανώνεις είναι καταδικασμένο να αποτύχει, ό,τι κι αν αναζητάς να φτιάξεις δεν θα λάμψει ποτέ, Ό,τι κι αν διδάξεις δεν θα διδαχθεί και ότι σε διδάξουν δεν θα έχεις το κέφι να το αγαπήσεις.
Πρόσφατα ζήσαμε την αδιαφορία.
Οι προθέσεις μας πάντα άγιες, αλλά η αδιαφορία ήταν εκεί, βλοσυρή και αποφασισμένη. Κάπως περίσσεψαν τα σχέδια κι οι σκέψεις. Η αδιαφορία δεν αφήνει το φως να μπει στον χώρο.
Οι λίγοι έκαναν την διαφορά, και τους ευχαριστούμε, αλλά για να νικηθεί η αδιαφορία, χρειαζόμαστε τους πάντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου