Κι όταν σφάλισα την πόρτα του δωματίου για να πάει στο χειρουργείο, έλεγα σαν να άνοιξε μιαν άλλη στην Πάρο που ήμασταν πιτσιρίκια και ορμούσαμε στην άμμο στο Πίσω Λιβάδι μαζί με τον μικρό μας Μούκι (σκύλος) και πέφταμε στην θάλασσα με τις φωνές της μάνας μου από πίσω κι έπειτα απ' το παράθυρο την είδα να γελάει, όπως τότε στο Πορτοχέλι με τον Παπα-Νικόλα, πάντα - μα τι χαμόγελο (θαρείς άνοιγε η γης και φύτρωναν ροδιές) · φτάσαμε που λες μέχρι την αίθουσα της μονάδας να περιμένουμε να ησυχάσει [ανήμερο θεριό]
- Είναι σκληρό σκαρί, είπε η γιατρός, δεν την ξέρεις είπα και επέμενα : Ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά. Ψέμματα. Όλα θα πάνε καλύτερα. Σου είπα ψέμματα και πάλι αν και με είχες μάθει να μην λέω.
Μάνα.
Πέρα από το ουρανό, πέρα από κάθε ουράνιο τόξο,
Πάνω από την σελήνη και τα αστέρια
Θα σε βρω,
Πάνω στο άλογο που αγαπούσες,
Να γελάς και να χαίρεσαι,
Για ένα κλωνάρι που έγινε δέντρο,
Για ένα χελιδόνι που μόλις γύρισε από τον νότο,
Για κάθε χαμόγελο,
Σε κάθε άνοιξη,
Σε κάθε χειμώνα.
Κάπου λίγο πιο μακριά από το ουράνιο τόξο.
Θα σε βρω,
Θα με ανοίξω και θα σε βρω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου