Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο όταν θέλω να μιλήσω τα παιδικά μου χρόνια μιλάω/γράφω για το πίσω Λιβάδι στην Πάρο που πηγαίναμε κάποια καλοκαίρια με την μητέρα μου, σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα με ένα ταβερνάκι πολύ κοντά μας, που μαζευόμασταν τις νύχτες. Σαν παιδιά τρέχαμε στην άμμο, κολυμπούσαμε όλη μέρα και η μητέρα μου κάπνιζε και μας κοίταζε - ευτυχισμένη μάλλον, ποτέ δεν την ρώτησα, αλλά τι άλλο θα ήταν; Ο σκύλος μας - Μούκις - είχε ερωτευτεί και έτρεχε πίσω από την "Λούμνα", κάποιο άλλο σκυλί που δεν θυμάμαι ποιος την είχε,πάντως δεν μπορούσε να την ξεχάσει με τίποτα. Για μήνες όταν άκουγε το όνομα της κλαψούριζε ωστόσο πιστεύω ότι δεν είναι ο μόνος που του έχει συμβεί.
Αυτό το παρελθόν κρατάω : μέσα στα άλλα, ίσως ασήμαντα - ίσως σημαντικά, δεν έχει σημασία - εξάλλου τώρα που το μόνο που μένει είναι η μνήμη, ένα μνημείο σμιλεμένο από ιστορίες και συναισθήματα. Πλέον ο χρόνος κάνει τα βήματα του και κάπως τον ρεζιλεύουμε κρατώντας στην μνήμη μας αυτούς που μας παίρνει.
Στην Πάρο, λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου