Σελίδες

26/6/08

Το Τρίκυκλο..





Σαν όλες τις μέρες ήταν και αυτή, βυθισμένη στο τέλμα της καθημερινότητας και της προσωπικής μου κούρασης. Ευτυχώς η ώρα ήταν εφτά το απόγευμα και εγώ κλείδωνα το γραφείο να ξεκινήσω να πάω στο σπίτι όπου δύο όμορφες αγκαλιές θα μου τα έσβηναν όλα, σαν την άμμο που παίρνει τα γραμμένα στο πρώτο κύμα.

Πήγα να ανοίξω το αυτοκίνητο, μηχανικά έβαλα την τσάντα στο πίσω κάθισμα και στο μυαλό μου ακόμα τριγύριζε η φούρια της ημέρας. Πελάτες που απαιτούσαν να δεχτείς το παράλογο με χαμόγελο, προμηθευτές που ζητούσαν τα υπόλοιπα με ανάγωγη φωνή, projects που πρέπει να τελειώσουν.. υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο..

Από το μέτωπο, ένας ιδρώτας του στρες έκανε την εμφάνιση του και με το αριστερό μου χέρι το σκούπισα, σαν να ήταν λάθος, ένα δικό μου μυστικό που κανείς δεν πρέπει να μάθει. Τι ανόητο, σκέφτηκα και άνοιξα την πόρτα του οδηγού.

Θόρυβος πίσω μου, μια μηχανή φασαριόζα ακουγόταν και γύρισα μηχανικά, ασυναίσθητα να κοιτάξω. Ένα τρίκυκλο, από αυτά που είσαι σίγουρος ότι στην στροφή η ρόδα δεν θα ακολουθήσει το όχημα, πράσινο με σαπισμένη λαμαρίνα. Στην θέση του οδηγού ένας σκυθρωπά σκυμμένος ανθρωπάκος, σαν να του κάθεται η κοινωνία στο σβέρκο και αυτός την αντέχει χαμερπής, χωρίς στωικότητα, χωρίς εγωισμό, χωρίς ανάσα. Θαρρείς ότι το μόνο που του αρκεί είναι να έρθει η επόμενη μέρα. Τίποτα άλλο, έτσι απλά ..

Δίπλα του μια γυναίκα επίσης θλιβερή και στα μάτια της έβλεπες σκοτωμένα όνειρα, πεθαμένες ελπίδες.. τα ρούχα της μανταρισμένα πρόχειρα και στο κεφάλι μια μαντήλα κρύβει τα ατημέλητα, λιγδιασμένα μαλλιά της. Για ποιόν να φτιαχτεί; Για ποιόν να γίνει αρεστή; Ότι χρειάζεται από την ζωή είναι δίπλα της, πίσω της στην καρότσα….

Σαν οι εικόνες, συνοδεύονται από σκέψεις ο χρόνος χάνει την σημασία του. Παρατηρείς τα πάντα, γρήγορα, αποφασιστικά. Δέχεσαι τα λεπίδια της σκέψης σου μέσα στο κρανίο σου να σε χτυπάνε στα απόμακρα σημεία του μυαλού σου, εκεί που νόμιζες ότι δεν κατοικεί κανείς πια, σε εκείνο το σημείο που ο νους ενώνεται με την καρδιά..

Στην καρότσα δύο παιδικά βλέμματα, αντίκρουσαν τα δικά μου. Τι κοιτάν ; Εμένα, ναι!
Εμένα να μπαίνω στο ακριβό για αυτούς αμάξι μου, σκεπτόμενα τα άκρως αντίθετα από μένα. Εγώ λυπόμουν την άχαρη εμφάνιση των δύο παιδιών, τα όνειρα που πιθανόν δεν θα γνωρίσουνε, την απόγνωση της θλίψης τους που είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Και αυτά κοίταζαν ζηλευτά τα σιδερωμένα ρούχα μου και το πανάκριβο για αυτούς αυτοκίνητο μου. Με το μυαλό τους πλάθανε ένα κόσμο, που περιείχε αυτά που όλοι θεωρούμε αυτονόητα..

Τα μάτια μας συναντήθηκαν, εκ διαμέτρου αντίθετες σκέψεις ανταλλάξαμε σε κλάσματα δευτερολέπτου.. και μετά χαρίσαμε ο ένας στον άλλον ένα χαμόγελο, σαν κρυφή συνεννόηση για αυτά που συζητήσαμε, σαν επισφράγιση μια φιλικής κουβέντας που ανταλλάξαμε, σαν μια σκέψη που μοιράστηκε στα δύο.

Μαζεύτηκε ο καθένας μας σε μια γωνιά αυτού του πλανήτη, κρατώντας τις σκέψεις του προσωπικές, στιγμιαίες.. μα πολύ σημαντικές.


2 σχόλια:

fog είπε...

Το διάβασα χθες και με έπιασε μια τέτοια θλίψη. Σήμερα κάτι με τραβούσε εδώ, ένα "γιατί" και το ξαναδιάβασα. Βρήκα γιατί. Οι εικόνες είναι τόσο οικείες, τις έχω δει και γω, έχω νιώσει το βλέμμα, την εγκατάλειψη, τους παράλληλους διαφορετικούς κόσμους... Οι λέξεις απλά ανέσυραν τις εικόνες και γι αυτό ήταν τόσο ζωντανή και βασανιστική η θλίψη.
Αυτό με ξανάφερε και σήμερα στην ίδια περιγραφή.

nkarakasis είπε...

Θα έπρεπε να αισθανόμαστε άσχημα που είμαστε ανίκανοι να αλλάξουμε κάτι ; Μήπως θα έπρεπε να αδιαφορήσουμε ; ή ακόμα καλύτερα να αφορίσουμε τέτοιες σκέψεις; Μάλλον το μόνο που μπορούμε να πράξουμε είναι να αντιληφθούμε τα μεγαλεία που κατέχουμε και ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο...
Του καθενός ο Σταυρός είναι ο πιο βαρύς, ο πιο πονεμένος.. δεν είναι αλήθεια αυτό και κάτι τέτοιες εικόνες μας "μαθαίνουν", φυσικά εάν ήμαστε σε θέση μάθησης .. μόνο τότε..


φλυαρώ...

ΥΣ. Την "φωτογραφία" αυτή την αποτύπωσα νοητά έξω από την δουλειά, ένα απόγευμα, σαν σχόλαγα όπου η δίνη της δουλειάς με είχε ρουφήξει...