Σελίδες

2/7/08

Last Breath ...





Την κοίταξα στα μάτια και βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Είδα το λυκαυγές τους τέλους και την άνυδρη ρωμιοσύνη της ψυχής μου. Χάθηκα μέσα στο αποφασιστικό βλέμμα των ματιών της που σαν τα την πέτρα απαξιεί τον άνεμο.

Είδα εμένα, όρθιο πάνω σε ένα βουνό. Δεν είδα κανέναν άλλο, ήμουνα μόνος μου σε μια έρημο άμμους και σκόνης. Κανείς δεν με έβλεπε και κανείς δεν μπορούσε να πει ούτε καλό ούτε κακό λόγο. Μοναξιά ένιωσα, σαν κόκκος σε ένα πλανήτη στρογγυλό που όλο γυρίζει, μόνος σε ένα πλανήτη γεμάτο κόσμο που δεν γυρνάει κανείς να σε κοιτάξει.

Θέριεψα, άρχισα να μιλάω δυνατά, λόγια αγγέλων είχα να πω, μα κανείς δεν με άκουγε. Σε γυάλινο τοίχο σταμάταγαν οι λέξεις μου, πιο πέρα δεν πήγαιναν.
Την κοίταξα καλύτερα.. ήμουνα εγώ μέσα εκεί, μα ήμουνα ανύπαρκτος σαν με κατασπάραζε το μίσος..

«Ώστε τελείωσαν όλα;»
«Ναι» μου απάντησε σκύβοντας το κεφάλι, φόρος τιμής σε κάτι που έφυγε.

Μοιράστηκε ανάμεσα μας η σιωπή, το δωμάτιο βάρυνε, η ατμόσφαιρα δεν σήκωνε άλλα λόγια.

Πλέον οι αποφάσεις σφραγίστηκαν, έσβησα το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο στο μεγάλο τασάκι και σηκώνοντας τον γιακά μου βγήκα από το δωμάτιο. Το μόνο που μου έμεινε ήταν μια γλυκιά ευχαρίστηση που δεν απάντησα στην τελευταία της ερώτηση : «Αυτά που μου είχες πει, ένα βράδυ στην παραλία, τα εννοούσες ;» πήρα μαζί μου την απάντηση, αν και ήταν δύσκολο να μην πω : «ακόμα και τώρα τα πιστεύω…»

Ίσως αύριο, σαν πιούμε κάτι παραπάνω, να τα σκεφτούμε από καρδιάς και να κλάψουμε, μα δεν πειράζει.. ήταν όμορφα, δεν ήταν ;

2 σχόλια:

fog είπε...

"Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη"

Αυτός ο στίχος μου ήρθε στο μυαλό...

nkarakasis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.