Σελίδες

23/7/08

The Return to Innocence


Κάνεις δεν μπορούσε να καταλάβει την λύπη του ογδοντάχρονου παππού. Όλοι νομίζαν ότι τον είχε καταβάλει ψυχικά ότι δεν μπορούσε να περπατήσει εύκολα. Άλλοι πάλι νομίζανε ότι είχε νευριάσει από μια πολιτική συζήτηση που είχαν πιο πριν. Πάμε στην εκκλησία, τον προέτρεπαν όλοι αφού ξέρανε ότι εκεί ηρεμούσε και όλα τα ξέχναγε. Λίγο η κουβέντα, λίγο οι ψαλμωδίες σίγουρα θα του έκαναν καλό.

Κάνεις δεν μπορούσε να υποψιαστεί τον λόγο και κρυφά όλοι συζητάγανε τι μπορεί να είναι αυτό που τον είχε καταβάλει. Καθότανε σε μια καρέκλα και δεν μίλαγε, δεν απαντούσε σε καμία ερώτηση. Του φέρανε νερό, αλλά δεν το ήπιε. Του φέρανε ένα παξιμάδι και ένα καφέ. Δεν τον ακούμπησε. Μάταια τον ρωτάγανε τι είχε. Δεν μίλαγε. Δεν έλεγε κουβέντα. Κλεισμένος σαν ερμητικό βαρέλι κρατούσε το μυστικό μέσα του. Σκεφτήκανε τον γιατρό, αλλά σαν τον πήρε χαμπάρι ο παππούς τους αγριοκοίταξε. Και τι να του λέγανε;

Πέρασαν ώρες έτσι, ένα δωμάτιο σιωπής άνευ λόγου και αιτίας. Η τηλεόραση παρλάριζε μια πολιτική συζήτηση όπου όλοι είχαν τα μάτια τους καρφωμένα πάνω της, αλλά η σκέψη ήταν στον παππού και στο λυπημένο βλέμμα του.
Πήγε έντεκα η ώρα, μαζευτήκανε όλοι να πάνε για ύπνο. Πριν φύγει ο μικρός Πέτρος από το δωμάτιο, είχανε μείνει μόνοι τους, ο παππούς του ζήτησε να πλησιάσει. Του έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο, τον καληνύχτισε και ο μικρός Πέτρος δεν άντεξε να μην ρωτήσει ξανά τον παππού γιατί είναι λυπημένος.

Σαν σήμερα πριν από 30 χρόνια, τέτοια ώρα αποχαιρέτησα την μητέρα μου. Δεν θα έπρεπε να είμαι λυπημένος ;

Η τρυφερή αγκαλιά του μικρού Πέτρου απορρόφησε ένα κομμάτι από την στεναχώρια του, τίναξε το κεφάλι ψηλά και χαϊδευτικά προέτρεψε το εγγονό να πάει για ύπνο.

Μεταξύ μας έτσι; Δεν θα το πεις πουθενά ;

Πουθενά, το υπόσχομαι...





1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αν αυτός είναι 80 και έχασε την μάνα του πριν 30 χρόνια, πόσο χρονών ήταν η μάνα του όταν πέθανε;
Εδώ σε θέλω μάστορα...