Αλαζονεία

Αλαζονεία | Εγωισμός, | Λογική

Κείμενο πρώτο

Αυτό το γραφείο ο δικηγόρος το είχε ανεβάσει με πολύ σκληρή δουλειά. Ξεκίνησε από ένα μικρό γραφείο, συνεργάστηκε με άλλους δικηγόρους και σιγά-σιγά απόκτησε πελατεία και φήμη. Όταν πλέον κατάφερε να φτάσει σε ένα επίπεδο πολυτέλειας και αναγνώρισης δημιούργησε γύρω του έναν δικό του πέπλο φιλοσοφίας γύρω από την ζωή, τις ανάγκες της και το σκοπό του ανθρώπου στη γη.

Οι δύο φίλοι – συνέταιροι, χτυπήσανε δειλά το κουδούνι. Μια μεγάλη χάλκινη πινακίδα έγραφε το όνομα του δικηγόρου και στο τέλος με μικρότερα γράμματα την λέξη «Και συνεργάτες».

Η πόρτα ήταν ξύλινη και ψηλή και πρόσδιδε ένα δέος στους δύο νέους, σαν να χώριζε τις ερωτήσεις από τις απαντήσεις, την λύση από την απόγνωση. Μόλις 25 χρονών παλικάρια ήταν, ενωμένοι από το ανώριμο της ηλικίας τους, από κάποιες προσωπικές συζητήσεις σχολικές, από μια εξεταστική που χρειαζόταν ο ένας τον άλλο. Μαζί τελειώσανε την σχολή, και μαζί αποφασίσανε να συνεταιριστούν και να αγωνιστούν για ένα κοινό όραμα. Αλλά η εμπειρία και η τύχη είναι απαραίτητη στο ελεύθερο επάγγελμα, και τώρα βρίσκονταν έξω από την πόρτα του δικηγόρου, με σκοπό να τον παρακαλέσουν να τους βοηθήσει να γλυτώσουν από τους δικηγόρους που ανελέητα τους μαστίγωναν (νοητά) στον ύπνο και στο ξύπνιο τους, ξεσκίζοντας το παιδικό τους όνειρο σαν να ήταν ένα χάρτινο ψέμα.

Η φήμη και οι καλές συστάσεις τους έφεραν σε αυτή την πόρτα, μέσα από την οποία μια συμπαθέστατη κυρία με ένα πλατύ χαμόγελο τους άνοιξε και τους καλωσόρισε.

Ώρα 11:00 ακριβώς και οι δύο νέοι περιμένανε στο σαλονάκι, κρατώντας σφικτά τις τσάντες τους. Κανένα χαμόγελο δεν έφευγε από τα σοβαρά βλέμματά τους. Ο ένας παχουλός και κοντός και ο άλλος ψιλός και αδύνατος με ρούχα απλά καθημερινά και μαλλιά περιποιημένα και προσεκτικά χτενισμένα.

Ένα τέταρτο μετά, ένας ψηλός άντρας με κοκκινωπό γένι και ατημέλητα μαλλιά και με μια χοντρή χρυσή αλυσίδα στο λαιμό, εμφανίστηκε στο σαλονάκι. Χάρισε ένα χαμόγελο επαγγελματικό και πρότεινε το χέρι στους δύο νέους προσπαθώντας να γίνει συμπαθητικός.

Η ιστορία των δύο νέων συνηθισμένη. Εμπόριο χωρίς έλεγχο, αρκετοί υπάλληλοι και πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε μια μεγάλη οικονομική τρύπα. Το καλό στην υπόθεση – αν μπορεί κάποιος να το πει καλό – ήταν ότι όλες οι σφραγισμένες επιταγές αναφερόντουσαν στο ίδιο πρόσωπο. Οπότε και σκοπός της επίσκεψης ήταν να βρεθεί μια συμφωνία – διακανονισμός με αυτό το πρόσωπο έτσι ώστε λυθεί το πρόβλημα, έστω και σε βάθος χρόνου.

Αφού ολοκληρώσανε την αφήγηση οι δύο νέοι, όλοι μείνανε σιωπηλοί, απορροφημένοι από τις σκέψεις τους. Ο δικηγόρος μία κοίταζε τον ένα και μια τον άλλο. Στο τέλος σηκώθηκε όρθιος, σαν καθηγητής σε μαθητική αίθουσα και είπε με αυστηρό ύφος.
«Και από μένα λοιπόν θέλετε να αναλάβω τον διακανονισμό έτσι ώστε να γλυτώσετε! Έτσι δεν είναι ;»
«Μάλιστα» είπαν με μία φωνή και οι δύο.
«Και τι είναι αυτό που μπορείτε να δώσετε; Πόσα χρήματα ;» ρώτησε ο δικηγόρος.
«Ξέρετε η κατάσταση μας, δεν είναι και η καλύτερη..» ξεκίνησε να εξηγεί ο παχουλός διστακτικά και πρόσθεσε : «Υπάρχει μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, και δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να μαζέψουμε αρκετά χρήματα…».
«Αν δεν μπορείτε να μαζέψετε χρήματα, τότε κακώς ήρθατε σε μένα. Τι μπορώ να κάνω ; Να πάω να πω λυπηθείτε τους ; Λεφτά θέλουνε φίλτατε.. Λεφτά.. Δεν έχετε αυτοκίνητα να πουλήσετε; σπίτια οτιδήποτε. Πουλήστε τα και μετά ελάτε σε μένα..» απάντησε ο δικηγόρος με ύφος.
«Ίσως αν βγάζαμε ένα προσωπικό δάνειο ο καθένας από εμάς… Πόσα λεφτά νομίζετε ότι θα χρειαστούνε;» ρώτησε ο αδύνατος.
«Συνήθως το 70% της οφειλής κάνει. Συν βέβαια τα δικά μου» είπε ο δικηγόρος ηλεκτρίζοντας με την ματιά του.
«Με το 50% μήπως γίνεται ; και τα δικά σας χρήματα πόσα θα είναι ;” ρώτησε δειλά ο παχουλός..
«Τώρα παζάρια σε μένα ήρθατε να κάνετε; Κύριε μου αν δε ξέρετε σε τι κατάσταση είστε θα σας πω αμέσως» είπε πολύ νευριασμένα ο δικηγόρος. Πλέον είχε εκνευριστεί. Είχε χάσει τον χρόνο του με δύο άχρηστους. Όχι μόνο δεν είχαν λεφτά να γλυτώσουνε αλλά νομίζουν ότι με λίγα χρήματα θα λύσουν το πρόβλημα τους.
«Αν δεν πληρώσετε, θα σας γίνει πτώχευση. Και για τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής σας θα έχετε δικηγόρους πάνω από το κεφάλι σας που λυσσαλέα θα παρακολουθούν τα περιουσιακά σας στοιχεία, και αν βρουν το ελάχιστο θα σας το παίρνουν. Για να μην πω ότι κλονίζετε η τραπεζική σας πίστη. Πράγμα που σημαίνει ότι πλέον δεν θα μπορείτε να βγάλετε πιστωτικές κάρτες, δάνεια και γενικά δεν θα μπορείτε να κάνετε καμία συναλλαγή με τράπεζες. Έγινα κατανοητός;» αυτή την φορά την οργή του την είχε μετατρέψει σε προσωπικό κατηγορώ στον παχουλό νέο που τόλμησε να παζαρέψει το ποσοστό.

Από μέσα του είχε μισήσει τους δύο νέους. Δεν ένιωθε λύπηση, γιατί όποιος χάνει στον στίβο της ζωής απλά είναι αξιοθρήνητος. Και τώρα έχανε τον χρόνο του με δύο μπατίρια που ζήτημα ήταν αν θα μπορούσαν να πληρώσουν και την δική του αμοιβή. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να γλυτώσει από τις δύο αυτές τραγελαφικές φιγούρες.

«Τα δικά μου θα είναι το 10% της τελικής συμφωνίας. 1000 συμφωνήσουμε 100 θα πάρω εγώ.» και εδώ ο τόνος του μαλάκωσε περιμένοντας τις αντιδράσεις. Από μέσα ένα κρυφός τεράστιος κλόουν χειροκροτούσε την πρόταση που μόλις ανήγγειλε και καρτερικά περίμενε την αντίδραση του κοινού για να σκάσει στα γέλια.
«Μα δεν είναι πολλά; εμείς χρωστάμε πάνω από 100,000 ευρώ, το δέκα τις εκατό είναι τουλάχιστον 10,000 ευρώ. Δεν τα έχουμε …» είπε πάλι ο παχουλός με τρεμάμενη φωνή..

Το πρόσωπο του δικηγόρου άλλαξε τέσσερεις όψεις μέσα σε ένα λεπτό. Από ήρεμος, έγινε ανήσυχος μετά αγριεμένος και στο τέλος εξαγριωμένος. Μια λεπτή τσιριχτή φωνή που βγήκε από τα σωθικά του σχεδόν τον έπνιξε και τον έκανε να σηκωθεί όρθιος και άχρωμα να πει :
“Τότε λυπάμαι για τον χρόνο που χάσατε κύριοι. Καλημέρα σας και όταν θα έχετε αυτά που χρειάζονται, ξαναελάτε.. και επί τη ευκαιρία ο Δικηγόρος Αυγούλης που σας κυνηγάει είναι φίλος μου και θα φροντίσω να ενημερωθώ και από τον ίδιο για την υπόθεση.»

Οι δύο νέοι δεν είχαν τίποτα άλλο να πουν. Χαιρετήσανε ευγενικά και εξαφανιστήκαν πίσω από την ξύλινη πόρτα που είχαν μπει νωρίτερα. Όταν έφτασαν κάτω στον δρόμο, ο παχουλός ξέσπασε σε κλάματα γοερά. Ο αδύνατος τον έπιασε από τον ώμο και του είπε τρυφερά : «Υπομονή θα δούμε τι θα κάνουμε…»

Ο παχουλός απάντησε με λόγια κοφτά, ανακατεμένα με λυγμούς.

«Τα λεφτά θα τα βρούμε, αυτό το πιστεύω και εγώ … αυτό που δεν θα βρούμε ξανά είναι την αξιοπρέπεια μας, που μόλις την χάσαμε μέσα σε εκείνο το γραφείο. Αυτός με έβριζε και με πάταγε με την υπεροψία του και εγώ του χαμογελούσα, για να μην χαλάσω την γνωριμία, μην πετάξω την λύση, μην χάσω το σκοινί και πνιγώ … Αυτό φίλε μου καλέ, το έχασα και δεν επιστρέφεται….»

συνεχίζεται ..