Σελίδες

18/10/08

Εγωισμός


Αλαζονεία | Εγωισμός, | Λογική

Κείμενο 2
Σεμνή και ταπεινή, με το άσπρο ταγιέρ της και τις μπεζ με κόκκινο γόβες, περίμενε υπομονετικά τον χωροφύλακα του υπουργού, να της κάνει νόημα να περάσει μέσα. Κοίταζε κάτω από τα μεγάλα στρογγυλά μαύρα γυαλιά της, την αξιοθρήνητη γραμματέα και από μέσα της θυμήθηκε την γνωστή υπόθεση ερωτικής συνευρέσεως μεταξύ του Υπουργού Συγκοινωνιών και της γραμματέως του, που πρόσφατα αποκάλυψε ο τύπος. Την ξανακοίταξε από την κορφή μέχρι και νύχια και αποφάνθηκε. Μόνο κατόπιν απουσίας του γυναικείου φύλου στον πλανήτη, θα μπορούσε ο Υπουργός εμπορίου Κ. Μ. να πήγαινε με την δικιά του γραμματέα – κοινώς .. αδύνατον!.

Εξάλλου εκτός από την εμφάνιση της, που ήταν ιδιαίτερα απεχθής ..ήταν και το άλλο. Η γλώσσα της, ο τρόπος που μιλούσε.

«Θα περιμένεις λίγο γιατί ο Υπουργός μιλάει στο τηλέφωνο ;» της πρόσφερε με θρασύτητα η γραμματεύς αφότου έγιναν οι πρώτες συστάσεις, και επαληθεύθηκε το ραντεβού των 11.00.
Άκου «θα περιμένεις λίγο» ! Έτσι μιλάει μια ιδιαιτέρα Υπουργού; Να έλεγε «Θα περιμένετε παρακαλώ ..» έτσι μάλιστα. Η παιδεία φαίνεται από χιλιόμετρα. Άμα δεν ξέρει να ξεχωρίσει μια κυρία από μια καθαρίστρια, τότε και η θέση της (ιδιαιτέρας) μόνο χαριστικά και αποτέλεσμα φιλανθρωπίας μπορεί να είναι.

Το δωμάτιο απλό, όπως και σε όλα τα Υπουργεία, και στους τοίχους πίνακες από άσημους ζωγράφους, όπου σε μια προσπάθεια ελεύθερου χρωματισμού και αποκωδικοποίησης του DNA δημιουργήσανε αυτά τα ασυνάρτητα έργα «τέχνης». Σουρεαλισμό το λένε συνήθως, αλλά αυτοί οι καλλιτέχνες το βάφτισαν έτσι μετά την ολοκλήρωση του έργου τους. Μέχρι τότε σίγουρα θα νόμιζαν ότι ζωγράφιζαν τοπία.

Ένα βουητό διέκοψε τις σκέψεις της, και την έκανε να μεταφέρει το βλέμμα της, στο άσπρο τηλέφωνο που ήταν τοποθετημένο πάνω στο γραφείο της απεχθούς γραμματέας.
«Μπορείτε να περάσετε …» είπε η παχουλή με την άσχημη μύτη γραμματέας. Εξεπλάγη από τον πληθυντικό ευγενείας, αλλά σημασία περισσότερη δεν έδωσε. «Τυχαίο» σκέφτηκε και σηκώθηκε όλο χάρη αφήνοντας τις γόβες τις να ακούγονται πάνω στο ξύλινο πάτωμα.

Η μεσόπορτα άνοιξε και ένας μουσάτος μεσήλικας με μια μικρή καράφλα στο κέντρο, και ένα πούρο στο αριστερό χέρι χάρισε ένα χαμόγελο στην κυρία με το ταγιέρ.
«Περάστε παρακαλώ..»
«μερσί…» απάντησε η Ευρυδίκη και με γοργά γυναικεία βήματα μπήκε στο γραφείο και έκατσε σε μια πολυθρόνα - καρέκλα. Ο κ. Υπουργός την ακολούθησε φροντίζοντας πάντα να διατηρεί ένα βήμα πίσω από την κυρία με το άσπρο ταγιέρ και το θελκτικό σκίσιμο στο πίσω μέρος της φούστας.

Όταν πλέον στρογγυλοκάθισε, έριξε ο κ Υπουργός πίσω την πλάτη του καθίσματός του έτσι ώστε, πρώτον να λυγίσει η καρέκλα από το βάρος του, και δεύτερον να υπενθυμίσει στον επισκέπτη «Δικιά μου είναι άμα θέλω την σπάω». Σε άλλες περιπτώσεις που θέλουν να εκφράσουν το ίδιο συναίσθημα βάζουν και τα πόδια πάνω στο τραπέζι, αλλά επί του παρόντος αυτό θα ήταν ανάρμοστο.

«Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω κ. Παλαιολόγου Ευρυδίκη. Από το τηλέφωνο μου μιλήσατε για τον αδελφό σας.»

«Μάλιστα κ. Υπουργέ. Για τον αδελφό μου πρόκειται τον μικρό. Τι μικρό δηλαδή 20 χρονών είναι τώρα, και ξέρετε πώς είναι αυτά. Τελείωσε μηχανικός αυτοκινήτων, και τώρα πρέπει να τον βοηθήσω, προτού μπλεχτεί με τα λάδια και τα γρανάζια. Σκεπτόμουνα για εκείνο τον διαγωνισμό του Δημοσίου μου επρόκειτο να γίνει τον Σεπτέμβριο. Γνωρίζετε περί αυτού έτσι δεν είναι;»

«Φυσικά και τον γνωρίζω. Αλλά για πέστε μου αφού έχει σπουδάσει μηχανικός γιατί δεν ψάχνει για μια δουλειά στο αντικείμενο του;»
«Μα Κ. Υπουργέ. Είναι δουλειά αυτή; Αν τον αφήσουμε ελεύθερο, μάλλον αυτό θα πάει να κάνει. Του αρέσουν τα αυτοκίνητα βλέπετε, αλλά να ίσως θα ήταν καλύτερα για αυτόν να προσληφθεί στο δημόσιο. Και πιο σίγουρη και πιο αξιοπρεπής δουλειά είναι. Αυτός είναι μικρός ακόμα και τα μυαλά του αιωρούνται δεν στέκονται. Καταλαβαίνετε τώρα.» Είπε η Ευρυδίκη απλώνοντας ένα χαμόγελο από άκρη σε άκρη, κάνοντας τα άσπρα δόντια της να φανούν και το κραγιόν στα χείλη της να τεντωθεί σαν κόκκινο λάστιχο.
«Όχι δεν το καταλαβαίνω, έχω και εγώ παιδιά ξέρετε, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Στο κάτω-κάτω ο πατέρας σας είναι αρκετά σημαντικός παράγοντας για το κόμμα μας στο χωριό σας. Αλήθεια τι κάνει ο Κύριος Γεώργιος ; είναι καλά; Να του στείλετε τις ευχές μου»

«Ευχαριστώ πολύ, καλά είναι ο πατέρας μου. Ξέρετε λόγω ηλικίας δεν είναι εύκολο να ταξιδεύει και έτσι ήρθα εγώ στην θέση του». Εδώ η Ευρυδίκη χαμήλωσε το βλέμμα θέλοντας να επισημάνει αδέξια το σέβας της στο πατέρα της.
«Λοιπόν στείλτε μου το βιογραφικό του και ότι χαρτιά έχετε στην κατοχή σας, και στείλτε τα στην γραμματέα μου. Θα μεριμνήσω να την ενημερώσω» είπε ο Κ. Υπουργός σουφρώνοντας τα φρύδια και κοιτώντας επίμονα την Ευρυδίκη. Μετά από λίγη παύση πρόσθεσε.
«Εσείς με τι ασχολείστε αν επιτρέπετε;»
«Με μουσική. Διδάσκω σε ένα ωδείο αρμονία, και παράλληλα σπουδάζω στην νομική» είπε χαριτωμένα η Ευρυδίκη.
«Νομική ε!» είπε με δήθεν θαυμασμό ο Υπουργός. «Και εγώ την Νομική έχω τελειώσει..» είπε ξανά.
«Αλήθεια ;» είπε η Ευρυδίκη και πήρε μια έκφραση σαν να τέλειωσε τον κύβο του Rubik σε δευτερόλεπτα.
«Κοίτα, άμα θες μπορώ να σε βοηθήσω σε ότι θες. Το βράδυ ..» και με ένα διστακτικό άλλα ταυτόχρονα διερευνητικό βλέμμα κοίταξε με νόημα την Ευρυδίκη.

Η Ευρυδίκη, αναμφισβήτητα ήταν ωραία κοπέλα και πολύ σικ. Από τέτοιες κοπέλες μάλλον όλοι οι άνδρες θα θέλανε να είχανε κερδίσει ένα χαμόγελο, δέκα λεπτά συζήτησης και ένα ραντεβού. Και αυτή την στιγμή ο Κ. Υπουργός είχε απολαύσει τα δύο από τα τρία. Καιρός ήταν λοιπόν να ζητήσει και το τρίτο.

«Τι κάνει η γυναίκα σας και τα παιδία σας; τρία δεν έχετε ;» ρώτησε η Ευρυδίκη φρενάροντας απότομα την ιμπεριαλιστική στύση του ανδρισμού του κ. Υπουργού.
«Καλά είναι.. ναι τρία έχω…» απάντησε ο Κ. Υπουργός απρόθυμα, μαζεύοντας το βλέμμα του από πάνω της και κοιτώντας τάχα αδιάφορα κάτι χαρτιά που είχε πάνω στο γραφείο του.
«Λοιπόν να μην σας απασχολώ άλλο. Θα σας στείλω με fax τα χαρτιά του αδελφού μου, και ελπίζω να μην με ξεχάσετε….» είπε διστακτικά και κοίταξε όλο νάζι τον Κ. Υπουργό. Έπρεπε να σφραγίσει την συμφωνία αλώβητα χωρίς να παραδώσει τίποτα και ταυτόχρονα να έχει κερδίσει τις απαιτήσεις της. Αυτό που αυθόρμητα σκέφτηκε το είπε :”… για να μην σας ξεχάσω και εγώ..»

Η τελευταία ατάκα της Ευρυδίκης χτύπησε το μήλο, αφήνοντας τον Γουλιέλμο Τέλο άναυδο. Ένα χαμόγελο εσωτερικής υπερηφάνειας ζωγραφίστηκε στα χείλη του Υπουργού που πλέον σηκώθηκε όρθιος αφήνοντας την κοιλίτσα του, που θύμιζε παραφουσκωμένο κέικ, να ξεπροβάλει πάνω από το γραφείο του.

«Φυσικά, θα είναι τιμή μου να σας ξαναδώ..» είπε ο κ. Υπουργός και συνόδευσε την κυρία με το άσπρο ταγιέρ στην μεσόπορτα. Με ύφος στρατηγού που κατέκτησε τον ποταμό Κβάι φώναξε καθώς έφευγε η Ευρυδίκη.. « Χαιρετίσματα στον πατέρα σας…»

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, έπιασε το τηλέφωνο της και πληκτρολόγησε το νούμερο του αδελφού της. Μια αντρική φωνή ακούστηκε από το ηχείο και χωρίς πασαλείμματα η Ευρυδίκη του είπε.

«Δεν σου είπα ότι όταν λέω κάτι το κάνω ….»

Δέκα λεπτά μετά βρισκόταν μέσα στο άσπρο αυτοκίνητο της και κατευθυνόταν για το πανεπιστήμιο. Από το ραδιόφωνο ακουγόταν η γλυκιά φωνή της Shakira που τραγούδαγε το Hips Don’t Lye.

2 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

μάλιστα...
γυναικεία τεχνάσματα τα οποία ουδέποτε εννόησα
η υπέρμετρη πίστη στον εαυτό μας είναι μαχαίρι δίκοπο,
όλα αυτές οι συγγενείς και ευγενείς "αρετές" για τις οποίες γράφεις-αυτοαναφορικά όπως είπες-
με έχουν απασχολήσει και μένα,
και μάλλον από εξωτερικά ερεθίσματα συνεχίζουν να με απασχολούν,
ωστόσο ο κόσμος κλίνει περισσότερο προς αυτές,
όσο ο καιρός κυλάει,
και μάλλον θα μείνουμε μόνοι μας οι ελάχιστοι-για να μην πω οι δυο μας-
να βασανιζόμαστε για τα κακώς κείμενα.
το θέμα είναι να το πολεμάει ο καθένας από το δικό του μέτωπο,το οποίο οφείλει να είναι αρραγές και αλώβητο,
ίσως έτσι γίνει κάτι...ίσως
αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αν δεν διαθέτεις τα παραπάνω και παρακάτω,όλα αυτά που αρίθμησες τέλος πάντων και αθροιστικά μας κάνουν το μηδέν,
θεωρείσαι βλάκας.
πολλές φορές αναρωτιέμαι...
είμαι βλάκας?
και απαντώ
είμαι...

φιλιά

nkarakasis είπε...

Αυτοαναφορική ήταν η προηγούμενη ιστορία, η παρούσα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι, ούτε οι επόμενες. Εξωτερικά ερεθίσματα είναι, όπως ορθά ανέφερες.

Βλάκας είναι αυτός που βράζει στο ζουμί του και σπανίως μπορεί να καταδείξει τις αυτές τις (δεν θα τις έλεγα αρετές) ιδιότητες (ίσως) γύρω του. Τις δέχεται σαν δεδομένο και πάγιο και δεν κάνει τίποτα για αυτό, ίσως και να εναρμονίζεται σε αυτήν την αρνητική ενέργεια.

Στο συγκεκριμένο χλευάζω τον εγωισμό αυτόν που αν και υπάρχει σε πολλές μορφές μέσα μας/γύρω μας, αυτή πιστεύω ότι είναι μια. Ας το χλευάσουμε παρέα, λοιπόν.

Ευχαριστώ, που πέρασες και πάλι, ελπίζω να δίνω τροφή για σκέψη.

σματς