Σελίδες

15/11/08

Η μικρή ζωή μας..



Μέσα σε αυτή την μικρή πόλη, τα πάντα ήτανε μικροκαμωμένα. Μικροί οι άνθρωποι, τελίτσες τόσες δα μικρές στο σύμπαν, μικρές και οι ψυχές τους. Μικρή τους η ευγένεια, μικρή τους και η χαρά.

Μέσα σε αυτήν την μικρή πόλη, αυτό το πολύβουο μελίσσι, μύριοι μικροί άνθρωποι με χρώματα πολύχρωμα ζωγράφιζαν ένα σκηνικό από μικρά πλασματάκια, στοιβαγμένα μέσα σε μικρά σπίτια, με μικρά χεράκια. Σαν χαιρέταγε ο ένας τον άλλο, μικρή η απόσταση που τους χώριζε, μικρή και η χαιρετούρα. Μια καλημέρα αν έπεφτε, μικρή ήταν και αυτή, η καληνύχτα δε ούτε από κοντά δεν ακουγότανε, ακόμα πιο μικρή αυτή.

Μέσα σε αυτή λοιπόν την πόλη, ένας μικρός, πολύ μικρός μπόμπιρας, με ένα δόντι σαν γεννήθηκε, όλοι φοβόντουσαν μην τον χάσουνε. Μικρή η πόλη, μικρό το σπίτι, μικρό το κρεβάτι του μπόμπιρα, απειροελάχιστα μικρός ο ίδιος ο μπόμπιρας, σαν πέσει από την κούνια, ποιος θα τον βρει ; μην τον σκουπίσει με την μικρή της σκούπα η μητέρα του από λάθους;

Μεγάλο το πρόβλημα, στην μικρή την πόλη!

Περάσανε τα χρόνια, ο μπόμπιρας μεγάλωνε, στην αρχή λίγο έτσι ώστε να φαίνεται ευκρινώς στην κούνια του και αργότερα αρκετά ώστε να χωράει σε μεγαλύτερο κρεβάτι. Σαν έγινε τρεις πόντους όλοι ζητωκραυγάσανε, σαν έγινε 5 πόντους όλοι κουνάγανε το μικρό τους κεφάλι ευχαριστημένοι, σαν έγινε 15 πόντους άρχισαν να ανησυχούνε, σαν έγινε 30 πόνους φωνάξαν τον γιατρό.

Ήρθε ο μικρός γιατρός με τη μικρή του τσάντα, έβγαλε από μέσα το μικρό στηθοσκόπιο, το έβαλε στα μικρά αυτιά του και τα ακούμπησε στο μεγάλο στήθος του μπόμπιρα που χασκογέλαγε συνέχεια. Είχε πλέον πάρει μόνος του ένα δωμάτιο, δεν χώραγε σε κούνια, δεν χώραγε σε κρεβάτι και αν συνέχιζε έτσι να μεγαλώνει δεν θα χώραγε ούτε στο σπίτι.

Ο μικρός γιατρός λοιπόν, κοίταξε τον ασθενή μπόμπιρα με τα μικρά εργαλεία του, σημάδι ασθενείας δεν βρήκε. Γιγαντισμό τους είπε, μέχρι 40 πόντους το πολύ προβλέπει να γίνει και πρότεινε να μεταφερθεί σε ίδρυμα τάχιστα!. Από τα μάτια των γονιών, μικρές στάλες νερού πέσανε, μικρή στεναχώρια τους βρήκε.

Τον πήγανε στο ίδρυμα του δώσανε στην αρχή ένα δωμάτιο, μετά από μερικούς μήνες ένα μεγαλύτερο και τέλος το στάδιο για να χωράει. Είχε γίνει ο άτιμος κοντά μισό μέτρο, ποιό ψηλός και πιο τεράστιος από τον καθένα στην πόλη. Στα πηγαδάκια των μικρών καφενείων σούσουρο για τον μπέμπη γίγαντα υπήρχε, ακόμα και ανέκδοτα.. φαντάζεσαι να φτερνιστεί; Κατρίνα κατηγορία 1 θα γίνει.. και δώστου τα γέλια. Έκτος από τους γονείς, που ακόμα και τώρα δεν τον άφηναν μόνο του. Είχανε προσλάβει γερανό, να μεταφέρει την πάνα του, να του κρατάει την δεξαμενή με το γάλα στον αέρα.

Μα ο μεγαλύτερος τρόμος τους ήταν η φαντασίωση της ημέρας που θα μπουσούλαγε. Θα έπαιρνε σβάρνα τα πάντα, δεν θα έμενε σπίτι για σπίτι στην πόλη όρθιο. Είπανε τον φόβο τους στον δήμαρχο και αυτός με την σειρά του στο πρωθυπουργό. Να μεταφερθεί στην εξοχή, μακριά από την πόλη! Ούρλιαξε ο πρωθυπουργός και αυτός με την σειρά του ενημέρωσε τον πρόεδρο της δημοκρατίας και τον στρατό.

Μερικές μέρες πριν την μεταφορά του με ειδικό γερανό στην εξοχή, ο μπόμπιρας πέταξε την πρώτη του λέξη. Ιεν λέπω.. είπε στην μητέρα του.. Δεν βλέπω, το μετάφρασε η μαμά και ξαναφώναξε τον μικρό γιατρό. Το παιδί δεν βλέπει, του είπε με αγωνία ..

Ήρθε πάλι ο μικρός γιατρός με την μικρή του τσάντα, έβαλε μια σκάλα και κοίταξε από κοντά τα μεγάλα πράσινα μάτια του μπόμπιρα. Εμ! Βέβαια αποφάνθηκε με στιβαρό ύφος, ο γιατρός. Το παιδί έχει καταράχτη, πρέπει να γίνει αμέσως επέμβαση.
Παρακάλεσαν τον στρατό, τον δήμαρχο και τον πρωθυπουργό να κάνουν λίγο υπομονή να γίνει η εγχείρηση και μετά θα το πηγαίναν στην εξοχή όπως έπρεπε.

Και έτσι έγινε. Μια μέρα ήρθαν τέσσερα μικρά ελικόπτερα με τα μικρά τους κανόνια laser, υπό την καθοδήγηση του μικρού γιατρού, ρίξανε την φωτεινή δέσμη σε κάθε μάτι. Μετά η πρώτη μοίρα αεροπορίας σε συνδυασμό με τον ορειβατικό σύλλογο, περάσανε στα μάτια του με πολύ κόπο μια ειδική τέντα-επίδεσμο – ειδική παραγγελία - για να κλείσουν τα μεγάλα μάτια του μωρού.

Μην φοβάστε, είπε ο μικρός γιατρός. Μικρή εγχείρηση ήτανε, το δύσκολο ήταν να πείσουμε την αεροπορία να βοηθήσει, αφού το καταφέραμε .. Οι γονείς εκφράσανε ένα μικρό ευχαριστώ στον μικρό γιατρό και τον πλήρωσαν με μικρό νόμισμα. Ο γιατρός άφησε ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης και γύρισε πίσω στο μικρό του σπίτι, ευχαριστημένος γιατί για πρώτη φορά όλα τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν μαζί του, πλέον ήταν διάσημος.

Όταν ξάναρθε η αεροπορία και ο ορειβατικός σύλλογος και του ξεδέσανε τα μάτια, μια λάμψη ήρθε στα μάτια του μικρού παιδιού. Και μετά αμέσως μια θλίψη. Αν και τόσο μικρός σε ηλικία, κατάλαβε ότι αυτός ήταν πολύ μεγάλος για να χωρέσει σε μια τόσο μικρή πόλη. Πολύ μεγάλος για να δεχτεί μια τόσο μικρή αγκαλιά από την ελάχιστα μικρή μητέρα του. Και από τότε άρχισε να συρρικνώνεται, κάθε μέρα και πιο πολύ. Στην αρχή 5 πόντους, μετά 10 και τέλος 25 πόντους. Όταν έφτασε στους 10 πόντους, χαμογέλασε ευχαριστημένα και οι μικροί του γονείς τον πήραν μια μικρή αγκαλιά. Ο δήμαρχος άφησε στα κανάλια μια μικρή δήλωση, υπερηφάνειας, ότι με την δική του συμβολή ο φόβος εξανεμίστηκε.

Από τότε ο μπόμπιρας αναπτύχθηκε κανονικά, πήγε σχολείο σαν όλα τα άλλα παιδιά, πήγε στρατό, πήγε στο μικρό πανεπιστήμιο, ασχολήθηκε με την μικρό-φιλοσοφία και την μικρό-φιλολογία, δούλεψε σε μια μικρή πόλη, έγινε διάσημος και πλούσιος.

Σαν κάποια διάλεξη, από αυτές που τον καλούσαν συχνά, κάποιος τον ρώτησε.
-Ποιος είναι ο δρόμος για να γίνει κάνεις μεγάλος σαν εσάς; (στην λέξη μεγάλος ένα μακρόσυρτος ήχος αναστάτωσης πλημμύρισε την αίθουσα)
-Να είσαι τυφλός στα μικρά, να πιστεύεις ότι όλα είναι μεγάλα, του απάντησε ο πλέον μεγαλωμένος μπόμπιρας.. με ένα πλατύ ήρεμο χαμόγελο..

Και ζήσανε όλοι αυτοί μικροί και εμείς ακόμα μικρότεροι..





4 σχόλια:

Fight Back είπε...

πολυ καλο, πολυ μεγαλο.

nkarakasis είπε...

@fight,
ετσι, έτσι, μικρή ζωή μικρά σχόλ.
..στω!

Ανώνυμος είπε...

Ωραία ιστορία..
δεν κρύβω πως μου προκάλεσε μια ..μικρή συγκίνηση!

Πέννυ

nkarakasis είπε...

Τώρα λένε ευχαριστώ, όταν συγκινείς τον άλλο; Όπως και να έχει να είσαι καλά, που πέρασες, θα σε κέρναγα και κάτι, αλλά ήταν μικρό το τραπέζι και πέσανε όλα στο πάτωμα..

καταλαβαίνεις..