Σελίδες

24/11/08

Πές μου μια λέξη..



- Το βράδυ μετά την παράσταση, στο καμαρίνι μου.. μη αργήσεις θα έχω ένα τέταρτο διάλειμμα .... εντάξει;
- Εντάξει! είπε αναψοκοκκινισμένη στο τηλέφωνο η Ελισάβετ και κατέβασε το ακουστικό μαλακά, παραλείποντας από την αγωνία της να χαιρετήσει. Πόσο λάθος αυτό!, σκέφτηκε και τι αγενέστατο.. μα είχα στο μυαλό μου άλλα, απολογήθηκε στον εαυτό της.

Το ίδιο βράδυ, κάτω από την μαρκίζα του θεάτρου που έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του αγαπημένου της βρισκόταν η Ελισάβετ φορώντας ένα καταπληκτικό φόρεμα που είχε αγοράσει από ένα καλό μαγαζί, ας είναι καλά δηλαδή μια θεία της που δούλευε στο μαγαζί ράφτρα και έτσι το πήρε φθηνά, αλλιώς.. .

Πήρε την ματιά της από πάνω της και κοίταξε τον κόσμο που έμπαινε στην κυρία είσοδο του θεάτρου. Ω! μα ήταν εκπληκτικό, άνδρες με βαριά ρούχα πολυτελή, γυναίκες με πανάκριβες γούνες τυλιγμένες μέχρι τον λαιμό, σοφέρ ανοίγανε τις πόρτες, έβλεπες πρώτα την γόβα να αιωρείται και λεπτά αργότερα, την υπόλοιπη κυρία ή την γούνα με την κυρία.. μα πάντα το ύφος ψηλά, αγέρωχο και η μύτη στον ουρανό ..

Πόσο σιχαινόταν τον καλό κόσμο η Ελισάβετ ή μήπως ζήλευε που δεν τους έμοιαζε; Μεγαλωμένη από φτωχούς γονείς, δώσαν τα πάντα για να την μορφώσουν, στερηθήκανε πολλά αλλά τα κατάφεραν! Στα 23 της χρόνια, είχε ήδη πτυχίο στην γαλλική και στην εγγλέζικη, όπως και λίγο πιάνο, μόρφωση ανεκτίμητη για το επίπεδο της γειτονιάς που ζούσε. Αλλά λεφτά για λούσα δεν περίσσεψαν, όσο και να τα επιθυμούσε . ..

Έφτασε στην είσοδο, περίμενε να μπούνε οι περισσότεροι, να μην φανεί, μη δώσει στόχο. Ανέβηκε τα σκαλιά, την σταμάτησε ο πορτιέρης..

- Εισιτήριο έχετε;

Του το έδειξε και προχώρησε..

Μόλις μπήκε στην αίθουσα, σβήσαν τα φώτα. Μαζί και οι συζητήσεις.
Ήταν υπέροχος, έλαμπε πάνω στην σκηνή με το πουδράρισμα του, πιο όμορφος και πιο αρχοντικός από την μέρα που έπεσε πάνω του τυχαία.

Πως σας λένε; Την ρώτησε.

Ελισάβετ! Απάντησε και έσκυψε το κεφάλι..

Σπουδάζετε εδώ; Έδειξε την δραματική σχολή ..

Ναι, απάντησε ψεύτικα η Ελισάβετ. Τι να πει; Ότι γυρνάει καθημερινά από έξω και χαζεύει τους ηθοποιούς που βγαίνουν συζητώντας δυνατά; Να πει ότι ενδόμυχος στόχος της είναι να σπουδάσει και αυτή εκεί μια μέρα; Και πως το λένε στον πατέρα; Σε αυτόν που δούλευε σε τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα; Σε αυτόν που ξέρει τη ζωή σαν την παλάμη του;

"Σαν το ξυράφι σε σκίζει καθημερινά και μετά σε σκουπίζει με το μπαμπάκι.. τέτοια πλανεύτρα, δολοφόνος είναι η ζωή, της έλεγε.. τα μάτια ίσια, ούτε ψηλά, ούτε χάμω..

..σοφός ο πατέρας, αλλά και δύσκολος σε τολμηρές ιδέες..

Έφυγε ο νους της από την θύμηση, ξανάρθε στο θέατρο. Μα ποια κοιτάζει; Βέβαια πια άλλη; Την γυναίκα του! Σκεφτόταν από μέσα τα λόγια του και έβραζε σιγανά.

"Για τα λεφτά μου είναι κοντά μου, το καταλαβαίνεις; Δεν με αγαπά, δεν την αγαπώ! Μόνο εσένα αγαπώ κοριτσάκι και σαν γίνεις ηθοποιός θα σε παντρευτώ, να το θυμάσαι αυτό!
"

Εφτά μήνες περιοδεία στην επαρχία, δεν τον είδε, καταραμένη να είναι η δουλειά του.. σήμερα όμως.. το πρόσωπο της έλαμψε, τα μάτια αστράψανε, ένα χαμόγελο ζεμένο με μια άσπρη πανέμορφη οδοντοστοιχία φώτισε το σκοτάδι, το σώμα της δονούσε από την ενέργεια.

Διάλειμμα, ανάψανε τα φώτα.. δεν υπήρχε πολύς χρόνος, σηκώθηκε τρέχοντας να πάει στο καμαρίνι να προλάβει, ένα τέταρτο της είχε πει..

Πήγε πίσω από την σκηνή, ρώτησε γιατί πρώτη φορά έμπαινε στα άδυτα του θεάτρου. Της δείξανε, προχώρησε με ύφος όσο μπορούσε αρχοντικό, σαν τις Αποκριές που ντύνεσαι βαρόνη .. κάτι τέτοιο..

Βρήκε την πόρτα, πήρε μια βαθιά ανάσα, σήκωσε την φούχτα της να χτυπήσει την πόρτα δυνατά. Λίγο πριν ακουμπήσει το χέρι της στο ξύλο, άκουσε. Φωνές, γέλια, πλησίασε το αυτί της στην σανιδένια πόρτα. Κάποια χαδευότανε και άφηνε πνιχτές φωνές ερωτικού πάθους..

Δάκρυα, νερό σαν μεγάλες χοντρές μπάλες, νότισαν τα μάγουλα. Αργότερα και το φόρεμα, η δαντέλα έγινε αγνώριστη, οι σκιές στα μάτια απλώθηκαν. Το στόμα στένεψε και η καρδιά της σφίχτηκε με μια μέγκενη, τόσο δυνατά που οι ανάσες βγαίνανε πνιχτές. Ώστε αυτό ήταν! Μια μικρή περιπέτεια; Και γιατί της είπε να έρθει;

Για να την περιπαίξει! Για να τον δει αγκαλιά με μια άλλη, μπορεί και με την γυναίκα του, τι σημασία έχει;

Να ανακάλυψε ότι είπε ψέματα για την δραματική σχολή; Να παρεξηγήθηκε που δεν τον χαιρέτησε στο τηλέφωνο; Ποιος ξέρει, αλλά και πάλι, τι σημασία έχει; ..

Θυμήθηκε τον πατέρα της, τα μάτια ίσια, το κεφάλι ψηλά.. αχ και να την έβλεπε εκείνη την ώρα. Λύγισαν τα γόνατα, έπεσε στο πάτωμα, έκλαιγε πλέον γοερά, αλλά σφιγγόταν να μην ακουστεί.. Ένιωθε την ταπείνωση, την αγανάκτηση για την πραγματικότητα της, μια τιποτένια μέσα σε ένα χρυσαφί κόσμο, που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η ηδονή της στιγμής, όχι τα αισθήματα, μήτε τα αληθινά λόγια. Ένας κόσμος με βάθος λασπολακούβας, μόνο να λερωθείς μπορείς, να στραπατσαριστείς.

Ακούστηκε ο ήχος του θεάτρου, το διάλειμμα τελείωσε, έπρεπε να σηκωθεί από την θέση της, να μην την δει σαν βγει από το καμαρίνι ..

Μάζεψε τα πόδια της, όρθωσε το κορμί της, άρχισε να περπατά αργά προς την έξοδο. Τι και αν την έβλεπε; Ποιος θα σοκαριζόταν περισσότερο, δεν την έμελε, ας γίνει ...

Σαν έστριψε στον διάδρομο, έπεσε πάνω στις χορεύτριες με τα πλουμιστά φορέματα τους να τρέχουν προς την σκηνή. Και από πίσω ένας άντρας αλλά με τα βουρκωμένα μάτια της, το κεφάλι σκυφτό δεν έβλεπε, περπάταγε από ένστικτο, μην πέσει από τις φθηνές γόβες, αυτό την ένοιαζε μόνο.

Κάποιος την άρπαξε από τους ώμους και την ταρακούνησε με δύναμη.

- Ελισάβετ ! τι έχεις; Γιατί κλαις ;
- Εσύ εδώ; Δεν ξέρεις; Αστό σε άκουσα...
- Τι λες τώρα τι άκουσες; Σε περίμενα και δεν ήρθες..
- Απλά δεν μπήκα, όχι δεν ήρθα..
- Μα είχα ανοιχτή την πόρτα..
- Τι; Με δουλεύεις;
- Λοιπόν κατάλαβα τι έγινε. Πήγες στο 4 έτσι; Αν δεν βιαζόσουν να μου κλείσεις το τηλέφωνο το πρωί θα άκουγες που σου έλεγα ότι με βάλανε στο 23.. αν δεν βιαζόσουν ...

Σάστισε, τον αγκάλιασε με δύναμη, τι είναι ψέμα τι είναι αλήθεια;

- πρέπει να φύγω, σε έξι μήνες πάλι θα είμαι πίσω, με φωνάζουνε στην σκηνή, θα με περιμένεις;


?


5 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

παρανοήσεις
τραγική ειρωνεία...

τουλάχιστον είχε ευτυχισμένο τέλος
πόσο ευτυχισμένο δεν ξέρω
αφού εκείνος ήταν νυμφευμένος

μας ενδιαφέρει πάντα το παρόν
με την έννοια να περνάμε καλά
και να ικανοποιούμε-ίσως-τις πιο ρηχές από τις επιθυμίες μας

καλημέρα
φιλιά

nkarakasis είπε...

Σίγουρα η στιγμή, είναι πιο σημαντική,
Και είπες αλήθεια καμιά φορά το ρηχό είναι πιο βαθύ..

το τέλος δεν το έγραψα, γιατί δεν το γνωρίζω.. δεν ξέρω τι αποφάσισε, όχι ότι έχει σημασία, απλά ήθελα να τονίσω την τύχη που ταλαντεύει τις απόψεις, τον κόσμο. Αν αυτή δεν ήταν έξω από την δραματική σχολή; αν αυτή δεν έκλεινε το τηλέφωνο γρήγορα; αν αυτή πήγαινε στο σωστό καμαρίνι; πόση τύχη μπορεί να χωρέσει σε μια τραγωδία, πώς μπορεί μια "στιγμή¨να αλλάξει το ρου τις ιστορίας;
θα μπορούσε να ήταν μια όμορφη ερωτική ιστορία, κατέληξε παράνοια, τραγική όπως ορθά είπες..

Καλημέρα και από μένα.. η χειμωνιάτικη μέρα χορεύει στις σκέψεις μας/ στην διάθεση μας, θα περάσει ..

nkarakasis είπε...

Έρχονται Χριστούγεννα, διηγήματα με τον Αι Βασίλη ,Ρούντολφ και ξωτικά ...
θα είναι όμορφα ..

Φαίδρα Φις είπε...

το πιστεύω,θα είναι όμορφα
πώς μπορείς και μιλάς για τόσα "αν"

τόσες υποθέσεις...
χάος

δεν τα βγάζω πέρα ούτε με τα δεδομένα
σκέψου να με απασχολούσαν και τα υποθετικά

nkarakasis είπε...

Όχι, άστα τα υποθετικά, ένα διήγημα ήταν με αφορμή .. όπως πάντα δηλαδή, σου είπα δεν το ελέγχω..

Ξέχνα το, λύσε του δεσμούς, άσε τους Δελφούς .. (κάνει ρήμα..)

Αγκαλιά ()