Words...

Μια μέρα περπάτησα, έτσι χωρίς σκοπό, αναπνέοντας την αχνάδα της υγρασίας, αφήνοντας τον πάνσοφο ήλιο να μου χαϊδεύει το δέρμα, τρυφερά.

Συνάντησα ένα φτωχό, σκέφτηκα κάτι καλό για αυτόν, έβαλα το χέρι στην τσέπη, τράβηξα μια λέξη, την έκανα πακέτο με ωραία χρυσαφί κορδέλα και του την έδωσα. Ο φτωχός αφού άνοιξε το πακέτο με λαχτάρα, είδε την λέξη και χαμογέλασε.

Προχώρησα πιο κάτω, είδα ένα παιδί να πεινάει. Έβαλα το χέρι στην τσέπη, έβγαλα άλλη μια λέξη, την έκανα πάλι πακέτο και την άφησα τρυφερά στα μικρά του χέρια. Το παιδί, έσκισε το περιτύλιγμα, πήρε την λέξη, την αγκάλιασε και χαμογέλασε.

Ώ.. ήμουνα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος! Για κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα είχα μια λέξη, δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό!

Έστριψα στην γωνία, κατηφόρισα προς την πλατεία. Στο δρόμο είδα μια πόρνη, δεν βιάστηκα να σκεφτώ, έπρεπε πρώτα να την κατανοήσω. Μιλήσαμε πολύ ώρα, ώσπου ήρθε το απόγευμα. Στην κουβέντα κάτι μυστήριο γεννήθηκε μέσα μου, την αγάπησα.

Έπιασα την σκέψη αυτή, έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα την λέξη που σκέφτηκα. Εκεί που πήγαινα, όμως να την πακετάρω, τσουπ, η πόρνη έφυγε με ένα αυτοκίνητο ανοιχτό, ακριβό.. έμεινα με την λέξη στα χέρια και ένα βαθύ μελαγχολικό, παγωμένο χαμόγελο.

Κοίταξα την λέξη που κρατούσα στα χέρια, δεν ήταν αυτή πλέον η σωστή. Την ξαναέβαλα μέσα. Σκάλισα την τσέπη μου, έβγαλα από μέσα όσες λέξεις είχα, καμία δεν άρμοζε, καμία δεν ήταν αρκετή. Έκατσα χάμω, λυπημένος και άπλωσα στο έδαφος όλες τις λέξεις που είχα μαζί μου. Τις κοίταζα προσεκτικά μια, μια. Καμία, τζίφος η προσπάθεια.

Τότε σκέφτηκα να κάνω το έξης, να βάλω περισσότερες λέξεις μέσα στο κουτί, ήταν φανερό ότι μια δεν ήταν αρκετή. Άρχισα λοιπόν να συνδυάζω τις λέξεις, πρώτα εννοιολογικά. Δοκίμασα αρκετούς συνδυασμούς, καμία σύνθεση δεν με ικανοποιούσε, πάντα έμενε ένα κενό από την σκέψη μου. Ξαναδοκίμασα χρωματικά, με τον ήχο της κάθε μιας, πιο συναισθηματικά θα μπορούσε να πει κάνεις. Αυτό μου πήρε ώρα, ήρθε η νύχτα και στο μαύρο σεντόνι του ουρανού, χιλιάδες αστέρια καρφώθηκαν και με κοίταζαν στωικά.

Πέρασε η ώρα, εκεί που πλησίαζα στην σκέψη μου με κάποιες λέξεις κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι και πάλι αυτός ο συνδυασμός λέξεων δεν αντικατόπτριζε τις σκέψεις μου. Προσπάθησα να βρω μια λέξη που να ταίριαζε με το αίσθημα του ανικανοποίητου που είχα εκείνη την στιγμή, ίσως αν άρχιζα από την εσώτερη αντίδραση να οδηγιόμουνα κάπου, τζίφος και πάλι! Αυτή η προσπάθεια με έμπλεξε ακόμη περισσότερο και το χειρότερο, όποιος το διάβαζε, θα νόμιζε χίλια δυο άλλα πράγματα πέρα από αυτά που πραγματικά σκεφτόμουνα..

Το πρωινό ξύπνημα, με βρήκε εκεί ξαπλωμένο ανάσκελα, να ανακατεύω τις λέξεις. Είχα πεισμώσει, είχα αποθαρρυνθεί, ένιωθα τελείως άδειος και κενός, ώσπου σταμάτησε μπροστά μου το αυτοκίνητο που είχε πάρει το προηγούμενο βράδυ την πόρνη.

- Τι κάνεις εδώ, με ρώτησε και τα μάτια της μεγάλωσαν από την περιέργεια.

Της εξήγησα τι κάνω, αλλά όχι το τι σκέφτομαι για αυτήν, αυτό μου ήταν αδύνατο, γιατί αν μπορούσα να το εκφράσω, θα είχα βρει και τις λέξεις..

Έσκυψε πάνω από τις λέξεις με προσοχή, της διάβασε όλες διάλεξε μια και την έβαλε μέσα στο κουτί.

Αυτή ίσως να σου κάνει.. μου είπε.

Την διάβασα.

Έγραφε « » ! Ήταν μια κενή λέξη!

Την κοίταξα με απορία. Γιατί αυτή; Την ρώτησα.

Μου χαμογέλασε και έφυγε..

Ακόμα ακούω κάποιες φορές τα τακούνια της να ξεμακραίνουν από κοντά μου, ο ήχος τους σφηνώθηκε μέσα στα αυτιά μου, τα ακούω στον ξύπνιο μου, τα ακούω στον ύπνο μου, στα όνειρά μου, τις στιγμές που νιώθω ότι οι λέξεις μου φτάνουν σε ένα γκρεμό ..

Μα πλέον, γνωρίζω ότι ακόμα και αν οι λέξεις μου,
κοιτάξουν τον γκρεμό απελπισμένα, εγώ θα περάσω απέναντι...

ίσως γιατί είμαι ήδη απέναντι ..
ίσως γιατί πάντα θα υπάρχει ένας γκρεμός ανάμεσα μας,
ίσως πάλι να υπάρχει άλλος λόγος, αλλά δεν έχω λέξεις να το πω..