Σελίδες

3/12/08

Ο Χρόνος ..



Σήμερα θα είναι μια μεγάλη ημέρα, δηλαδή όχι και τόσο μεγάλη, απλά λίγο μεγαλύτερη από την χθεσινή, αν και η χθεσινή μου ημέρα ήταν σαν την αυριανή οπότε δυσκολεύομαι να περιγράψω αν πραγματικά θα είναι μεγάλη μέρα, απλά αν είναι ίδια με την αυριανή, η οποία ήτανε μεγάλη μέρα, τότε πιθανότητα να είναι και αυτή μια μεγάλη μέρα.

Αλλά ας τα πάρω από την αρχή τα πράγματα ...

Αύριο αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα, ένα μεγάλο περίεργο πείραμα. Το θυμάμαι καλά το πείραμα γιατί μου συνέβη αύριο, αν και το λογικό θα ήταν να είχε συμβεί χθες αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο συνέβη αύριο. Ξέρω ότι είναι παράλογο να λέει κάποιος ότι αυτό που μου συνέβη, πήρε χρόνο από την αυριανή μου μέρα, αλλά με λίγη προσπάθεια από την μεριά μου θα καταλάβετε.

Τα παίρνουμε όλα από την αρχή.

Αν και είναι δύσκολο κάνεις να περιγράψει ποια είναι η αρχή, καθότι μια αυριανή μέρα θα μπορούσε να είναι το τέλος και ελάχιστα θα μπορούσε να θυμίζει την αρχή. Αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι η αρχή είναι αύριο και μην σπάτε το κεφάλι σας να υποψιαστείτε πως συνέβη αυτό, διότι είστε συνηθισμένοι να έχετε αναμνήσεις από το παρελθόν και όχι από το μέλλον, κάτι που εγώ κατάφερα να αντιστρέψω κάνοντας το παρακάτω απλό πείραμα.

Αποφάσισα να τρέξω με δύναμη αετού το τετράγωνο του σπιτιού μου, με αυτόν τον τρόπο πίστευα ότι θα γυρνούσα ή θα επιτάχυνα τον χρόνο. Για να είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα, μετά από κάποιους γύρους, έστριψα το σώμα μου από την αντίθετη κατεύθυνση και άρχισα να τρέχω πάλι. Αν όλα πήγαιναν καλά θα γινόμουνα μια ανθρώπινη χρόνο-μηχανή ...

Δεν θα υπήρχε τρόπος να το ανακαλύψω ότι το πείραμα στέφθηκε με επιτυχία, αν δεν έγραφα σε ένα χαρτί – κάτι σαν ημερολόγιο ας το πούμε – τα στάδια του πειράματος. Να λοιπόν τι διάβασα σήμερα το πρωί σε ένα χαρτί που βρήκα στον κομό μου. Πάνω έγραφε την αυριανή ημερομηνία.

«Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα, , δηλαδή όχι και τόσο μεγάλη, απλά λίγο μεγαλύτερη από την χθεσινή...»

**

Πάνω από αυτό το σερβάν, είχαμε αραγμένο μεγαλόπρεπα ένα μεγάλο κουρδιστό κούκο. Άνοιγες το γυάλινο καπάκι του από μπροστά, έβαζες μέσα ένα κλειδί μεγάλο και τον κούρδιζες. Έβαζες λάδι στην λάμπα του χρόνου και φώτιζε το σπιτικό μας. Με τον ήχο του ξυπνάγαμε, με τον ήχο του κοιμόμασταν. Με τον κουδούνισμα του λυπόμασταν, με το χτύπο του, ρυθμό δίναμε στην καρδιά μας, αγαπάγαμε και αγαπηθήκαμε... μια ζέστη απλωνόταν σαν κόκκινη κορδέλα μέσα στο σπιτικό μας, σαν κελαηδούσε..

Από έξω είχε ξύλο ακριβό, τον είχε αγοράσει ο μπάρμπας μου από τα ξένα, όταν καπετάνιος σε μεγάλα φορτηγά, κάθε καλοκαίρι άνοιγε την βαλίτσα του, γέματος με εξωτικά δώρα και εμείς μικροί ιθαγενείς σαλιώναμε το πάτωμα από την αγωνία μας..
Τώρα αυτός ο κούκος είναι μια θύμηση, ένα χρώμα στον τοίχο που αχνοφέγγει στην ασπρόμαυρη ζωή μας, μα κάποια βράδια τον θυμάμαι, ίσως και να τον ακούω...

Τικ τακ...


Play it again Sam ..



4 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

διάβασα το κείμενο τρεις φορές
και πάλι δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα επαρκώς ό,τι θες να πεις...

ασφαλώς ο τίτλος του μου δίνει ένα σημείο εκκίνησης,
μιλάς για το χρόνο και τη σχετικότητά του

και συμφωνώ σ'αυτό

μου αρκεί για την ώρα η μεταφυσική αύρα του γραπτού που με τυλίγει με μια μαγική αστρόσκονη...

άλλωστε δεν είναι πάντα ανάγκη να τα ερμηνεύουμε όλα
μόνο να τα νιώθουμε και
αυτό ισχυρίζομαι ότι μετράει πιο πολύ

αυτό που με κάνει χαρούμενη είναι το γεγονός ότι κατάφερες να ξορκίσεις εκείνη τη φράση που σε δαιμόνιζε και σε απασχολούσε
όπως μου έχεις πει

"αναμνήσεις από το μέλλον"...

να που συνέβη να πειραματιστείς μαζί της
ν'αναμετρηθείς ίσως
και να αισθανθείς ότι και αυτό μπορεί να γίνεται

και ναι,λέω ότι μπορεί.

με συγκίνησε η τελευταία παράγραφος...

καλημέρα
και χίλια φιλιά

nkarakasis είπε...

Πολύ σε ευχαριστώ που έσκυψες πάνω από το γραπτό μου με προσοχή..

Ναι είναι δύο συνιστώσες του χρόνου, αφηρημένη και συγκεκριμένη, η τελευταία είναι όπως την γνωρίζουμε.

Στην πρώτη, που είναι και ζαλάδα, ο γραφών έχει πέσει σε loop όπως λένε. Βάση του πειράματος, έχει χάσει την αυριανή με την σημερινή ημέρα και πάντα χθες είναι το αύριο.. Μάλλον και ο ίδιος δεν μπορεί να το ερμηνέψει, εξού και η προσπάθεια να το δώσει παρακάτω, αλλά πως να περιγράψεις κάτι που κανείς δεν γνωρίζει; πως θα ήταν αν κάθε μέρα γυρνάγαμε προς τα πίσω; αν χθες ήταν το αύριο; Τότε νοσταλγώ το μέλλον μου, το οποίο και πάλι είναι παρελθόν..
στο τέλος του κειμένου ξαναξεκινάει από την αρχή, αφού και η αρχή είναι ;; κανείς δεν ξέρει που..

anyway τέτοια κείμενα είναι ή πολύ καλά ή πολύ χαζά διαλέγεις. Εγώ δεν μπορώ να κρίνω, όλα χαζά μου φαίνονται, γιατί αν τα ερωτευτώ θα απουσιάζω από τα επόμενα κείμενα μου και δεν είναι σωστό αυτό ..

Ανεβάζω τα φιλιά σε 1,500 και είναι η τελευταία μου τιμή, δεν βγαίνω για λιγότερα.. χε χε

"άλλωστε δεν είναι πάντα ανάγκη να τα ερμηνεύουμε όλα
μόνο να τα νιώθουμε και
αυτό ισχυρίζομαι ότι μετράει πιο πολύ"
Αν και μου αρέσει να είμαι κατανοητός, μακάρι όλες οι δασκάλες νέων Ελληνικών στο σχολείο να λέγανε στους μαθητές το ίδιο πράγμα για την έκθεση, να νιώθετε όχι να γράφετε.. μακάρι δηλαδή και η δικιά μου να μου το είχε μάθει αυτό, θα είχα γλυτώσει χρόνο ...

nkarakasis είπε...

Ξέχασα Καλημέρα...

Unknown είπε...

και οτι σκεφτόμουν οτι ο Πιραντελο βρήκε τον δάσκαλό του , μου το προσγείωσες. Κρίμα!!!
Πάντως , αν θές να το φιλοσοφήσουμε, το αύριο με το να είναι η συνέπεια του σήμερα και η εξέληξη του χθές, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει. Το μεθαυριο ή το προχθές ειναι το ερώτημα.... Συνήθως με αυτά ζούμε χωρίς να το ξέρουμε... με αυτά ονειρευόμαστε και με αυτά απορούμε ενίοτε...!