Σελίδες

12/12/08

Αλήθεια ή ψέματα;



Θα έλεγε κάνεις ότι για αυτό γίνονται όλα. Όλη η ζωή είχε γίνει ένα λάσο γύρω από την επιθυμία του αυτή. Να παίξει σε ένα τηλεπαιχνίδι και να κερδίσει λεφτά.
Τις προάλλες βγήκε ένας στην τηλεόραση και είπε ότι έχει δάνεια στην πλάτη του και έτσι τόλμησε να δοκιμάσει την τύχη του στο τηλεπαιχνίδι. Ο παρουσιαστής με χαρά και δάκρυα τον καλωσόρισε και μόλις τελείωσε το παιχνίδι, ο ψηλόλιγνος οικοδεσπότης τον αγκάλιασε και του είπε. «Τα βάσανα σου τελείωσαν». Ένα αρκετά σεβαστό ποσό κατακάθισε στην τσέπη του δανειολήπτη.

Ο Αλέξης δεν μπορούσε να τραβήξει τα μάτια του από την τηλεόραση. Δυνάμωσε τον ήχο μην χάσει ούτε μια ανάσα, ένα συναίσθημα που ερχόταν από το χαζοκούτι. Και όπως ήταν επόμενο, μόλις τελείωσε η εκπομπή, άραξε στο καναπέ φαρδύς πλατύς ονειρευόμενος μια τέτοια δικιά του επιτυχία. Μάλιστα εγκεφαλικά είχε αρχίσει να μοιράζει τα κέρδη από εδώ και από εκεί. Θα αγόραζε ένα στερεοφωνικό, θα άλλαζε τα έπιπλα, ίσως να αγόραζε και καινούργιο αμάξι..

Να μοιράσει αιτήσεις σε όλα τα κανάλια, ήταν το επόμενο βήμα του που έγινε με χαμόγελο και ελπίδα και τις επόμενες μέρες, τις ένιωθε σαν το χτύπο ενός ρολογιού που χτυπάει αργά και βασανιστικά. Κάθε μέρα τους ενοχλούσε «έχουμε κανένα νέο, καλά θα ξαναπάρω σε μερικές μέρες»

Οι μέρες περνούσαν όμως, και κανένας δεν τον έπαιρνε τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής όλοι τον είχανε μάθει και του απαντούσαν προτού κάνει την ερώτηση «κανένα νέο ακόμα, δυστυχώς». «Γιατί δεν δοκιμάζετε σε ένα προποτζίδικο την τύχη σας;» ρώτησε μια από τις τηλεφωνήτριες. Δεν ήταν κακή ιδέα, μπορεί από εκεί να ερχόντουσαν τα λεφτά που τόσο λαχταρούσε.

Άρχισε να δοκιμάζει στην αρχή δειλά και αμέσως μετά με μεγαλύτερα ποσά. Κάποια στιγμή, έβαλε τον μισό μισθό του και λίγο αργότερα έβαλε ολόκληρο το κομπόδεμα που είχε για μια δύσκολη στιγμή. Τέλος όταν είδε και αποείδε ότι δεν έβγαινε με τα λεφτά του, χτύπησε μια πόρτα της τράπεζας. Και αυτή του έδωσε χρήματα με τα οποία κάλυψε κάποιες τρύπες. Αυτή όμως η ψυχοφθόρα μανία του να πλουτίσει, τον έκανε απόμακρο, με την γυναίκα του σταμάτησαν να συζητάνε και με τα παιδιά του είχε πλέον τυπική επαφή. Αν και ελάττωσε τα στοιχήματα στο προποτζίδικο, η δόση του δανείου ήταν αποπνιχτική. Όλη μέρα σκεφτόταν το ίδιο και το ίδιο πράγμα με αποτέλεσμα να μην έχει στην ζωή του άλλα μάτια, έκτος από τα ίδια του τα προβλήματα.

Ξαναδοκίμασε στα τηλεπαιχνίδια, δοκίμασε να βρει και μια δεύτερη δουλειά, τζίφος και στα δύο απέτυχε και τα χρόνια περνούσανε, τα παιδιά μεγαλώσανε, άρχισαν να βγαίνουν με τις παρέες τους και αυτός όλο και πιο πολύ μαράζωνε στην πολυθρόνα του απέναντι από την τηλεόραση, όπου σαν θίασος περνούσανε από μπροστά του τα εκατομμύρια σε κάθε τηλεπαιχνίδι..

Με το κεφάλι σκυφτό και στο χέρι ένα μικρό κουτάκι από μπίρα, ακουμπισμένος απέναντι από τον βασανιστή – τηλεόραση – είδε ένα έκτακτο.

«Παιδιά, σπάνε τα πάντα! Παιδιά τραυματίζονται από χημικά και γκλόμπ! Γονείς σηκωθείτε να τα μαζέψετε..!»

Τα μάτια του γουρλώσανε, κοίταξε καλύτερα και είδε στην τηλεόραση το παιδί του να το έχει πιάσει από το λαιμό ένας αστυνομικός και να τον σέρνει στο δάπεδο του πεζοδρομίου, σαν να ήταν σκουπίδι ένα πληγωμένο ελαφάκι που τρέμει από τον δήμιο του..

Έκανε να σηκωθεί από την καρέκλα του, αδύνατον. Τα πόδια του ήταν κολλημένα στο πάτωμα, το σώμα του ήταν κολλημένο στην πολυθρόνα. Έβγαλε μια φωνή, τίποτα δεν ακούστηκε, ήχος δεν κρυστάλλιασε στο δωμάτιο. Σήκωσε τα χέρια του και είδε ότι το κουτάκι με την μπίρα είχε κολλήσει στο δέρμα του. Στην τηλεόραση ένας αστυνομικός ακόμα χτυπούσε σαν χταπόδι το παιδί του. Άπλωσε τα χέρια να τον πιάσει, μα η τηλεόραση του φάνηκε ότι ήταν πολύ μακριά.. Ξαναδοκίμασε να ουρλιάξει, κανένας ήχος δεν έβγαινε από τον φάρυγγα, τσίτωσε το δέρμα του, έσφιξε τα δόντια του και πίεσε να βγει από την μέγκενη της πολυθρόνας του. Ιδρώτας έσταξε στο πρόσωπο του, άρχισε να κλαίει από την προσπάθεια, τα αυτιά του κόλλησαν στο κεφάλι, η μύτη του στένεψε, έκλεισε τα μάτια και ουρλιάζοντας έβαλε δύναμη στα πόδια και στα χέρια και τινάχτηκε στο πάτωμα.. με το ένα χέρι άπλωσε να ακουμπήσει την τηλεόραση, έπιασε το χέρι του γιου του και τον τράβηξε να βγει έξω, οι αστυνομικοί χτυπάγανε με το γκλόμπ μια τον νεαρό μια τα χέρια του πατέρα που κρατούσε το γιο του από το πουλόβερ. Η τηλεόραση κοκκίνισε, πλημμύρισε με αίμα που άρχιζε να στάζει από τα κουμπιά και τις χαραμάδες στο πλάι. Με υπεράνθρωπες κινήσεις, τράβηξε πιο δυνατά τον γιο του από το χέρι, τον τράβηξε κοντά του και τα χτυπήματα δίναν και παίρναν. Το χέρι του είχε μπλαβίσει, τον πόναγε κάθε εκατοστό αλλά δεν σταμάταγε, τράβαγε με όση δύναμη είχε. Το δωμάτιο είχε θολώσει, ένα δακρυγόνο έπεσε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και σφυρίζοντας έπνιξε την ανάσα του πατέρα, μα δεν το έβαλε κάτω..

Ένας βαρύ γδούπος και βρεθήκανε και οι δύο στο πάτωμα του σαλονιού. Άπλωσε το ματωμένο χέρι του και πήρε αγκαλιά το παιδί του κλαίγοντας ...

Η τηλεόραση σταμάτησε την ανταπόκριση από το κέντρο της Αθήνας και μετά από κάποια λεπτά εμφανίστηκε μια ξανθιά με ένα κατακόκκινο ταγέρ και λευκά όμορφα δόντια λέγοντας :

«Συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας. Απόψε στο τηλεπαιχνίδι μας Αλήθεια ή Ψέματα έχουμε την τιμή να έχουμε τον κύριο Κ που διεκδικεί το έπαθλο της λήθης και της απαξίωσης.. »

γιε μου πιάσε το τηλεκοντρόλ, απόψε αυτή η τηλεόραση θα κλείσει για πάντα..



9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πέρασα ακάλεστος και χωρίς το κάτι τις μου για μια καλημέρα. Έχω κι εγώ κ. Καρακάση 3 παιδιά. Τον μεγάλο 25 χρονών τον προέτρεψα να κατέβει στο συλλαλητήριο(;) διαμαρτυρίας στην Αθήνα που σπουδάζει και μετά βλέποντας το τι γινόταν στη τηλεόραση έπαθα από την αγωνία. Επανέλαβα το λάθος και πήγα με τον 13χρονο στη συγκέντρωση του Βόλου κι εκεί έγινε ότι περιέγραψα στο γάτο. Πολλή καλή ανάρτηση, επίκαιρη και ευκρινώς εύστοχη. Μη στεναχωριέστε που δεν σας αγαπούν οι Πένυ και οι Αμαλίες, στο μάθημα ελεύθερη γνώμη, άποψη, δημοκρατία, ήταν στις καταλήψεις. Μπορεί να έχουν και δίκιο, ν΄ αξίζει ν΄ αγαπάμε και να ακούμε όσους συμφωνούν μαζί μας. Τους άλλους τους χαρακτηρίζουμε, τους καταγγέλλουμε στα νεοσύστατα παιδικά δικαστήρια, τους καταδικάζουμε σε λιθοβολισμό και καθαρίσαμε. Καλημέρα από Βόλο

nkarakasis είπε...

Καλημέρα και από Αθήνα,
Δεν έχω πλέον λόγια, τέτοιο μίσος δεν έχω δει ξανά στην ζωή μου. Το θέμα είναι ότι με τις φασαρίες, εξαντλείτε και το τελευταίο μας δικαίωμα, της διαδήλωσης. Ακόμα και αν υπάρχει φωνή χάνετε μέσα από τους καπνούς των καμένων και τον θόρυβο των σπασμένων.
Υπήρξα ανέκαθεν Επώνυμος, ούτε καν με σκέτο όνομα ή ψευδώνυμο, γνωρίζοντας το βάρος της επιλογής μου, ουδέποτε δεν κρύφτηκα, ούτε δίστασα να πω την άποψη μου.
Κανένας δεν θα μου πάρει αυτό το τελευταίο δικαίωμα. Υπάρχει ανάγκη να ακουστούν Επώνυμες προτάσεις/απόψεις να αφυπνίσουν τον κόσμο για τον κόσμο που ζούμε.
Θα οργιζόμουν αν με αντιμετώπιζε ένας επώνυμος, ένας άνθρωπος με λόγια και επιχειρήματα και όχι κάποιος που ποινικοποιεί τις απόψεις, μάλιστα χωρίς να τις διαβάζει.
Πρέπει να σκύψουμε πάνω από τα προβλήματα, όχι να αντιμετωπίζουμε άναρθρες κραυγές, αυτή είναι η στάση μου.

ευχαριστώ που βρήκατε το κείμενο εύστοχο, η τηλεόραση φέρνει ένα μεγάλο μέρος ευθύνης για αυτά που ζούμε.

Ανώνυμος είπε...

Η επιστημονική φαντασία προετοιμάζει τους ανθρώπους γι΄ αυτά που έρχονται. Όταν πριν από χρόνια διάβασα το βιβλίο του Ανδρουλάκη «Βαμπίρ και Βρικόλακες», το χαρακτήρισα επιστημονική φαντασία και πίστευα ότι αφορά καταστάσεις πολλή μελλοντικές. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πολύ νωρίς. Η δύναμη του ανόητου νικά άλλη μια φορά το αυτονόητο. Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει πειστικό ορισμό στην βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος.

nkarakasis είπε...

Δεν το έχω διαβάσει το εν λόγω βιβλίο, οπότε δεν έχω άποψη περί αυτού.
Όχι, μην χρησιμοποιείτε επίθετα, δεν υπάρχουν επίθετα, είμαστε όλοι άνθρωποι στο ίδιο καζάνι, με διαφορετικές απόψεις. Αντιπαραθέσεις θα υπάρχουν πάντα και δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να κρίνουμε κάποιον σε κατάσταση οργής. Ο καθένας την εκφράζει διαφορετικά και νιώθει τον εαυτό του ότι κάθετε σε μια βαθμίδα, είναι πολύ ενοχικό να προσπαθείς να τον κατεβάσεις.

Δεν έχω να υποστηρίξω τίποτα, γιατί δεν υποστηρίζω τίποτα εκτός από την δικιά μου άποψη.
Δεν μπορώ να κρίνω κανένα, γιατί κανείς δεν μπορεί να με κρίνει.
Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν, γιατί κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει.
Αγαπάω τους πάντες, γιατί αγαπάω τον εαυτό μου.

Ο δρόμος του σκεπτόμενου δεν είναι στρωμένος με δάφνες, ούτε έχει το αλάθητο, καλό είναι να ακούμε και να κρίνουμε, πρώτα για εμάς και μετά για την κοινωνία, να διαμορφώνουμε απόψεις, να τις υποστηρίζουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας και τέλος αν βρεθεί αυτός ο ένας που θα μας αποδείξει το λάθος μας να ξέρουμε να ζητάμε συγνώμη.
Όποιος μπορεί να στρώσει αυτό το ζυμάρι στο μυαλό του, έχει στις πλάτες του ένα τεράστιο όπλο. Το κεφάλι του.

Την οργή δεν την αντιμετωπίζεις με οργή αλλά με αγάπη και συμπάθεια, αλλιώς ποτέ δεν ξεθυμαίνει ..
Και αυτό το μάθημα είναι το δυσκολότερο από όλα στον αγκαθωτό δρόμο στης ζωής.

nkarakasis είπε...

Ζούμε μια παράδοξη περίοδο της χώρας μας, θα ήταν αντιφατικό οι πολίτες της να μην σκέφτονται "παράδοξα".
Εξάλλου πάντα τα βιβλία της ιστορίας δίνουν τις απαντήσεις, ας περιμένουμε να τα λέμε στα παιδιά μας. Γιατί σίγουρα αυτό που ήρθε θα μείνει, δεν ξεχνιέται ..

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι κρίνονται από τις καταστάσεις, από τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουν σε σχέση με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δεν γράφω για εγκλήματα, προβοκάτσιες, σκοπιμότητες, θεωρώ την έξαρση της βίας βλακεία. Εύχομαι ολόψυχα να κρίνω λάθος και να ζητήσω συγνώμη. Άλλωστε οι μαθητές έχουν να διαλέξουν για την επόμενη βδομάδα δημοκρατικά, κατάληψη ή αποχή, ούτε λόγος για μάθημα.
Στο «Βαμπίρ και Βρικόλακες» ο Ανδρουλάκης για να μιλήσει για το πρόβλημα του χάσματος των γενεών, έχει χρησιμοποιήσει αυτές τις πετυχημένες, αλλά μακάβριες μεταφορές. Κανίβαλοι είναι οι νέοι, που, σύμφωνα με τη φροϋδική θεωρία της ψυχανάλυσης, θέλουν να σκοτώσουν τους πατεράδες τους και να γίνουν αυτοί αρχηγοί, οικειοποιούμενοι τη μητέρα. Οι βαμπίρ, βρικόλακες κατά το ελληνικότερο, οι ηλικιωμένοι δηλαδή, αντί να κάθονται στα αυτά τους, στα γηροκομεία ή στα εξοχικά τους και να ξεκοκαλίζουν τη σύνταξή τους, κρατάνε ακόμη το τιμόνι και δεν αφήνουν τους νέους να πάνε μπροστά.
Το βιβλίο αναπτύσσει το συνταξιοδοτικό πρόβλημα. Το συνταξιοδοτικό φαίνεται να τινάζεται στον αέρα, και καλούνται οι νέοι να πληρώσουν για ελλείμματα των συνταξιοδοτικών ταμείων. Αυτό είναι άδικο, και ο Ανδρουλάκης έχει να κάνει κάποιες προτάσεις για να γλιτώσουμε το αλληλοφάγωμα. Ένα κοινωνικό Κράμερ εναντίον Κράμερ. Στο Βόλο βρέχει καταρρακτωδώς. Σ΄ ευχαριστώ για την φιλοξενία και την ευχάριστη παρέα.
Καληνύχτα, τα λέμε….

nkarakasis είπε...

Μιχάλη, Θα κοιτάξω να το βρω το βιβλίο και να το διαβάσω. Η βία είναι έγκλημα για όλους, αυτό δεν πιστεύω για την ώρα ότι θα μετανιώσω που το λέω. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα γίνονται για να κουνηθούμε από τους καναπέδες, είναι μια φωνή πιο δυνατή δηλαδή από μια απλή πορεία. Και αυτό είναι γεγονός, αν δεν γινόντουσαν οι φασαρίες, οι διαδηλώσεις πιθανόν να περνάγανε στα ψιλά.
Αν όμως χρειάζεται να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι, να θέσουμε τα παιδιά μας σε κίνδυνο για να το καταλάβουμε, ε τι να πω είμαστε προϊστορικοί αν μη τι άλλο.
Πιστεύω ακόμα ότι ο κόσμος δεν κοιμάται, δεν έχει ανάγκη κανείς να διχαστεί ή να δει τις βιτρίνες σπασμένες για να σηκωθεί απο τους καναπέδες. Ενδιαφέρων άρθρο είναι αυτό

http://www.eptalofos.gr/OlaNew.asp?id=217

που εξηγεί αρκετά πράγματα με ωραίο τρόπο.
Υπάρχει έκπτωση αξιών και οικογενειακής ενότητας, αυτό είναι όλο.Οι πολιτικοί είναι ο καθρέπτης του πολίτη, εμείς τους ψηφίζουμε, εμείς τους κάνουμε αφεντάδες, εμείς ζητάμε τα ρουσφέτια, εμείς (οι επιχειρήσεις) τους στέλνουμε χρήματα για την καμπάνια τους και εμείς τους συντηρούμε, άρα εμείς μπορούμε και να τους ξηλώσουμε. Μια οικουμενική κυβέρνηση; πρώτα πρέπει να λύσουμε τις κομματικές διαφορές στους οργανισμούς, στρατό, αστυνομία, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΡΤ κ.α. Άρα όλα γυρνάνε στην πλάτη μας, εγώ (εμείς) τους όπλισα, εγώ πρέπει να τους αφοπλίσω, είναι χρέος μας και πλέον επιτακτικό. Αυτήν την αφύπνιση εννοώ και αυτή θα μάχομαι, χωρίς πολέμους, χωρίς πέτρες, χωρίς καδρόνια.

Όπως και να έχει το παρελθόν δεν αλλάζει, ελπίζω οι πνευματικοί και σκεπτόμενοι της χώρας να διαμορφώσουν το μέλλον των παιδιών μας, και να σταματήσουν την ανεξέλεγκτη βία που μας στιγματίζει.

Χαίρομαι που μπορούμε να συζητάμε,
Καλή σου νύχτα και να χαίρονται τα παιδιά σου που έχουν σκεπτόμενο πατέρα, αυτό θα είναι και το όπλο τους στον αγώνα της ζωής. Η ισορροπημένη σκέψη. Εγώ έχω μέλλον ακόμα, λόγω μικρής ηλικίας παιδιών.

kelly alamanou είπε...

Can i as a human being lead a different kind of life?

Ψάχνω.. με πάθος...

Την ζεστή καλησπέρα μου

nkarakasis είπε...

rodoula, Μόλις έπιασα να σου απαντήσω, μπήκε μέσα στο γραφείο ένας τύπος γύρω στα 45 χρονών, με τζην, πρόχειρο πουκάμισο, τσιγάρο στο χέρι.
Τι θες; του φωνάζω.
Δεν είμαι πελάτης, ένα ευρώ ζητάω..
τι είσαι; τον ρωτάω..
σκύβει το κεφάλι, τραβάει ακόμα μια τζούρα απο το τσιγάρο του και με κοιτάει στα μάτια με θάρρος.
Χρήστης, μου λέει και μου κόβονται τα πόδια από την ευθύτητα των ματιών του.
Κόφτο, του απαντάω απότομα.
Να σου πω ψέματα; δεν θα γίνει, άμα έχεις ένα ευρώ...
έβαλα το χέρι στην τσέπη και έψαξα να βρω λεφτά, ότι είχα πάνω μου. Βρήκα 2 δίευρα. Τα έβαλα στο χέρι και κοντοστάθηκα. Άξιζε να τον βοηθήσω, αλλά ήξερα πολύ καλά που θα πήγαιναν τα λεφτά μου.
Του έδωσα το ένα, κακώς ή καλώς.
Με ευχαρίστησε, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.
Σαν απομακρύνθηκε λίγο, ένιωσα ανίκανος, ένα κενό, δεν έκανα τίποτα για αυτόν ..
Βγήκα έξω τρέχοντας, τον πρόλαβα..
σε παρακαλώ, του είπα, κάνε κάτι .. για σένα, για κανέναν άλλο..
η ηρωίνη είναι κακό πράγμα, μου απάντησε, με ευχαρίστησε με ένα νεύμα των ματιών του και εξαφανίστηκε.

Τι ονειρεύεσαι rodoyla; υπάρχει πολύ δουλειά, γύρω μας.. και μέσα μας.
Αφού γνωρίζεις τον Papaji, θα ξέρεις και την Amma, την φαντάζεσαι μέσα στις πορείες;