14/6/09
Το μαχαίρι
A
λες πως πετάξαμε, τι είναι αυτό που πετάξαμε και τι κρατήσαμε;
λες πως περπατήσαμε, πόσα χιλιόμετρα μας χωρίζουν; Ακόμα και να τα μετρήσεις ανθρώπινα βήματα θα είναι, τίποτα παραπάνω.
λες λόγια και αφήνεις τον άνεμο να τα πάρει,
λες για το μελάνι που χύθηκε,
σου λέω για το αίμα που κύλησε,
δεν συμφωνούμε ακόμα και αν οι χαρακιές είναι ίδιες και στους δύο, από το ίδιο μαχαίρι.
Β
Ετούτο το μαχαίρι αυτό,
Απόψε θα το χώσω,
Στην γης κατάστηθα,
Ολόγυρα,
Ξεραΐλα, στεγνή γη, ανυδρία
Κανένα λουλούδι δεν επιθυμεί,
Να μπει κοντά του,
Κανένας σκώληξ δεν τολμά,
Κανείς δεν έχει θάρρος,
Φωτογραφία έρημη,
Με συγγενείς αγνώστους.
Γ
Απομακρύνομαι απαλά, αφήνοντας
την γη να το φυλάξει,
τους δαίμονες μου ακουμπώ,
ολόγυρα φρουρούς του,
μα μιαν ελπίδα, κουβαλώ,
κανένας να μη το βρει,
ετούτο το μαχαίρι εδώ,
που σκότωσε τον κόσμο..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Εντάξει το μαχαίρι το βολέψαμε, μη το βρει η Ελπίδα και βγάλει κάνα μάτι από τη ποιητική έκσταση που παθαίνει το χρυσούλι μου.
Πάρε να ‘χεις ποιητή:
Ήταν ένα ωραίο Κυριακάτικο πρωινό στο γκολφ της Γλυφάδας και δύο κομψές νεαρές κυρίες παίζανε
συζητώντας και χασκογελώντας. Δεν καλοξέρανε βέβαια το άθλημα και βαράγανε στο γάμο του Καραγκιόζη.
Κάποια στιγμή χτυπάει μια δυνατή μπαλιά η μια και η μπάλα προσγειώνεται με φόρα πάνω σε ένα γκρουπ ανδρών που παίζανε στην επόμενη τρύπα.
- Αααααχ, ακούγεται μια φωνή πόνου και ένας φουκαράς
κουλουριάζεται πιάνοντας με τα δύο του χέρια το επίμαχο σημείο του σώματός του και σφαδάζοντας στο
έδαφος.
- Χίλια συγγνώμη κύριε, λέει η κοπέλα τρομοκρατημένη
πλησιάζοντας αμέσως τον άτυχο παίκτη, δεν το ήθελα.
Αφήστε με να σας βοηθήσω.
- Δεν πειράζει δεσποινίς, δεν είναι τίποτα θα μου
περάσει, ψέλλισε ανάμεσα σε βογκητά ο άνθρωπος που
είχε γίνει κατακόκκινος από τον πόνο και εξακολουθούσε
να μένει στη στάση του εμβρύου.
- Μα σας παρακαλώ, επέμενε η κοπέλα, αφήστε με να σας
κάνω ένα μασάζ να σας ανακουφίσω, είμαι νοσοκόμα και
ξέρω από αυτά.Και χωρίς άλλη κουβέντα, σκύβει επάνω του, απομακρύνει απαλά τα χέρια του, χαλαρώνει το παντελόνι και
βάζοντας και τα δύο της χέρια μέσα αρχίζει να του κάνει ένα απαλό μασάζ σε όλη την επίμαχη περιφέρεια.
- Πως αισθάνεστε τώρα; τον ρωτάει μετά από 2-3 λεπτά τρίψιμο.
- Υπέροχα δεσποινίς μου, απαντά ο τραυματίας, αλλά ο αντίχειράς μου ακόμα με πεθαίνει
Μιχάλη, ετούτο το μαχαίρι πολλοί το μίσησαν, όμως όλοι στο σπίτι/ψυχή έχουν ένα.
Σε αφήνω τώρα, πάω στο γκολφ της Γλυφάδας .. μπας και φάω και εγώ καμία..
χαχα!
Αχ βρε Μιχαλη πλακα που εχεις!Μην ανησυχεις θα προσεχω..!
Νικο μου πολυ ωραιο αυτο που εγραψες..κατω απ τους ηχους ενος τραγουδιου που λατρευω!
Θυμαστε τι ελεγα την προηγουμενη φορα?Ο ενας λυνει κι ο αλλος δενει!!
Επανασυναρμολογηθηκα πληρως σημερα και απολαμβανω την πολυποθητη ισορροπια μου,μεσα σε μια πολυ ομορφη μερα...!
φιλακια!καλο βραδυ..
Μιχάλη, την δένω εγώ, λύσε την εσύ ..
Έτσι μπράβο, ισορροπία .. ωωππ Balance..!
May the force be with you ...
Δημοσίευση σχολίου