Σελίδες

21/12/08

Το ημερολόγιο ένος σκύλου...




Από το πρωί, ένας πόνος στο στήθος δεν με άφηνε να σκεφτώ, ήταν βλέπεις και εκείνο το χτύπημα που είχα από μικρός, μια πέτρα από ένα από αυτά τα παιδάκια που εκτονώνονται πάνω στα ζώα και η μητέρα τους από πίσω χειροκροτάει βουβά. Βλέπεις ακόμα και να γαύγιζα στο παιδί αγριεμένος, πιθανόν να έτρωγα και από πάνω και μια κλωτσιά, αλλά έτσι είναι.. στην ζωή των δίποδων δεν είναι εύκολο να επιβιώσει ένας τετράποδος, ακόμα και αν καμία σχέση δεν θέλω να έχω με αυτούς.…

Ξέχασα να συστηθώ, είμαι αγνώστου ονόματος, κοκκινοτρίχης με υπέροχη μουσούδα. Στο τέλος του κορμιού μου κάποτε υπήρχε μια τροφαντή ουρά, τώρα ένα μικρό κομμάτι προεξέχει, αλλά πλέον το συνήθισα. Ακόμα ένα αρρωστημένο αστείο ενός κυρίου με άσπρα ρούχα. Δεν γεννήθηκα στο δρόμο, όχι! είχα μάνα και καλάθι δικό μου, που το μοιραζόμουνα με άλλα πέντε τετράποδα. Κάποια μέρα ένας κύριος ήρθε με πήρε, με πήγε στον κύριο με τα άσπρα, μου κόψανε την ουρά και μόλις έθρεψε η πληγή με αμόλησε στον δρόμο. Έκανα μια κίνηση να γυρίσω μα αντί απάντησης, έλαβα μια κλωτσιά στα πλευρά. Αυτό έγινε πολλά χρόνια πριν, τώρα ζω ελεύθερος στο κέντρο της πόλης. Κοιμάμαι κάτω από τα αυτοκίνητα, τρώω ότι βρω και πηγαίνω όπου θέλω. Είμαι αυτό που λέμε ελεύθερος, δεν νοιάζομαι τι θα συμβεί αύριο το πρωί αρκεί η αυριανή μου μέρα να περιέχει και λίγο φαγητό. Τι δουλειά κάνω; Κοιτάω τους δίποδους και γελάω. Ναι! Το έχω κάνει σύστημα, να κάθομαι κοντά σε συγκεντρωμένους ανθρώπους, να τους παρατηρώ και να γελάω από μέσα μου.

Μεγαλύτερη χαρά, κάποιοι που κρατάνε σημαίες.. φωνάζουνε ο ένας στο άλλο και υψώνοντας τις γροθιές κατηγορούνε κάποιον για «κάτι». Εκτός από τα βασικά παραγγέλματα, έλα, κάτσε, φύγε..καμία άλλη λέξη δεν καταλαβαίνω από αυτά που λένε. Αυτό πρέπει να παραδεχτώ ότι με στεναχωρεί, ίσως να έχουνε να πούνε υπέροχα πράγματα, κρίμα να μην μπορώ να τους καταλάβω.

Έτσι λοιπόν και σήμερα, πήρα μια ομάδα ανθρώπων από πίσω, γαβγίζοντας και κουνώντας – την όποια – ουρά μου. Ένας κύριος έσκυψε και με χάιδεψε στην μουσούδα – είπαμε είναι υπέροχη – ένας άλλος περπάτησε ένα βήμα πιο πίσω και με άφησε να τον περάσω..

Ξάφνου ήρθανε κάποιοι άλλοι άνθρωποι από το πουθενά και αρχίσανε να πετάνε κροτίδες, φοβήθηκα, δεν ήξερα που να κρυφτώ. Είδα ένα αυτοκίνητο, έσκυψα και μπήκα από κάτω. Δεν καταλαβαίνω, τι είναι αυτό που τους κάνει να πετάνε αυτά τα πράγματα με τον θόρυβο; Ξάφνου ένας καπνός και η αναπνοή μου άρχισε να γίνεται λιγοστή, δάκρυα από τα μάτια μου έτρεχαν.. τι μου συνέβαινε; Άρχισα να τρέμω, κάτι κακό γινότανε το ένιωθα, μύρισα καπνό .. κάτι καιγότανε.. ένιωσα ζέστη, η λαμαρίνα από πάνω από το αμάξι άρχισε να πυρώνει. Τότε αντιλήφθηκα, καίγανε το αμάξι.. μήπως κυνηγάγανε εμένα; Τα δάκρυα πλέον ήταν ανεξέλεγκτα, δεν έβλεπα μπροστά μου, άσθμαινα βαριά.. βγήκα σιγανά μη με πάρουνε χαμπάρι. Είδα ανθρώπους να τρέχουνε, γύρω μου κόλαση, φωτιές, θόρυβος, ουρλιαχτά..

Ένας άνθρωπος είχε πιάσει από το λαιμό έναν άλλο και τον βαρούσε κάτω με ένα ξυλάρι, δεν ήξερα τι να κάνω, ήταν άδικο.. αν και με το ζόρι έβλεπα, ζύγωσα να τον βοηθήσω. Τι μπορεί να φταίει ο φουκαράς, αίμα έτρεχε από τα ρουθούνια του. Άρχισα να γαβγίζω απειλητικά, κάποιος με είδε, άρχισα να τρέχω, να τρέχω, όσο πιο δυνατά μπορούσα, βρήκα άλλο ένα αυτοκίνητο, μπήκα από κάτω λαχανιασμένος. Τα μάτια μου ακόμα βλέπανε θολά, η ατμόσφαιρα μύριζε άσχημα. Μα τι στο καλό συμβαίνει; Γιατί αυτό το κακό; Ένιωσα κάποιον στην άκρη του αμαξιού, είδα τα πόδια του, λύγισαν, έπεσε χάμου με τα μάτια ανοιχτά.. λες να .. με είδε, τον είδα, άπλωσε το χέρι του , τα μάτια του ήταν κόκκινα, από την άκρη του χειλιού του έτρεχε αίμα... τον πλησίασα, άκουσα την φωνή του να αντηχεί .. φύγε.. μου παράγγειλε ... και μετά άλλη μια φωνή ακολούθησε..

Ζήσε...

Βγήκα στριμωγμένα, τον έπιασα με τα δόντια μου από το παλτό του. Έβαλα δύναμη, τον έσουρα λίγο πιο κάτω. Άπλωσε τα χέρια του πάλι, μου έπιασε το κεφάλι, το πρόσωπο του ήταν κόκκινο, ματωμένο, πορφυρό .. εμφανίστηκαν και άλλοι, απομακρύνθηκα.. έπιασαν τον άνθρωπο αυτό αγκαλιά, τον έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια..ένας γύρισε με κοίταξε αγριεμένος ..

Ουστ! Μου είπε...

Άρχισα να απομακρύνομαι ... εμείς οι σκύλοι παλεύουμε για την εδαφική κυριαρχία μας, για μια γυναίκα .. ίσως κάποιος να τους πήρε το σπίτι, ίσως πάλι να θέλουνε να εντυπωσιάσουν μια γυναίκα, λυπάμαι που δεν μπορώ να τους καταλάβω. Αλλά από την άλλη, ίσως και αυτοί να μην μιλούνε την ίδια γλώσσα. Φυσικά, αυτό είναι φανερό.

Αν μιλούσανε την ίδια γλώσσα, τώρα δεν θα μαλώνανε, θα είχανε βρει μια λύση..

… δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μιλούν την ίδια γλώσσα ή δεν έχουν γλώσσα..



6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται η καλύτερη ιστορία που έχω διαβάσει αυτές τις μέρες.

nkarakasis είπε...

aigialeia : και το χειρότερο θέμα, που μπορούσα να γράψω,

ευχαριστώ που πέρασες,

Ανώνυμος είπε...

Εφ όσον το αντιλήφθηκε ο τετράποδος αμολημένος ελεύθερος, υπάρχει ελπίδα και για μας τους δίποδους. Θέμα χρόνου συμβατού ή ασύμβατου, μετρημένου ή άμετρου. Θέμα χρόνου ζωής. Χαιρετώ σε!

nkarakasis είπε...

Ελεύθερος, καλά το είπες, πρέπει να είσαι ελεύθερος για να έχεις ελπίδα.. , μέλλον και σκέψη.. η σκέψη προϋποθέτει ελευθερία και ησυχία ψυχής.

Η Κική Δημουλά είχε πει, απαισιόδοξος είναι αυτός που έχει πολλές ελπίδες, κάποιες φορές την μνημονεύω..
Χαιρετώ ξανά !

Ανώνυμος είπε...

Πάρα πολύ ωραίο το κείμενο. Βέβαια πολλές φορές οι ενέργειες των ανθρώπων δεν εξηγούνται - δικαιολογούνται ούτε από τους ίδιους, πόσο μάλλον από τα συμπαθή τετράποδα.

pinelopi

nkarakasis είπε...

pinelopi : Στο τέλος θα καταλήξουν τα συμπαθή τετράποδα να είναι πιο φιλοσοφημένα από τα αντιπαθή δίποδα!