Σελίδες

9/1/09

Άτιτλο...




Κοιτάζω την πόλη, σαν σεντόνι απλώνεται στο εύρος των ματιών μου. Λίγοι καπνοί την στολίζουν από πάνω, κάποια ουρλιαχτά σχίζουν την ησυχία των αυτιών μου.

Είμαι στρατιώτης, φοράω την ένδοξη στολή που με αίμα οι πρόγονοι φρόντισαν να την κάνουν περήφανη. Ακόμα μια αποστολή και τελεύω, δεν πρόκειται να ξαναπολεμήσω. Θα βιάσω, θα σκοτώσω θα κυνηγήσω εις το όνομα της χώρας μου, μιας χώρας που πρέπει να είναι ασφαλής, μια χώρας όπου ταΐζει την οικογένεια μου. Οι άπιστοι, ο εχθρός μου, πρέπει να αφανιστούν.

Σαν πάρτι συνταξιοδότησης μου φαίνεται η σημερινή μέρα.

Ένα παράγγελμα από τον Λοχία και όλη η ύλη άρχισε να τσουλάει προς την μικρή πόλη. Τα μάτια δεκατέσσερα, «ότι κινείται πέρα από εμάς, το πυροβολείτε και ας είναι και η μάνα σας..» φώναζε ο Λοχίας και είχε δίκιο, δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη όταν κρατάς το όπλο. Οι ερπύστριες σκάβανε το χώμα από κάτω κάνοντας θόρυβο, τα ουρλιαχτά με ενοχλούσαν, πλησίασα να καλυφθούν από τον θόρυβο του σιδερένιου τέρατος στα πλάγια μου.

Πυροβόλησα, σκότωσα, σημάδεψα, δεν σκέφτηκα. Πάτησα πάνω στα πτώματα, δεν πρόσεξα αν ήταν νέοι, γέροι και παιδιά, ποια η διαφορά; Και ένα παιδί μπορεί να σε σκοτώσει σαν έχει μίσος στην καρδιά, τα πάντα είναι εχθροί.

Είμαι ένας καλά εκπαιδευμένος στρατιώτης, η σκέψη μου είναι στην επιβίωση, δεν βρίσκεται στα χέρια μου. Τα χέρια μου πατάνε την σκανδάλη αβίαστα, το πρόσωπο μου σοβαρό, οι χτύποι της καρδιάς σταθεροί, τα δόντια σφιγμένα.

Η εντολή ήταν ξεκάθαρη, αδειάστε τα σπίτια, σκοτώστε τους κάτοικους. Μπήκα σε σπίτια με το όπλο καδραίνοντας δε κοίταζα, πέταγα μέσα την χειροβομβίδα και δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη, έμπαινα μέσα με σφιγμένα τα δόντια και ξύριζα με το όπλο μου όλα τα δωμάτια.. αίμα, πτώματα, ουρλιαχτά..

Πλησίασα στο μπλε σπίτι με τα σπασμένα κεραμίδια, μια γυναίκα βγήκε έξω τρέχοντας, την σημάδεψα στο κεφάλι όταν είδα να κρατάει με τα χέρια της δύο μικρά παιδιά. Το βλέμμα της ήταν παγωμένο, μεταλλικό, τα χείλια της μπλαβιασμένα. «Τρέξτε» φώναξε στα παιδιά, δεν πρόλαβα να αντιδράσω, με αγκάλιασαν και τα δύο με δύναμη, σκαρφάλωσαν πάνω μου. Κούνησα το σώμα μου τα διώξω από πάνω μου, ήταν καλά γραπωμένα, με σφίξανε σαν αρκουδάκια το δέντρο. Άρχισαν να με φιλάνε όπου βρουν, στο μάγουλο, στα χείλια στο σώμα, σφίγγανε και δεν μπορούσα να τα ξεκολλήσω. Έβαλα δύναμη, είχανε χώσει τα νύχια τους στο δέρμα μου.. «σε αγαπώ..» φώναξε το ένα.. «αγάπησε μας...» είπε το άλλο. Η γυναίκα απέναντι μου, στεκόταν ακίνητη και με κοίταζε με μεταλλική απάθεια, πλησίασε με αργά βήματα, μου χάιδεψε το όπλο και με φίλησε στο στόμα με πάθος. Δεν ήξερα τι να κάνω, όπλισα το όπλο μου να τους φοβίσω, να απομακρυνθούνε, το φιλί της ήταν γλυκό, τα παιδιά φωνάζανε ξανά και ξανά «σε αγαπώ!» .. «σε αγαπώ..»

Φοβήθηκα, όχι αυτούς μα πιο πολύ εμένα...

Πετάχτηκε ένας στρατιώτης από την γωνία, μας είδε έτσι αγκαλιασμένους, σήκωσε το όπλο του, του έκανα νόημα «μη πυροβολήσεις» φώναξα..

Τέσσερα κροταλίσματα, μια μυρουδιά μπαρουτιού και σκόνη που σηκώθηκε σαν πλαντάξαμε όλοι μαζί στο έδαφος.. , αγκαλιασμένοι ..

Stop the War...


5 σχόλια:

nkarakasis είπε...

Στο παρών κείμενο, ζητείται τίτλος.
καθότι, έχω μείνει από λόγια..
οι λέξεις τελειώσανε, στερέψανε τα βαρέλια της λογικής, άνοιξα ένα κρασί συμπάθειας και κερνάω τους πάντες..

Άθεος είπε...

«Η φρίκη του πολέμου» ή «Ο πόλεμος δεν έχει λογική» ίσως να φαίνονται απλά και συνηθισμένα.
Τα επόμενα δυο μοιάζουν αλλά είναι πιο λογοτεχνικά, σαν το κείμενό σου.
«Όταν το να σκοτωθείς μετράει περισσότερο από το να σκοτώσεις»
«Όταν έχουμε περισσότερους λόγους να σκοτωθούμε από το να σκοτώσουμε».

nkarakasis είπε...

χμ, πλησίασες πολύ..
πρέπει να το μικρύνω όμως..
στα αγγλικά πάει αλλά πρέπει να είναι καλύτερα ελληνικό..
Better to be dead than spread death...

pavlina είπε...

''Ενός λεπτού σιγή'' απλό, αλλά...είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για τις ψυχές που έφυγαν...η προσευχή μας θα τους συνοδεύει...

nkarakasis είπε...

μπα! ενός λεπτού φασαρία πρέπει να κάνουμε για να μας ακούσουνε...