Σελίδες

19/1/09

Ενα βράδυ στο χωριό..

Παγωμένος αέρας έσφιγγε τα δόντια, με μάζευε στα ρούχα μου. Θα ‘ταν οκτώμισι το απόγευμα, δεν θα το έλεγε κανείς για βράδυ και το χωριό έδειχνε ερειπωμένο, άδειο από κατοίκους, παιδικές φωνές δεν νότιζαν τα στενά. Μπορεί να είχαν απαγορεύσει στους κατοίκους να κυκλοφορούν, μια τέτοια εντύπωση σου άφηνε. Μόνος ήχος, από μακριά η αγριεμένη θάλασσα που μαστίγωνε τα βράχια, κατέτρωγε την παραλία, ροκάνιζε τα βότσαλα. Πέρα από την αγριάδα αυτής της θαλασσοταραχής, κάποια φωτάκια αναβοσβήνανε, σε μια άλλη πόλη, άλλη νέκρα..

- Δεν μου αρέσει αυτή η ησυχία, είπε η Πηνελόπη.
- Γιατί το λες; Δεν είναι τόσο όμορφη η ησυχία εδώ; Απάντησα με έκπληξη.

Από μακριά ένα αυτοκίνητο ζύγωσε με τα φώτα ανοιχτά.

- Να ένας άνθρωπος, φώναξα αστειευόμενος. Γύρισε και με κοίταξε με ύφος σαν να είπα την μεγαλύτερη κοτσάνα.

Περπάτησα σκυφτός, αφέθηκα στις σκέψεις μου. Τα χέρια μου σφίχτηκαν στις τσέπες, θύμησες από το ίδιο καλοκαίρι μου γέμισαν το κεφάλι. Κόσμος, αυτοκίνητα, φωνές, φώτα αναμμένα στα μπαλκόνια και μυρουδιά αρμύρας ανακατεμένη με μοσχομυρισμένους μεζέδες από το απέναντι ουζάδικο. Σήκωσα το κεφάλι μου. Και αυτό κλειστό, χωρίς φώτα και οι καρέκλες μαζεμένες.

- Πάμε μέχρι την πλατεία, είπα και δυνάμωσα το βήμα μου.

Ο μόνος ήχος που πλήγωνε τα στενά ήταν από τα σκληρά παπούτσια μου και ένας βήχας που με τράνταξε. Σταμάτησα να αφουγκραστώ, ο ήχος αντιλάλησε στο πλακόστρωτο, τον απορρόφησε το σκοτάδι. Φτάσαμε στην πλατεία, ήταν και αυτή άδεια, ακόμα και ο πάγκος του καλαμποκά ήταν μαζεμένος με πανιά και λάστιχα, οι λάμπες φώτιζαν τις τσιμεντένιες, άδειες από πατημασιές, πλάκες. Με κοίταξε στα μάτια τρυφερά,

- Επιστρέφουμε;

Γιατί ήρθαμε;



4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...μπράβο, Νικόλα, πολύ μ' άρεσε το κείμενο & το ''μονο για κείνη μή μου λές'' Γεμάτα προσδοκίες, νοσταλγία, τρυφερότητα ενεκπλήρωτη...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ναι φίλε, γιατί πήγατε; Κι ακομα δεν φθάσατε γυρίσατε; Φταίει που έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά;

nkarakasis είπε...

Vango, δεν είναι φοβερή η εκτέλεση με ορχήστρα; Και αυτός ο Πλιάτσικας..
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..

Μιχάλη, και έλεγα τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει ...
Όχι δεν φθάσαμε, γιατί ακόμα και αν είναι όμορφα σε μια τέτοια ησυχία, η πόλη είναι μέσα στις φλέβες μας, τρέχει σαν το δηλητήριο .. Πάντα κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου, θα άντεχα τέτοια ησυχία μόνιμα; .. για λίγο είναι όμορφα, για πολύ;

nkarakasis είπε...

Vango, Να σε ενημερώσω ότι προστέθηκε και η Elisa..