Σελίδες

30/1/09

Βαθιά ανάσα χρόνου..



Βαθιές ανάσες χρόνου,
σαν το πρωινό αχνό, υγρό στόμα του χειμώνα.
Γεύομαι την ζωή σαν ένα περίπατο
μέχρι την τελευταία υπόκλιση,
την τελευταία παράσταση του θιάσου.

Τον γεύομαι στα σαρκοβόρα χείλη μου
Τον περιμένω δίχως βιάση,
Χορεύοντας σιωπηλά,
πάνω στις νότες της ζωής μου.
Μένει η έκπληξη,
η τελευταία βαθιά ανάσα του γέρου χρόνου,

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...γειά σου, Νικόλα, με τα υπέροχα κομμάτια, που μας χαρίζεις...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Τι να σου πω ποιητή μου τώρα, κι αυτό που ζούμε εμείς σ’ αυτή την έρμη πόλη κάτω από τα σύννεφα έχει και τα καλά της. Βρέχει κιόλας….

nkarakasis είπε...

Ποιητής; πού είναι; πέρασε από εδώ;
Ότι άκουσα και ότι σκέφτηκα έγραψα, μάλλον απαίσιο το διαβάζω,
Η πόλη είναι όμορφη,με ή χωρίς σύννεφα. Εξάλλου ξέρεις ότι υπάρχει ο Ήλιος ακόμα και αν δεν τον βλέπεις..

Γεια σου και σένα ρε Vango! καλώς έκανες και πέρασες από δώθε..