«Αγάπη!» αναστέναξε αηδιασμένη!
με κοίταξε στα μάτια και δυο πύρινες λεπίδες με διαπέρασαν από πάνω μέχρι κάτω.
«Να είσαι καλός...!, να είσαι τέλειος, ηθικός, αμετάκλητος στην καλοσύνη...»
«Ξέρεις τι μένει στο τέλος;» με ρώτησε με λόγια πνιγμένα στην απελπισία.
«λες.. απλώς δεν πρόλαβα! Αυτό λες..! νομίζεις ότι θα είσαι πιο γρήγορος από την κακία του άλλου και τέλος απλά δεν προλαβαίνεις. Η αχαριστία, η αγνωμοσύνη σε σκίζει στα δύο σαν ύφασμα ...»
Της έπιασα το χέρι, «Χτύπα με ...» της είπα..
«Γιατί;» με ρώτησε.
«Χτύπα με!» ξαναείπα..
«Δεν μπορώ.. τόσο ηλίθια είμαι που δε μπορώ..»
«Δεν μπορείς ή φοβάσαι;»
«Φοβάμαι .. Φοβάμαι ότι θα σου δώσω δικαίωμα να με χτυπήσεις πίσω..»
«Τι άλλο;»
«Φοβάμαι ... ότι θα πονέσω σαν σε χτυπήσω ... Θα πονέσω πολύ, ακόμα και αν το αξίζεις..»
«Αγκάλιασε με τώρα» της είπα και άπλωσα το χέρι μου με αργές κινήσεις. Ένα γεφύρι χτίστηκε στην διαδρομή, αηδόνια, ρακένδυτοι ζητιάνοι περπάτησαν από κάτω..
«Τώρα φοβάσαι;»
«Όχι..»
«Σίγουρα δεν φοβάσαι. Κάθε επίθεση είναι φόβος, κάθε φόβος είναι ένας μικρός πόνος, κάθε πόνος χαράζεται και κάθε χαρακιά βγαίνει δύσκολα.. Δίωξε τους φόβους και όλα θα πάψουν..»
«Όμορφα που τα λες... σαν χελιδόνι που γυρνάει στις νότιες πολιτείες επιστρέφουν τα λόγια σου μέσα στην καρδιά μου...»
Γέλασα δυνατά και της έσφιξα το χέρι.
«Ξεχνάς ότι ο φόβος σε έκανε να σκεφτείς τόσα, ο φόβος στα είπε όλα, εγώ απλώς στάθηκα στην μέση, ανάμεσα στον φόβο σου και στην σκέψη σου..»
Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος και ο πιο μισητός εχθρός ..
2 σχόλια:
κοιμηθηκα σε διεστραμενες αγκαλιες για να σωθω απ τους φοβους μου..και να γεννησω καινουριους..αφαιθηκα στην ψευδαισθηση της ηρεμιας και του αρρωστημενου παθους που με κατακλυζε..
και τωρα που ο εγωισμος δεν μου κλεινει το στομα,τολμω να ψιθυρισω..σε αφησα να με καθοδηγεις γιατι δεν ηξερα που να παω,παθιαστηκα μαζι σου γιατι πνιγομουν στις ανασφαλειες κι εσυ παρ οτι μου τις επιδεινωνες μ εκανες και να τις ξεχναω,αφησα τον εαυτο μου εκτεθημενο σε σενα..ομως μπορω να ειμαι περηφανη..δεν με παρεσυρες,επελεξα συνειδητα πως στο ονομα οσων ενιωθα μπορουσα να σε αφησω να με κανεις οτι θες..
πολυ ομορφο αυτο που εγραψες,μου ζωηρεψες το παρελθον και μου εδειξες το βαθος του παροντος,την αληθεια του..σ ευχαριστω με αγγιξε παρα πολυ
δεν ξέρω τι να απαντήσω στο σχόλιο σου ανώνυμη. Ίσως γιατί δεν με ρώτησες κάτι.
Μόνο να αφήσω 2 προτάσεις εδώ ..
#1 Ποτέ κανείς δεν μπαίνει στα ίδια νερά του ποταμού, όσες φορές και να τσαλαβουτήσει.
#2 Ο Καθρέπτης σου γυμνώνει-παρουσιάζει το είναι
αλλά πάντα θα σου κρύβει ένα κομμάτι του τοίχου..
Καλημέρα και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δημοσίευση σχολίου