Σελίδες

19/3/09

The First of Autumm




Είναι στιγμές που είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν το πρώτο-Σεπτέμβρη, σαν να νερά που αναβλύζουν από το συντριβάνι, χαρούμενες, όμορφες, δροσερές. Σε γεμίζουν με ένα συναίσθημα πληρότητας και αναρωτιέσαι : Τι είναι αυτό που νομίζεις ότι μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς σαν το Διόνυσο σε γιορτή;

Μια συνένωση, παλαιών φίλων, παλαιών συγγενών. Να κάτσεις με κάποιους ανθρώπους σε ένα τραπέζι και να νιώσεις σαν συνέχεια της δικής σου ζωής, της δικής τους ζωής. Να γελάσεις και να κλάψεις μαζί τους, σαν ενιαίο κομμάτι της ύπαρξής σου. Να νιώσεις ότι και χθες μαζί ήσασταν και αύριο πάλι μαζί θα είστε. Να μηδενίσεις τα χαμένα χρόνια και να αποδείξεις εσώτερα ότι είσαι αυτό που είσαι ..

Και αυτό που είσαι είναι πάρα πολύ σημαντικό...! όχι για κανένα άλλο λόγο,αλλά γιατί και τα γύρω σου είναι σημαντικά και όμορφα συνεπώς δε θα μπορούσες να διαφέρεις.
Πίνω στις ωραίες στιγμές, τις μικρές αυτές χαρούμενες στιγμές που σε κάνουν να αισθανθείς ανθρώπινα και κάτι ξεχωριστό από την μίζερη κάποιες φορές πραγματικότητα.

Εβίβα!




3 σχόλια:

Unknown είπε...

Αυτές οι μικρές, ευχάριστες, φωτεινές στιγμές είναι που κάνουν τη διαφορά στην καθημερινότητά μας και δίνουν νόημα στην ζωή μας.

Μιχάλης Ρ. είπε...

"Όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι...ένας άνθρωπος κι ένας άλλος άνθρωπος...αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι μια βεβαιότητα...όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι, υπάρχει ένα ΑΡΝΟΥΜΑΙ..." Όταν στο τραπέζι των συγγενών και φίλων με συνδαιτυμόνα τον Διόνυσο και το κέφι του όλοι γίνονται ένας, υπάρχει μια βεβαιότητα ενάντια στο ρεύμα, είναι η δύναμη της Αντίστασης, η Αντίσταση σ αυτόν εδώ τον παράλογο κόσμο. Αισθάνεσαι δυνατός για να παλέψεις για να γίνει αυτή η ζωή επιτέλους λιγότερο άσχημη, λιγότερο ασφυκτική, για να γίνει αυτός εδώ ο κόσμος ένας κόσμος καινούριος, ένας κόσμος αλλιώτικος, ένας κόσμος που επιτέλους θα δώσει σε όλους τους ανθρώπους ελευθερία και ειρήνη και ψωμί...Απελπισία –Ανάσταση, Θάνατος – Ζωή, Μοναξιά – Ελπίδα, Γήρας - Πόθος…Το ατέλειωτο παιγνίδι των αντιθέσεων, το παιγνίδι της ζωής μας…

nkarakasis είπε...

Σωστά Πηνελόπη, σωστά. Και εσύ ξέρεις πόσο χαρούμενος είμαι από εκείνη την στιγμή.

Χα χα! Μιχάλη, έτσι είναι. Ζούμε μέσα στις αντιθέσεις μας...! Εγώ έζησα κάτι πρωτόγνωρο και η χαρά μου είναι μεγάλη. Για πρώτη φορά στην ζωή μου γνώρισα τους χαμένους θείους από το σόι του πατέρα μου! Ενώθηκε-Συναντήθηκε μια οικογένεια μετά από 100 χρόνια διάλυσης. Χθες το βράδυ ... Μπορείς να το διανοηθείς;
Και όλα αυτά χάρη στο Βιβλίο ο Βιολονίστας, καθότι ο Ζέφης που αναφέρει μέσα είναι προ-πρόπάπους μου.
Ναι, αυτές είναι στιγμές μεγάλης χαράς! σαν νερό που αναβλύζει ατέρμονα ...
Να 'σαι καλά απόψε κερνάω..!