Σελίδες

4/4/09

Η Άνοιξη..

Ανέβηκε στον βράχο, εκείνο τον κοφτερό, κουτσαίνοντας και ασθμαίνοντας. Πιάστηκε από τα κλαδιά της ρίγανης που ξεμύτιζαν από την άγρια γη, ακούμπησε το κορμί του σε μια ελιά να πάρει μιαν ανάσα. Ογδόντα χρόνια αυτήν την ανάβαση την έκανε κάθε τέτοια εποχή, δεν θα μπορούσε σήμερα να κάνει κάτι διαφορετικό. Μακριά άκουγε την γυναίκα, τα παιδιά να τον φωνάζουν. Κώφευσε επίτηδες, «άστους να σκάνε..» είπε στον πεισματωμένο εαυτό του.

Έσυρε βαριά τα πόδια, κλώτσαγε τις μικρές πέτρες, ένιωθε την ζέστα του πρωινού ήλιου να του καίει τα χέρια, μα αυτός με σφιγμένα τα χείλι ανέβαινε πιο ψηλά, σαν να ήταν Γολγοθάς και το πονεμένο κορμί του ένας σταυρός που έπρεπε να σούρει για μιαν τελευταία φορά.

«Δύο ακόμα βήματα και τέλος» σκέφτηκε από μέσα και το κορμί του τσίτωσε, πόνοι τον ζώσαν στις κλειδώσεις, στον αυχένα, μια πνιχτή ανάσα τον έκανε να λυγίσει στα γόνατα. Κοίταξε τον ήλιο κατάματα, βλαστήμησε, έβγαλε λίγο σάλιο απο τα τρεμάμενα χείλη, σταγόνες ιδρώτα σκαρφάλωσαν στο μέτωπο. Με το ανάποδο της παλάμης, σκούπισε το πρόσωπο, έβαλε το χέρι στην καρδιά που χτύπαγε σαν τούμπανο. Ρυθμικά και επικίνδυνα..

Έβαλε και άλλη δύναμη στα πόδια, πήρε μιαν ανάσα πείσματος και σχεδόν τραβώντας το κορμί στάθηκε στην κορφή του βράχου. Έκατσε καταγής, παραμερίζοντας κάποια κοφτερά πετραδάκια. Βαθιά ανάσα, κλειστά τα μάτια. Έβγαλε ένα μαντήλι με δυσκολία από την δεξιά τσέπη, το τίναξε, μάζεψε το πρόσωπο του. Ο ιδρώτας είχε κολλήσει τα ρούχα στο ζαρωμένο κορμί.

Άνοιξε τα μάτια και ρούφηξε την πεδιάδα χάμου. Κάθε σταγόνα φυσικής ομορφιάς την στάλαξε στον νου του και μια ευδαιμονία τύλιξε κάθε κύτταρο του γέρικου κορμιού του.

Σαν η γη τον είδε εκεί πάνω, σαν άρχοντα περήφανο για τον λαό του, πρόσταξε τα φυτά, τα δέντρα να παρουσιάσουν ότι καλύτερο είχαν. Παπαρούνες, χρυσάνθεμα, άγρια χόρτα, τεντώθηκαν, τίναξαν την πρωινή δροσοσταλιά με δύναμη, σαν μοντέλα που γυρνάνε στον φακό. Οι ελιές κούνησαν τα κλαδιά τους σε ένα χορό με τον αγέρα που σιγοτραγουδούσε μέσα από το θρόισμα των φύλων.

«Σαν θες να αλλάξεις ένα λαό, άλλαξε την μουσική τους..» σιγομουρμούρισε ο γέρος και άκουσε την μελωδία του ανέμου..

«Σαν θες να ομορφύνεις τον κόσμο, πότισε τον με άρωμα..» ξαναείπε και οσφρήστηκε το πιο ακριβό άρωμα που έφτιαξαν οι στήμονες του κάθε λουλουδιού, το χημείο της φύσης.

«Σας θες να τον κατανοήσεις, άκουσε τον..» και έστησε αυτί να ακούσει τις μέλισσες να τσιμπάνε με μανία την γύρη στα πόδια τους, να μεταφέρουν την ζωή από μέρος σε μέρος με βοή..

Ο ήλιος αγκάλιασε το σοφό γέροντα με θέρμη, η καρδιά του χαροχτύπησε δυνατά ετούτη την ώρα...
**

«Σαν πας στην κορφή του βράχου..» μου είπε ένας κάτοικος του χωριού μετά απο χρόνια «θα δεις ένα σταυρό εκεί πάνω.. εκεί θάφτηκε ένα σοφός γέροντας, ένας σπάνιος άνθρωπος, που τον βρήκαμε με το χαμόγελο στα χείλι, και η χούφτα του η σφαλιστή φύλαγε πεισματωμένα μια μπουκιά χώμα, αγνή γη....»

Η άνοιξη ήρθε.. για όλους και για όλα..





9 σχόλια:

nkarakasis είπε...

σήμερα, κάτι έκανε το πονεμένο χέρι .. ελπίζω μέχρι το βράδυ να μην το μετανιώσω... χε χε!

fog είπε...

Σιδερένιος :)

(O Robocop είχε ταλέντο στο γράψιμο άραγε; :P )

nkarakasis είπε...

Ναι έγραφε τους πάντες .. :P ..!
Ευχαριστώ, ..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ο σύγχρονος άνθρωπος καταδίκασε τον Πάνα σε συνειδησιακή εξορία. Έτσι η ζωή έγινε λογιστική και το πέταγμα της πεταλούδας φωτογραφία ντεκόρ για χειμωνιάτικα γραφεία. Μ’ άρεσε Νίκο, «ο σοφός γέρος και το χώμα της άνοιξης…»

nkarakasis είπε...

φωτογραφία ντεκόρ για χειμωνιάτικα γραφεία
μου άρεσε αυτό Μιχάλη.. Υπέθετα ότι έτσι θα το έβλεπα εγώ στην μεγαλούπολη, όχι εσύ που είσαι κοντά στην φύση .. αλλά δεν έχεις και άδικο..

Να ' σαι καλά..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ήρθε το φθινόπωρο και τα χελιδόνια ξεκίνησαν για το νότο. Ένα από αυτά ξέμεινε πίσω. Έφτασε ο χειμώνας και το χελιδονάκι έπεσε μισοπαγωμένο στην αυλή ενός αγροτόσπιτου.
Κόντευε να πεθάνει, αλλά μια περαστική αγελάδα, έχεσε επάνω του σκεπάζοντάς το με κοπριά. Η ζεστή κοπριά συνέφερε το χελιδόνι που από τη χαρά του, άρχισε το κελάηδημα. Μια γάτα άκουσε το κελάηδημα, πλησίασε, καθάρισε την κοπριά από το χελιδόνι και το έφαγε.
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
1. Oποιος σε χέζει δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου.
2. Oποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι απαραίτητα φίλος σου.
3. Αν αισθάνεσαι ευτυχισμένος μέσα στα σκατά, κράτα το στόμα σου κλειστό και απόλαυσέ το.

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα Νικο μου!Μας συγκινησες με το σοφο σου γερο και μας προκαλεσες με το πεισμα του,που ερχοταν σε μονιμη αντιθεση με την ηλικια του.Ποσο σκληρο ειναι για εναν ανθρωπο να εχει τοση θεληση για ζωη και να δεχεται τετοια αρνηση απ το σωμα του..?Τελικα ομως εκεινος που εχει οντως παθος για τη ζωη προχωραει με τον οποιοδηποτε τροπο,ζει κι απολαμβανει.Οι υπολοιποι που δεν τολμουν να ζησουν,ειτε απο φοβο,ειτε απο τεμπελια χρησιμοποιουν την "κακη" κατασταση του σωματος τους σαν δικαιολογια πρωτα για τον εαυτο τους και μετα για τις παρακινησεις των υπολοιπων..
Η φωτογραφια της πεταλουδας στα χειμωνιατικα γραφεια με αγγιξε παρα πολυ και μου εφερε στο μυαλο και κατι που δεν ξερω ποσο σχετικο ειναι..την προηγουμενη εβδομαδα η ελλαδα δηλωνε πρωτη σε συμμετοχες ατομικες αλλα και των δημων για την παγκοσμια μερα της γης(που θα εσβηναν τα φωτα για μια ωρα το βραδυ)..χθες το μεςσημερι περασα απο ενα κεντρικο δρομο και ολα τα φωτα κατκ μηκος του ηταν αναμενα..ΣΥΓΧΑΡΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

φωτο vango είπε...

...είναι ΑΝΟΙΞΗ ο ιστοχώρος σου, έτσι κι αλλοιώς, Νικόλα...

nkarakasis είπε...

Μιχάλη, απίστευτα καλό. Πρώτη φορά το διάβασα. Πράγματι έτσι είναι τα πράγματα.

Ανώνυμη, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, πρέπει να υπάρχει πάθος για την ζωή. Ο γέρος της ιστορίας αποφάσισε να γίνει ένα με το χώμα που τον τάιζε πνευματικά και σωματικά τόσα χρόνια.. Η άνοιξη έχει πάντα χώρο μέσα μας..
Τώρα για τους οικολόγους.. θα προτιμούσα και κανένα κίνητρο για αιολική ενέργεια ή ηλιακή.. παρά να σβήνω τα φώτα επειδή μου το είπαν κάποιοι..
Αυτοί που σβήσαν τα φώτα να πέταξαν τα σκουπίδια σε κανένα κάδο και τα λοιπά..


Καλώς ήρθες Vango.. είθε η Άνοιξη να είναι πάντα μέσα στην καρδιά σου αν και ξέρω ότι είναι ..