Ένα τηλέφωνο..

Καλησπέρα, πήρα για να σε ακούσω...

«Έχω μέρες τώρα που ήθελα να σε πάρω, μα δεν έβρισκα το θάρρος να το κάνω. Βλέπεις είμαι και εγώ μόνος στο σπίτι και λίγη κουβεντούλα θα μου έκανε καλό. πως είναι τα πράγματα; Ακόμα τα ίδια ε; Το ξέρω και εμένα τίποτα το συνταρακτικό. Δουλεύω καθημερινά σαν τρελός.. Τρελό δεν λένε αυτόν που έχει χάσει τα μυαλά του ε; Τότε δεν είμαι τρελός γιατί τα μυαλά μου τα έβγαλα μόνος μου. Δεν τα έχασα. Τα χάρισα σε κάποιους για να τα τρελάνουν.

Και μετά την δουλειά, τα ίδια και τα ίδια. Αν δεν κάτσω στο κομπιούτερ να ‘δω’ λίγο κόσμο θα τρελαθώ. Καμιά φορά πίνω, στο έχω πει; Χα! Πότε να στο πώ;

Ναι, κάποιες φορές βάζω στην κούπα την μεγάλη, αυτή με τη χοντρή κυρία με το ψεύτικο χαμόγελο, με την λεζάντα mum’s coffee.. βάζω που λες, πάγο, το γεμίζω μέχρι την μέση με ουίσκι και μετά μέχρι πάνω με κόκα κόλα. Προσθέτω ακόμα λίγους πάγους και κάθομαι στο κομπιούτερ και διαβάζω φορουμς, τσατ... μέχρι να νυστάξω...

Τι; Όχι δεν έχω κάπου να πάω. Θέλω μωρέ, αλλά ξέρεις πως είναι αυτά.. βαριέμαι, κανείς δεν μου ταιριάζει από τους γνωστούς μου.. όχι φίλους δεν έχω. Δηλαδή είχα έναν και πήγε στην Αγγλία. Οι υπόλοιποι είναι γνωστοί και άγνωστοι. Δεν έχω κάτι να πω μαζί τους.. με εσένα νομίζω ότι ταιριάζω όμως..

Έχω και δίσκους παλαιούς, αν θέλεις κάποια φορά μπορούμε να κάτσουμε να τους ακούσουμε.. όχι δεν μπορώ να σου δανείσω τίποτα. Οι δίσκοι είναι σαν τις γυναίκες, αν σου έχουν πει τα μυστικά τους, πρέπει να τις κρατήσεις κοντά σου να μην τις χάσεις. Εγώ δεν χάσει τίποτα. Από δίσκους εννοώ όχι από γυναίκες, γυναίκες δεν είχα ποτέ μου ιδιαίτερες... είχα δηλαδή μια, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, δεν την είχα ποτέ. ...

Φταίει η μύτη μου, αυτή την μύτη ποτέ κανείς δεν την συνήθισε, είναι λίγο μεγάλη βλέπεις..

δεν είναι; Η ευγένεια σου με σκλαβώνει, αλλά θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου. Η μύτη είναι μεγάλη, σαν μελιτζάνα.. τουλάχιστον έτσι μου την έλεγε η μικρή αδελφή μου. Μελιτζάνα.. αποκρουστική δεν θα την έλεγα, αλλά είναι ένας καλός λόγος για να μην με πλησιάσει γυναίκα.

Ξέρεις λένε, ότι η μοναξιά είναι προνόμιο, δίνει φτερά σε άλλα πράγματα πιο εσώτερα. Δεν το βλέπω έτσι.. τουλάχιστον όχι τώρα που έχω πιει λίγο παραπάνω στην κούπα που σου είναι πριν. Όχι δεν το βλέπω καθόλου έτσι..

Αλλά τώρα δεν είμαι μόνος, έτσι; Μπορώ να σου μιλήσω και να σε ακούσω.. ελπίζω να θέλεις και εσύ δηλαδή...

ξέρω είναι αργά.

Θέλεις να ξαπλώσεις, το καταλαβαίνω..

Αν σε πάρω αύριο, θα είσαι εκεί;

Φυσικά και θέλω να σου μιλήσω..

Όχι φυσικά, δεν είμαι μόνος.. εξάλλου το επέλεξα να ζω την ζωή που ζω. Όχι δεν με πειράζει που θες να κοιμηθείς.. αλλά πες μου φταίει η μύτη μου;

Ωραία! Σε πιστεύω, δεν φταίει η μύτη μου.. αλλά λες ψέμματα, τουλάχιστο λίγο πρέπει να φταίει η μύτη μου.. τότε αυτά που λέω; Δεν έχω χιούμορ; Και σε ποιον να κάνω χιούμορ.. έχεις δίκιο. Έχω μεγάλη μύτη και δεν ξέρω ανέκδοτα να σε κάνω να διασκεδάσεις.

Αν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου ρωτάς; Μπορώ, δεν έχω πιει τόσο .. εντάξει στο υπόσχομαι, θα πάω και εγώ να ξαπλώσω.. χάρηκα που μιλήσαμε ..

Θα σε πάρω αύριο εντάξει;

Καληνύχτα ...

Το ακουστικό έπεσε από το βάρος του στο πάτωμα, το παράθυρο μεμιάς άνοιξε διάπλατο και ένας σβουριχτός αέρας φύσηξε με δύναμη το δωμάτιο. Ένα σπουργιτάκι, έκατσε στο παράθυρο δίβουλο. Κοίταξε με το μικρό κεφαλάκι του το δωμάτιο, είδε το νέο άνδρα πάνω στο γραφείο του, γειρτό και με τα χέρια να κλείνει μέσα το πρόσωπο του. Φτερούγισε με θόρυβο και έκατσε ακριβώς απέναντί του, με τεντωμένο το προγούλι, σαν προσοχή. Κούνησε την μικρή μουσούδα του νευρικά και ένας μικρός ήχος κελάηδησε στα αυτιά του νέου με την πράσινη μπλούζα και την περίεργη μύτη.
Ακούστηκε σα νότες από βιολί, σαν κελάρυσμα νερού από καθάρια πηγή, σαν αγγελικό σάλπισμα που αναστάσιμα καλεί την αύρα της σάρκας να υπερπηδήσει το κάθε κύτταρο..

Ο νέος, δειλά μάζεψε τα χέρια του από το πρόσωπο, περιεργάστηκε το μικρό πουλάκι και ένα αμήχανο χαμόγελο όπλισε το κερένιο του πρόσωπο.

Ώστε ήρθες από εδώ;

Στο πάτωμα, αφημένο το ακουστικό του τηλεφώνου και απο μέσα μια γυναικεία τυπική φωνή να λέει «Στο επόμενο τόνο η ώρα θα είναι ...»....