24/4/09
Θρόισμα...
θες να σου πω;
Ένας θίασος εντυπώσεων,
Ένας μικρός θεός, γελωτοποιός,
Ένα σκιάχτρο του χειμώνα,
της βροχής και του ανέμου,
κέντησα στα ακροδάχτυλα μου
θαύματα, μικρές αναστάσεις,
ψηλάφισα την γη,
τις παραλίες, τα κορφοβούνια..
ίσως, δεν ξέρω...
ίσως απλά να κοιμήθηκα για λίγο,
κοντά στις ρίζες της ελιάς,
και η φαντασία μου, παραμύθια έπλασε,
μικρό αεράκι, φούσκωσε το ψέμα,
θάλασσες χάθηκαν σαν πήγα να ακουμπήσω.
εγώ δεν είμαι ποιητής,
μόνο ένα θρόισμα της στιγμής,
και αυτό συχνά το παίρνει πίσω ο αέρας..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Πολυ ομορφο Νικο μου..Σ ευχαριστω για την ποιοτικη σου συντροφια..πανω που αναζητουσα λιγη..
Αυτη η ελια ποσες γενιες εχει νανουρισει και ποσα ψεματα εχει φουσκωσει ο αερας..
Επειδη δεν ξερω αν αντιληφθηκα σωστα..θροισμα εννοεις την εμπνευση?
Να ' σαι καλά ..
Θρόισμα κάνουν τα φύλλα σαν τα πατάς. Αλλά έπεσες μέσα, το ποιήμα - αν λέγεται ποίημα αυτό που έγραψα - μαστιγώνω τον ευατό μου για θέματα έμπνευσης και δημιουργικής ικανότητας. Μετά τις 12 γίνομαι λύκος, είναι η ώρα των τρελών. Μην δίνεις σημασία.. ήδη το ξέχασα..
Μεγάλη ευθύνη ο ποιητής. Σαν το μεγάλωμα των παιδιών. Η ποίηση δεν είναι έμπνευση, αποκάλυψη είναι και δρόμος. Καληνύχτα καλοί μου άνθρωποι, τα «ζόμπι» τις νύχτας με βασανίζουν με τις φωνές της κόλασης, κάλεσμα στα χρόνια τα χαμένα της απελπισμένης προσπάθειας για περισσότερο φως. Ευτυχώς θεϊκή παρεμβολή με συνεφέρνει. Ακόμα βουίζει στα αυτιά μου η προτροπή, «ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΟΟΟΟΟ…»
μεγάλος δρόμος η ποίηση. Και δύσκολος πολύ δύσκολος.
Που πας ρε Καραμήτρο... φωνάζει και σε εμένα... Γεια σου βρε Μιχάλη με τα κέφια σου!
Δημοσίευση σχολίου