Θα πάω Τζαμάικα...

Μετρίου αναστήματος, φουσκωτό μαλλί που δύσκολα στρώνει, τζιν παντελόνι νεανίζον, αδύνατη με λεπτά πόδια που στριμώχνονται σε ένα ζευγάρι στενά γοβάκια ουδέτερου χρώματος και μια μικρή φουσκοθαλασσιά στους γοφούς καθότι τα "ήντα" τα πέρασε πριν από χρόνια και κανείς δεν ζει πλεόν να πει με ακρίβεια....
Μάτι γαλανό που σε ξεφλουδίζει με την περιέργεια του και ύφος μπλαζέ, ξέρεις από αυτό που τα ξέρει όλα..
Δεν θα μπορούσα να ανοίξω συζήτηση,είναι αδύνατον να προλάβεις να μιλήσεις σε κάποιον που απαιτεί να είναι ανώτερος σου. Θες να μιλήσεις για κομπιούτερ έχει άποψη, θες να μιλήσεις για ηλεκτρολογικά έχει άποψη. Και κόβει απίστευτα λεφτά, αυτή είναι η αρμοδιότητα της, καθότι από τέχνες ελάχιστες γνωρίζει ..

Κόψε Νικόλα, κόψε.. είναι η μόνιμη ατάκα...

Να είχε ανάγκη από λεφτά, θα έλεγες πάει στα κομμάτια, αμ δε! Από πίσω της βουνό το χρήμα, σοφέρ την πηγαινοφέρνει ...
Και άγχος, που το πας το άγχος.;. το μοιράζει απλόχερα στους γύρω με το κιλό. «Αχ, θα δουλέψουν τι λες; Τι! Έχεις ανησυχία, πες μου..»
«Όλα καλά θα πάνε..» απαντάς με χαμόγελο και φεύγεις γρήγορα μην κολλήσεις από το άγχος της..»
«Αχ αν δεν ήσουν εσύ..» έρχεται η ατάκα με το γλείψιμο και αναρωτιέσαι, αυτή δεν με κοίταζε με μισό μάτι πριν;

Δεν βαριέσαι ..η ζωή συνεχίζεται ...

Το σημαντικό είναι να περνάς και τις ενοχλητικές θάλασσες με χαμόγελο, τέτοιο χαμόγελο όμως που να σε θυμούνται για χρόνια..