Κύρ-Αντώνης..

(λόγια)

Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός
που ζούσε στην αυλή
μ' ένα κανάτι μ' ένα κρεβάτι
και με κρασί πολύ
είχε δυό μάτια γαλανά
κι αχτένιστα μαλλιά
κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε
στα ρούχα τα παλιά

Αχ κυρ Αντώνη πως σ' αγαπάμε
και μαζί σου τ' άστρα κοιτάμε
τις φωτιές για σένα μετράμε
ως που να 'ρθεί η βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε
σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε
σαν κάνεις προσευχή
Ρεφραίν

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται
να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρα του
θέλει να θυμηθεί
ότι ποτέ δεν έζησε
μες στ' όνειρο του ζεί
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο
τον βρίσκει η χαραυγή

- Ρεφραίν -

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης
πάει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε
στην πόρτα να βρεθεί
μα ο κυρ Αντώνης δεν θα βγεί
ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες στ' όνειρο του
θέλησε πια να ζεί

**
(δικός μου μονόλογος)

Καλησπέρα κυρ-Αντώνη,

Έχω καιρό να περάσω από την μικρή σου φωλιά, εκείνο το παλιόσπιτο με τους σαρακοφαγωμένους τοίχους, όπου μικροί σοβάδες πεσμένοι μπορούν ακόμα να θυμίζουν το χρώμα του σπιτιού, ένα ξεβαμμένο ροζ. Άραγε οι καμέλιες που είχες στη είσοδο είναι ακόμα ζωντανές; Ή έχουν πάρει και αυτές τον δρόμο του θεού μαζί σου;

Αχ, κυρ-Αντώνη, θυμάσαι;

Εγώ μικρό παιδί, χαμένο παιδί ήμουν, στην δίνη της απουσίας του κόσμου και εσύ να μου λες ιστορίες για πριγκιπόπουλα και βασίλισσες. Να σου πω κάτι; Νομίζω ότι είναι η ώρα να στο πω και ας στεναχωρηθείς. Ποτέ μου δεν γνώρισα κανέναν, δεν υπάρχουν κυρ-Αντώνη τέτοιοι άνθρωποι... δεν υπάρχουν...

Θυμάσαι, τότε που ήρθα στο σπίτι σου κλαίγοντας και με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου, δεν με ρώτησες, δεν άντεξες να με ρωτήσεις γιατί έκλαιγα, μόνο με χαίδευες στην πλάτη και οι φτερούγες των χεριών σου με προστάτευαν από το δικό μου κλάμα. Ποτέ δεν σου είπα τι είχε συμβεί, ποτέ δεν θα σου πω. Ξέρω ότι δεν σε ενδιαφέρει, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να είμαι καλά, αυτή ήταν η δύναμη των χεριών σου, αυτή ήταν η μαγεία του χαμόγελου σου..

Αχ, κυρ-Αντώνη,.. αχ..!