Μια πόλη μαγική...

Τα βλέπεις τούτα τα πουλιά, είναι λεύτερα...

Τα πάντα μπορούσαν να συμβούν σε εκείνη την πόλη.

Εύποροι ψιθύριζαν αγκαλιασμένοι με καποιες πόρνες, νύχια μισοχωμένα στο κρέας και φθηνή βαφή που μύριζε απαίσια.
Όλοι παρέα τραύλιζαν έξω από το μαγαζί  με σήμα ένα βαρέλι μπύρας.

Ένστολοι  βάδιζαν δίχως σκοπό στα γύρω δρομάκια συζητώντας χαμηλόφωνα, προσέχοντας όμως κάθε κίνηση γυναικεία που τύχαινε να διαβεί κοντά τους.  Κάθε ήχος από γόβα που τρύπαγε το πλακόστρωτο δεν πήγαινε χαμένο, καμία κίνηση δεν έμενε ανεκμετάλλευτη και με στρατιωτική ετοιμότητα πραγματοποιούσαν ευγενική υπόκλιση, παρουσίαζαν το όνομα και τον θαυμασμό τους. 
Σαν πορτοφόλι που άνοιγε διάπλατα ξεδίπλωναν τον έρωτα τους σε κάθε γυναικείο χαμόγελο, μια νύχτα βλέπεις αναζητούσαν κι ας κρατούσε λίγες ώρες.

Σκύλοι αδέσποτοι, άλλοτε κοντοπόδαροι με άσχημη ουρά, άλλοτε ψηλόλιγνοι με τουρλωτή κοιλιά και δόντια που έσταζαν σάλια χάζευαν αδιάφορα την μπάντα των μουσικών του δρόμου, μια πολύχρωμη φιέστα από γυναικεία φανταχτερά ρούχα μουσελίνας, σκούρου κόκκινου και ανδρών με λερωμένο φράκο, κίβδηλο όπως η ματιά τους.
Κομφετί πολύχρωμο και ήχοι τζαζ και ρούμπας γέμιζαν τα σοκάκια, κάποιο ζευγάρι αγκαλιάστηκε, χόρεψε σφιχτά, η νύχτα τους ζάλισε, χάθηκαν μέσα στα στενά, θαρρείς τους κατάπιε το σκοτάδι.

Λίγο πιο κάτω ψεύτικοι μάγοι έβγαζαν τριαντάφυλλα από την χούφτα τους κι ευγενικά το προσέφεραν στην χαριτωμένη δεσποινίδα που τους κοίταζε με περιέργεια, ο καβαλιέρος τάχα πειραγμένος την τραβούσε να συνεχίσουν την βόλτα τους, πάντα με λόγια γλυκά, βελούδινα αλλά και τρυφερά.

Κάποιοι ζογκλέρ πιο πέρα φτύναν φωτιά μέσα από τα κιτρινισμένα δόντια τους, το κορμί τους, ένα ανδρικό σφιγμένο κορμί, ταλαίπωρο μέσα στα εφαρμοστά μπλουζάκια.
Στην άκρη του δρόμου μια  ζητιάνα καμπουριαστή, μάζευε στα ρούχα την ματιά της, μάλιστα πρότεινε ένα καπέλο φαγωμένο, γκρίζο, τσαλακωμένο και κάποιες - ελάχιστες φορές - ο ήχος των κερμάτων που κουδούνιζαν καθώς έπεφταν μέσα στο καπέλο την έκαναν να ζωηρεύει το βλέμμα και να ορθώνει την ματιά αλλά και πάλι σαν τα βήματα απομακρύνονταν, με ένα κρυφό γέλιο κουλουριαζόταν μέσα στην χοντρή της ζακέτα με τα μαύρα και κόκκινα σχέδια.

Και στην μέση της πόλης ένας υπέροχος ποταμός, με φωτισμένες όχθες από πυρσούς αναμμένους και αγκαλιές που αναστέναζαν σφιχτά  πάνω σε μια μικρή βαρκάδα, ένα μικρό ταξίδι έρωτα, κάτω από τον έναστρο ουρανό, μιας νύχτα μαγικής που απλωνόταν ευχάριστα σε κάθε σκέψη που είχε κερδίσει ο κάθε οίστρος.

Έτσι κυλούσε η ζωή σ' αυτή την πόλη, σαν ένα μαργαριτάρι που ποτέ δεν ήξερες αν είναι αληθινό ή ψεύτικο. Κάθε μέρα, κάποιος κέρδιζε και κάποιος έχανε, κάποιος αγαπούσε και κάποιος πέθαινε, μα κηδεία δεν είδαμε ποτέ, όσο και να ρωτήσαμε, κανένας δεν μπορούσε να πεθάνει εκεί πέρα και την εξήγηση την έδωσε ο αποτραβηγμένος καλόγερος που ζούσε μακριά από τον κόσμο, μόνο λίγα χιλιόμετρα έξω από αυτήν την πόλη.

Τα βλέπεις; είναι λεύτερα, ακόμα και να τα σκοτώσεις, την λευτεριά τους δεν μπορείς να την κερδίσεις, ούτε να την σκοτώσεις..