A Day in the Life

Τα φώτα της πόλης, μια ήρεμη θάλασσα.
Μικρές κουκκίδες, αδένες που πάλλονται,

Αέναη κίνηση, ανάσα βραδινή,
Φόρεμα που κινείται στο σκοτάδι,
Ακούς το θρόισμα, μαντεύεις την γραμμή.

Ένα ρίγος σε πιάνει σαν τα κοιτάς.
Και αν είχες την δύναμη να σβήσεις όποιο δε σου αρέσει;
Να μπορούσες να ανάψεις τα μισά,
Και τα άλλα μισά να σβήσουν.

Να, σαν κεράκι που αχνοκαίει στο σκοτάδι,
Με ένα φύσημα, αφήνεις μόνο τον γκριζωπό καπνό να αιωρείται,
Στην θέση της ζωής,
Βάζεις την στάχτη,
Τότε θα ήσουν Θεός, σωστά;

Μα πες μου, η θάλασσα που πλέκεται μπρος σου,
Τα μικρά φωτάκια, κάθε κίνηση, κάθε ανάσα,
Δεν είναι κάτι μαγικό;
Δεν είναι το πέπλο της ζωής;
Εκείνο το αραχνοΰφαντο που ντύνει τις σκέψεις μας,
Εκείνο το θαύμα του σύμπαντος δεν σε κάνει να σκέφτεσαι;

Μια κουκκίδα, σε ένα απέραντο σύμπαν,
Μια ανάσα μακριά από τον Θεό,
Ένας θεός εν αγνοία.

Πιστό σκυλί ο Θάνατος,
Άγριο δάγκωμα κάνει στους ανθρώπους,
Ζεις, άρα πεθαίνεις.
Πεθαίνεις γιατί έζησες.
Δεν υπάρχει κύκλος που να μην εφάπτεται.
Και η ζωή είναι ένας κύκλος,
Τόσο φυσιολογική σκέψη σαν την ανάσα,
Αυτήν την βαθιά που ξεφυσάς από και μέχρι την ψυχή σου.