Το γράμμα

Ήταν μια ήσυχη νύχτα στο σπίτι των Γαλανών. Το φεγγάρι κρατούσε καλά την σκιά του ψηλού κτίσματος, ο κήπος μοίραζε σκιές στο καφετί, φρεσκοποτισμένο χώμα. Μικρά χρώματα της αυγής και ο ήχος από μελωδίες νυχτερινών πουλιών, έντυναν τούτο το παραμυθένιο σπίτι στους πρόποδες του λόφου. Ένας τζίτζικας βίαζε την σιωπή, τα κλαριά του μεγάλου πεύκου τον μηνούσαν να σωπάσει, μα εκείνος μέσα από τα σπλάχνα του ξαναφυσούσε με μεγαλύτερη δύναμη.
Για δες, αδιαφορία και αντάρτικο από ένα τόσο δα μικρό κορμί..!

Ένα λυχνάρι στο πάνω μέρος, στην σοφίτα σιγόκαιγε, μια κόρη με αναφιλητά διάβαζε τα τελευταία λόγια. Οι σελίδες μελάνιαζαν στις άκρες, εκεί όπου τα μικρά της χέρια έσφιγγαν σαν να ήταν μασούρι από κλωστές που έπρεπε να κόψει. Τα γράμματα, μεγάλα στρόγγυλα και καλλιγραφημένα, χορεύανε ένα αργό χορό, πάνω στην ψυχή της κόρης με τις μακριές κοτσίδες και το φαρδύ φόρεμα με τα σχέδια.

Μα ύπνος δεν κολλούσε σε εκείνο το δωμάτιο, δεν χωρούσε παρέα με τα κλάματα, να δεις θα πήγαινε στα άλλα δωμάτια που υπήρχε τάξη, ηρεμία. Όλους τους κοίμισε τελικά, εκτός απο την κόρη. Αυτήν την άφησε να την βρει ο ήλιος άυπνη, να χώνει τις λεπίδες του μέσα στα τσιμπλιασμένα μάτια της. Έτσι με τούτο το μικρό βασανιστήριο, σε ταλαιπωρεί ο ήλιος, μόνο και μόνο για να σε κάνει να μετανιώνεις που έχασες τον ύπνο σου. Για αυτόν, ένας γηραιός πλανήτης πυρωμένος, τα χρόνια του τα διδάχτηκε και σκέψεις δεν είναι εύκολο να αλλάξει.
Αν σκύψει ποτέ να σε συμβουλέψει τούτο θα ακούσεις "Το βράδυ ύπνος, την μέρα ήλιος και παιχνίδι".

Μα δεν βαριέσαι, το κάθε σπίτι έχει μια κόρη, το κάθε σπίτι έχει ένα κήπο. Κάθε όνειρο πληγώνεται, όλο κάποιο γράμμα θα έρθει και θα διώξει τον ύπνο. Όλο κάτι συμβαίνει, άλλοτε καλό, άλλοτε κακό.
Μόνο ο ήλιος θα σε βασανίζει τα πρωινά με την ίδια θέρμη, αυτό να το έχεις σίγουρο.

Βλέπεις εκεί που είναι δεν φτάνει να διαβάσει το γράμμα, ίσως και να μην θέλει να διαβάσει.
Ποιος ξέρει;