Οι κόρες

Μια κόρη με χτυπάει στο στέρνο,
με όλη την δύναμη των μικρών και αδύναμων,
χεριών της,
κάνοντας γροθιά την θέληση.

Με χτυπά και ουρλιάζει «μην ξεχνάς!»,
και εγώ κάθε βήμα και μια προσπάθεια,
να μην τολμήσω να λησμονήσω
ούτε για μια καταραμένη στιγμή,
το όνομα και την μορφή της,
τις γλυκιές υποσχέσεις μιας άλλης ζωής.
«Την λένε Ελπίδα!»
αναμασάω στα κουρασμένα δόντια μου,
«Την λένε Ελπίδα» ξεφωνίζω τον αέρα από μέσα μου.
«Την λένε Ελπίδα!»


Και από πίσω η άλλη κόρη, η μοίρα,
τυλιγμένη με πολύχρωμα φανταχτερά υφάσματα,
με καλυμμένα τα μάτια και τα αυτιά,
ζωγραφίζει,
το τσιμέντο με την κέρινη μπογιά και την μαύρη σκόνη,
σχήματα, ανθρώπους, σπίτια,
ουρανό και γη,
χώμα και αστέρια.
Το χέρι της, σέρνεται στο πυρωμένο έδαφος,
σαν χορός μελωδικός,
άλλοτε κοφτός, άλλοτε αργός,
μα πάντα σε κίνηση..

Γλιστρώ την ματιά μου κλεφτά,
μα δεν μπορώ να στρίψω το αυχένα, να διακρίνω,
μάταιο,
τα έργα της σφαλιστά από την περιέργεια μου,
σαν ένα δώρο που δεν ξέρεις σε ποιον ανήκει.

Μόνο μπροστά μπορώ να κοιτώ,
να αγναντεύω θα ‘λεγα,
τον δρόμο εκείνο,
όπου τέσσερα άλογα μυώδη, καφετιά,
επιδεικτικά,
βαράνε τις οπλές τους, με δύναμη, με θόρυβο,
μέσα σε ένα λιβάδι γαλανό, με πράσινα βότσαλα,
κάθε τους βήμα κροταλίζει,
τρίζει η γης.

Να δεις, δείχνουν τα δόντια,
μα δεν δαγκώνουν.
Ίσως και να γελάνε..

Βαστώ την μία κόρη από το χέρι,
σφιχτά,
και περπατάω πλάι τους,
στην όχθη των ματιών τους.

Η άλλη θα έρθει, σαν είναι έτοιμη,
κανένα από τα χέρια μου δεν ξέρει πότε,
αλλά θα έρθει,
πάντα έρχεται.