Ο κόσμος

Ο κόσμος, μια γυάλινη διακοσμητική μπάλα με ένα κόσμημα τέχνης ή ένα κτίριο μέσα του, πασπαλισμένο με άσπρα χαρτάκια που δείχνουν σαν χιόνι. Σαν το κουνάς με το ένα χέρι το τοπίο χιονίζει, τα χαρτάκια κουνιούνται τυχαία στα όρια της μπάλας. Με το άλλο χέρι αφήνεις την αφή σου να διαβάσει τα χαραχτά γράμματα στην πρόσοψη.
«Οκλαχόμα».. ή "Παρίσι"

Νιώθεις ότι πρέπει να πάρεις μια απόφαση σημαντική.
Είσαι μέσα ή έξω από την γυάλινη μπάλα;
Βιώνοντας μέσα στην μπάλα, βλέπεις το χιόνι να έρχεται πάνω σου και θαυμάζεις τον δημιουργό, που σου προσέφερε ένα τόσο ωραίο τοπίο. Ζώντας όμως έξω από τη μπάλα αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο σου, ένα υπεύθυνο στόχο, να κουνάς την μπάλα για να έχει χιόνι ο μέσα κόσμος.

Αντιλαμβάνεσαι όμως και κάποια άλλα πράγματα, χωρίς όμως να το θέλεις, ειδικά σαν ζεις έξω από την μπάλα.
Ο κόσμος σου είναι ατελείωτος; Ο κόσμος έξω από την μπάλα είναι ατελείωτος; Γιατί αν υπάρχει όριο, ζεις και εσύ μέσα σε μια μπάλα. Και κάποιος σε κουνάει για να πέφτει το χιόνι.
Πόσο υπεύθυνη θέση, αλήθεια.
Ίσως να σε συμφέρει να είναι ο κόσμος σου άπειρος, τουλάχιστον εσύ δεν ευθύνεσαι ούτε στο ελάχιστο για όσα συμβαίνουν.

Στρουθοκαμηλισμός θα πεις έτσι;
Τουλάχιστον είναι καλύτερα έτσι παρά να νιώθεις αμηχανία που γνώρισες την βαρύτητα και έτσι ξέρεις που θα πέσει η πέτρα που εσύ έριξες.
Θα είσαι πάντα υπεύθυνος, για το χιόνι, για την βαρύτητα, για το μέλλον και το παρόν. Θα μεγαλώνεις για να φτιάχνεις μπάλες διακοσμητικές. Μέχρι να βαρεθείς ή να βρεθεί κάποιο μηχάνημα να σε αντικαταστήσει.

Όχι, καλύτερα να μην υπάρχουν όρια. Έτσι θα χωράς παντού.