No Volvere..

Άφησε το τσιγάρο να τον πνίγει, δεν σταματούσε καθόλου να εισπνέει το καπνό σαν να περιείχε μέσα του όλες τις απαντήσεις. Το δωμάτιο μοίραζε σκιές μέσα στο δωμάτιο, τα έπιπλα έδειχναν νεκρά, σταματημένα, όπως ο χρόνος στο κεφάλι του νέου. Ένα μυαλό κολλημένο σε μία και μόνη σκέψη, μια ιδέα που είχε κάτσει σαν πεταλίδα στα βράχια. Τίποτα δεν προχώραγε, ακόμα και όταν γελούσε ήξερες ότι δεν προχωρούσε ο χρόνος για αυτόν τον άνδρα, το σώμα πήγαινε στην δουλειά, τα ρούχα άλλαζαν κάθε μέρα πάνω του, αλλά ο χρόνος εκεί. Ακίνητος μέσα στην μεγάλη αποθήκη της σκέψης.
Αν τον έβαζες να ζωγραφίσει την ζωή του, θα έκανε ένα σπίτι. Ένα παράθυρο. Και ένα κλουβί.
Σήμερα είχε αποφασίσει ότι θα ζωγράφιζε και ένα πουλί. Ένα μεγάλο αποδημητικό πουλί, από αυτά που φεύγουνε σαν δυσκολέψει ο καιρός και επιστρέφουν όταν φτιάχνει πάλι.

Χρειάστηκε ώρα να του εξηγήσω ότι δεν αρκεί να ζωγραφίσει κανείς ένα πουλί.

Πρέπει να ονειρευτεί την μέρα που θα το αφήσει ελεύθερο.

Πρέπει να ζωγραφίσει ένα πουλί που πετάει για τον νότο, μόνο τότε ο χρόνος θα δρασκελίσει την στιγμή, μόνο τότε..