Σελίδες

2/11/09

Ο Νότος..



-Φεύγω για τον Νότο, μου είπε.
-Στάσου, απάντησα και δάγκωσα τα χείλια μου. Στάσου, θέλω να μου πεις κάτι ακόμα.
-Τι;
-Εκεί που πας, οι άνθρωποι πώς είναι; είναι ευτυχισμένοι;
-Δεν ξέρω. Έχει ζητιάνους που ζουν κάτω από τις γέφυρες,μοδίστρες που ράβουν σκυφτές με ελάχιστο φως, παιδάκια με μυαλό ξυράφι και σώμα γκρεμισμένο-κάθονται σε καρέκλες με ρόδες- μητέρες ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους, πατέρες με σκοτεινά σακουλιασμένα μάτια από την στεναχώρια, γιαγιάδες που χαμογελούν να δώσουν κουράγιο.. ω ναι, είναι πολλά αυτά που υπάρχουν εκεί πέρα.. Μα δεν είναι μόνο αυτά, υπάρχουν και κήποι ολάνθιστοι, θάλασσα που το καλοκαίρι γεμίζει φωνές, βουνά που τον χειμώνα το κρύο τα αγκαλιάζει, τζάκι, παραμύθια.. ένα σωρό όμορφες εικόνες!
-Αυτό που περιγράφεις μοιάζει πολύ με τον δικό μου τόπο, δεν μου είπες κάτι καινούργιο.
-Φυσικά και δεν σου είπα, γιατί η ερώτηση σου ήταν λάθος.
-Έχεις δίκιο. την ξανακάνω. Εκεί που πας, έχει ανθρώπους όπως εδώ;

Τα φτερά του άνοιξαν, έκανε ένα κύκλο από πάνω μου και πέταξε ψηλά πάνω από τα σύννεφα. Μου φάνηκε ότι γελούσε με τις ερωτήσεις μου.

"Τελικά, εδώ είναι καλύτερα..." μουρμούρισα και άφησα το μικρό χελιδόνι να χαθεί στο απέραντο..

6 σχόλια:

cloudsinthemirror είπε...

Ο ισημερινός σαν λεωφόρος. Περιμένεις να ανάψει το πράσινο φανάρι και περνάς απέναντι,από το Βορρά στο Νότο.

Δανάη είπε...

Πολυ όμορφο το κείμενο, αλλά και το βιντεάκι! Τι ωραίο που είνει να είσαι ένα μικρό χελιδόνι , να πετάς όπου θέλεις και να γνωρίζεις συνέχεια καινούργιους κόσμους! Μερικές ώρες πριν διαβάσω το κείμενο, σκεφτόμουν πόσο ελεύθερη θα αισθανόμουν αν βρισκόμουν ψηλά στον ουρανό. Ίσως γι' αυτό να μου άρεσε τόσο πολύ.
Όπως και να 'χει, μπράβο!

nkarakasis είπε...

Κυριε σύννεφο, κάτι θα ξέρετε. Αν περάσεις με κόκκινο τι γίνεται; σε στέλνουν στην σελήνη να σκεφτείς την παρανομία σου;

Δανάη, danke, Εγω όποτε διαβάζω ή γράφω για χελιδόνια έχω στον μυαλό μου τον Οσκαρ Ουαιλντ με τον πρίγκηπα του..

MARIA ANDREADELLI είπε...

Ψάχνουμε ιδανικούς τόπους για να γίνουμε ευτυχισμένοι καθώς ξεχνάμε ότι η ευτυχία ξεκινάει από μέσα μας.
Ωραίο κείμενο

nkarakasis είπε...

Και εμείς δεν ξέρουμε τι ψάχνουμε, απλώς περπατάμε και ανακαλύπτουμε.
Να ' σαι καλά Βάντα που δεν μου το σκουντάς το κείμενο..

ilianna είπε...

Όμορφο κείμενο στα σίγουρα και το αγαπημένο χελιδόνι να μπορεί να κάνει αυτό που πολύ ζηλεύω να μπορώ να κάνω όσο ζω να ταξιδεύω μακριά απαλλαγμένη από τα τετριμμένα ,ελεύθερη-γιατί καλά είναι τώρα που μπορώ αργότερα ποιος ξέρει? Ό Νότος σου μου θύμισε ένα αγαπημένο τραγούδι με εξαιρετικούς για μένα στίχους:

"Ο βασιλιάς της σκόνης"

Εγώ ο μικρός, ο αμνός του θεού
Ξεχασμένος στο νότο, γεννημένος αλλού
Ξέρω πάντα η Τροία, θα μίλια μακριά
Κι η ωραία Ελένη, θα 'ναι τώρα γριά

Βγαίνω στο δρόμο ορκισμένος να μπω
Στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
Το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
Και να κλάψω μετά, να χαθώ στη σιωπή

Ο βασιλιάς της σκόνης

Θα περάσουν τα χρόνια, θα γυρίσει ο τροχός
Όλα θα 'ναι σαν πρώτα, όλα θα 'ναι αλλιώς
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες, μα εσύ
Θα 'χεις γίνει σκιά, θα' χουν όλα χαθεί

Ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
Θ' απλωθεί η σκιά σου σ' ένα δρόμο στενό
Τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά
Σ' ένα κόσμο θαμπό, μακριά…μακριά

Ο βασιλιάς της σκόνης

Από του δράκου τη χρόνια, περάσαν χρόνια
Τώρα μπορεί να μην θυμάσαι τίποτα
Αλλά η ρόδα της ζωής, γυρνά αιώνια
Και μόλις λιώσουνε τα χιόνια,
Να 'ρθεις να με βρεις

Ο βασιλιάς της σκόνης

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά
Bon nui και από εμένα..