Freedom..

Ελευθερία..

Δυο πουλιά που κελαηδούν είναι ελευθερία,
Δυο πουλιά που τα κοιτάς είναι ελευθερία,
Ψυχή, ανέκφραστη δεν είναι ελευθερία,
Γνώμη απόλυτη δεν είναι ελευθερία,
Χαρακτήρας αγενής δεν είναι ελευθερία,
Εγώ δεν είμαι ελεύθερος,
Εσύ δε είσαι ελεύθερος,
Κανείς βασικά δεν είναι ελεύθερος,
Ζούμε την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε ελεύθεροι.
Το ότι γράφω σε αυτό το μπλόγκ δεν με κάνει ελεύθερο,
Δεν μπορώ να βρίσω κανέναν, ακόμα και να ήθελα,
Ελευθερία θα ήταν να μην θέλω να βρίσω κανένα,
Ελευθερία θα ήταν να μην χρειαζόταν να διαβάσεις αυτά που γράφω,
Να τα ήξερες.
Σκέψεις, ελεύθερες τυραννούν ένα κρανίο που τον στενεύει.
Γιατί αγαπάει, πονάει, συμπαθεί ..

Η αγάπη δεν μπορεί να είναι ελευθερία, ο πόνος δεν μπορεί να είναι ελευθερία, η συμπάθεια στοχεύει κάπου, σε περιορίζει να εκφραστείς άρα ούτε και αυτό είναι ελευθερία. Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει ανθρώπινα συναισθήματα, μόνο πειθαρχεία και αυτό απο μόνο του αναιρεί την ελευθερία. Πόσο ελεύθερος είμαι να σηκωθώ να φύγω όταν κάποιος με αγαπάει, πόσο ελεύθερος είμαι να αρχίσω να τρέχω όταν το κορμί δεν αντέχει. Το ίδιο το σώμα, φυλακίζει την ψυχή, μόνιμος πολέμιος, μόνιμος εχθρός της ελευθερίας της ψυχής. Το μόνο πραγματικά ελεύθερο είναι το πνεύμα μας, η σκέψη μας μα όχι οι πράξεις μας. Στην πορεία της εξωτερίκευσης της σκέψης, παράγοντες όπως, συναισθηματικοί, λογικοί, λόγοι συμπάθειας και τάξης, μας επαναφέρουν στην καταστολή της ελεύθερης βούλησης. Νιώθουμε ελεύθεροι γιατί θέλουμε να έχουμε αυτή την αίσθηση, μα εγώ πάω λίγο παραπέρα. Συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όσο θα ήθελα και αυτόματα νιώθω να σπάω έναν τοίχο μέσα μου.
Τούτο το κορμί πολλές φορές δεν με χωράει, τα ντουβάρια μου πέφτουνε στενά, η αγάπη με σφίγγει αλλά λέω τούτο πλέον, είμαι άνθρωπος και επιλέγω. Να ζω ανθρώπινα μέσα στα δεσμά των συναισθημάτων μου. Και κάθε φορά που το συναίσθημα, η λογική στυλεύει την ελευθερία μου, ξέρω τον πόλεμο και τον κατανοώ. Αυτό μου δίνει ακόμα μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, την άνεση να παρακολουθώ τον πόλεμο με αδιαφορία, με απάθεια. Τούτο συμβαίνει, το ξέρω, το είδα, το περιμένω, λέω από μέσα μου και σωπαίνω.

Κανείς δε μπορεί να μου πάρει τις σκέψεις, παρόλο που είμαι δεμένος σφιχτά από μια κοινωνία που με μεγαλώνει και με τρέφει, άρα γαλουχεί και τις σκέψεις μου. Μα δεν αναπτύσσω κακές οδηγίες για αυτό, το αντίθετο, αποφασίζω να είναι συνειδητή η επιλογή μου. Αντιλαμβάνομαι μέσα μου τους ρόλους και τις επιρροές που δέχομαι, τα σταθμίζω και αυτό μου δίνει την ελευθερία, να λέω και να σκέφτομαι ότι δεν είμαι ελεύθερος. Αλλά είμαι ευτυχισμένος, γιατί νιώθω ελεύθερος μέσα στην επιλογή μου. Αν η ελευθερία δεν σκοπεύει στην ευτυχία τότε θα ήταν άχρηστη. Όπως και ο κάθε δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία μέσα από δυσάρεστα μονοπάτια.

Επιλέγω λοιπόν, να είμαι τόσο ελεύθερος. Να πετώ μέσα στα σύννεφα, κάθε νυχτιά, σε κάθε γραμμή, σε κάθε πρόταση σε κάθε γράμμα. Αυτό είναι το δικό μου χρέος και είναι βαρύ.

Και όποιος πει ότι ζούμε ελεύθερα, έχουμε δημοκρατία και τα λοιπά, δεν θα διαφωνήσω, συγκριτικά με άλλες εποχές είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Αν και τότε ξέραμε ποιοι είναι οι εχθροί μας, τώρα κρύβονται πίσω από μια βόμβα, ένα εμβόλιο, μια τρομοκρατική οργάνωση, από τους πάγους που λιώνουν, θεωρίες συνωμοσίας και αισχροκέρδειας.
Νιώθουμε πράγματι τόσο ελεύθεροι;