Σελίδες

11/4/10

εκείνο τον πίνακα τον θυμάσαι;


Και εκεί που εσύ βλέπεις ένα κοριτσόπουλο να κάνει νάζια στο φακό, εγώ βλέπω μια μέλλουσα μητέρα με το τσιγάρο στο χέρι, ‘κει που βλέπεις δυο ματάκια όλο απορίες εγώ βλέπω δυο ρυτιδιασμένα, πρόχειρα βαμμένα μάτια, που στο βάθος του μυαλού τους προσπαθούν να θυμηθούν αν βάλανε αλάτι στο φαί. Προσπάθησες πολύ, στο καταλογίζω, αλλά βλέπεις ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος.

Μα αν υπάρχει κάτι που μας ενώνει είναι η οπτική σαν γεγονός, οι σκέψεις είναι απλώς δικές σου και πίστεψε με, δεν θέλω να τις ακούσω γιατί προέχει να ακούσω τις δικές μου σκέψεις πρώτα. Σε αυτό δεν φταίς εσύ, βλέπεις, μιλάνε δυνατά οι σκέψεις μου και κάποιες φορές δεν σε ακούω καθαρά..

Και εκείνο τον πίνακα, μαζί τον πήραμε, άραγε ποιες σκέψεις μας κοινώνησαν σε αυτήν την απόφαση; Ποτέ δεν θα μάθω, ούτε θα μάθεις. Υπάρχει βλέπεις ακόμα μια  παράμετρος ανάμεσα μας, η συμπάθεια. Δέχομαι και δέχεσαι να είμαστε διαφορετικοί και αυτό αυτόματα μας κάνει ομάδα, ίδιους όμως ποτέ.

Όπως λέει και η μητέρα μου δύο ίδια είναι άχρηστα και εσύ δεν είσαι άχρηστος..

Όχι για μένα.

Σήκω, πάμε τώρα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να δούμε εδώ, εξάλλου η οπτική μένει η ίδια, οι σκέψεις αλλάζουν και μα τον θεό δεν είναι ανάγκη να στεκόμαστε μέσα στο κρύο. Στο βάθος του μυαλού μας θα μείνει η εικόνα σε αυτό που μαζί είδαμε και η ταραχή της σκέψης μας θα υπάρχει επίσης για μέρες ακόμα μέσα μας, ακόμα και αν έχουμε φύγει..

Σήκω, πάμε, ο καθένας στον ευατό του..


5 σχόλια:

jokand είπε...

Φίλε nk η σύλληψη σου επί του θέματος άψογη!Έτσι είναι όπως τα λές...αλλά το μεγαλύτερο δίκιο το έχει η μαμά σου!!!

She είπε...

Συμφωνώ με τον φίλο jokand, η σύλληψη του θέματος είναι πρωτότυπη και άκρως εξαιρετική, καθώς και η απόδοσή του. Πως μέσα από έναν πίνακα δύο άνθρωποι βλέπουν ο ένας τον άλλο...

πολύ καλό!

She είπε...

υ.γ. Μπράβο!

nkarakasis είπε...

Ζούμε σε ένα κουτί. Οι σκέψεις μας είναι μέσα στο κουτί. Το σώμα παίρνει άδεια μερικές φορές να δει τον κόσμο και επιστρέφει με ταχύτητα μέσα στο κουτί.
Μόλις γεράσουμε, απλά δεν υπάρχει άδεια, δεν υπάρχει πλέον κόσμος. Μια βόμβα τα καταστρέφει όλα γύρω μας και μένουμε μόνοι, μόνιμα, αδιάφορα, σπαραχτικά, μέσα στο δικό μας κουτί.
Τέλος, πριν τα τινάξουμε, ας ψιθυρίσει κάποιος από επάνω μας, "Ποτέ του δεν έμεινε αρκετά μέσα στο κουτί, γιατί αυτό έχει παχύ κεφάλι.". Ας μας κοροϊδεύουν για το παχύ μας κεφάλι, δεν πειράζει.

Ας κάνουμε βόλτες όσο μπορούμε, και ας παίρνουμε και τις σκέψεις μαζί μας να αναπνέουν. Ας κουβαλάμε και ένα χαμόγελο στην τσέπη, να βρίσκεται. Ποτέ δεν ξέρεις.

Ακούς;

Η ζωή είναι κοινή, οι σκέψεις είναι ατομικές, αν και επηρεάζονται από το κοινό συναίσθημα και λογική, είναι δικές μας. Για αυτό ας μην κρίνουμε την σκέψη του άλλου όταν κοιτάει ένα πίνακα, αλλά ότι βρίσκεται μαζί μας. Ας εκτιμήσουμε την παρουσία. Αν πρέπει να μιλήσουμε για οπτική, ας δεχτόύμε τούτη. Την πιο δύσκολη. Της απλής παρουσίας.
Ο καθένας έχει την γνώμη του, χωρίς να χρειάζεται να νιώσει ή να γίνει Αϊνστάιν.. Φυσικά είναι πάντα λάθος, γιατί η κάθε γνώμη είναι δική του, όχι δική σου.

nkarakasis είπε...

Ξεχασα να σας ευχαριστήσω. Το κάνω τώρα. :)