Σελίδες

11/6/10

Στου Παναή..


Εκείνος ογδοήκοντα, εγώ εβδομήκοντα οχτώ και δύο τέταρτα του χρόνου. Σαφώς μεγάλη διαφορά ηλικίας. Χάος γενεών θα έλεγα. Εκείνος, γκρινιάρης, εγώ μαγκούφης, τίποτα δεν έχει να ζηλέψει ο ένας από τον άλλο, εκτός από εκείνον δα τον μεζέ που σαν πιο χονδρός από εμένα τσακίζει με δύο μασέλες. Την άνω και την κάτω. 
Ενίοτε πέφτει η πάνω, την στέλνει για επισκευή και επιστρέφει δριμύτερος. Έτσι , κάθε απόγευμα τα κουτσολέμε. Σε εκείνο το καφενέ, στις πέντε ακριβώς. Σαν χάπι. Τέσσερεις και πενήντα κατηφορίζω, δεν έχω να δώσω λογαριασμό. Εκείνος έχει μια γυναίκα που τσακώνετε συνέχεια, αλλά δεν δίνει σημασία, μόνο ότι μπορεί και κατηφορίζει τα σκαλιά μέχρι τον καφενέ του αρκεί για να σταματήσει την γκρίνια. Όταν λέμε σταματήσει την γκρίνια, εννοούμε πάντα για την γυναίκα. Τις άλλες γκρίνιες τις έχει πρόχειρες στην τσέπη, σαν φιστίκια. Κάθε τρείς και λίγο τσιμπάει μία και πριν προλάβεις την έχει πει. Μα τον αγαπάω τον μπάσταρδο, τα τελευταία τρία χρόνια μου έχει γίνει απαραίτητος.

Να έτσι περνάνε τα απογεύματα στου Παναή τον καφενέ. Πότε οι δυό μας, πότε ο Στρατηγός, πότε ο Χριστάρας.. περνάει το απόγευμα..

2 σχόλια:

Alex είπε...

Όμορφη ανανέωση κύριε Νίκο !
Η Ελλάδα που μας μεταφέρετε δεν έχει χαθεί , υπάρχουν και σήμερα καφενέδες και καλοσυνάτοι ανθρώποι ,γιατί ακόμη και στη δυστυχία δεν παύουμε να κουβαλάμε καλοσύνη και παραδόσεις.
Την καλησπέρα μου.

nkarakasis είπε...

Καλησπέρα Alex..