Δεξιά την κεφαλή..

Λέγεται ότι ο πατέρας του παιδιού ήταν άνεργος, άλλοι ότι απλώς τις νύχτες άκουγε απαλή τζαζ με μπίρες με αποτέλεσμα όλη την ημέρα να κουβαλάει την μέθη της νύχτας. Πάντως το θέμα ήταν ότι ήταν πολύ σκληρός με όλους και πρωτίστως με τα παιδιά του.

Κάποιοι λέγαν ότι αυτή η βιαιότητα, η απαράδεχτη για τα κοινωνικά δεδομένα μας συμπεριφορά δεν ήταν κάτι άλλο παρά το αποτέλεσμα παιδικών τραυμάτων, άλλοι πάλι – ειδικοί στην ψυχανάλυση – θεωρούσαν ότι τέτοια συμπεριφορά δεν θα μπορούσε να έχει σχέση με την παιδική ηλικία του ανθρώπου αυτού, αλλά προερχόταν από κοινωνικές συνθήκες ενηλικίωσης όπως ανεργία, χαμηλό βιωτικό επίπεδο και τα λοιπά. Όχι ότι όλα αυτά έχουν τελικά σημασία, καθότι στην πραγματικότητα κάνεις δεν μπορούσε να πει κάποια σίγουρη και εξακριβωμένη ιστορία σχετικά με αυτόν τον άνθρωπο, όλη τους η υπόθεση στηριζόταν σε φήμες, όπως αυτή :

Κάποιο πρωινό ο μικρός γιος του έκλαιγε και ούρλιαζε γιατί δεν ήθελε να πέσει στην πισίνα του δημοτικού κολυμβητηρίου. Ο προπονητής έκανε ότι μπορούσε να πείσει τον μικρό, του έφερε παιχνίδια, φουσκωτά, του υποσχέθηκε πτώση από την τσουλήθρα. Τίποτα, ο μικρός ήταν ανένδοτος στην αρχική του απόφαση να μην μπει στο νερό, βάζοντας σαν μοναδικό του όπλο τα κλάματα. Έτρεξε μάλιστα κάνα δυο φορές προς τον πατέρα του να τον πάρει από εκεί μέσα, αλλά ακόμα και εκεί βρήκε σκληρό τοίχο μπροστά του. Ο πατέρας, άρχισε να τον βρίζει και να του λέει ότι οι άντρες δεν κλαίνε! Τον έσπρωχνε με το χέρι να πέσει πάλι στην πισίνα, εκείνος έκλαιγε ακόμα πιο δυνατά γιατί έβλεπε, αλίμονο, δεν υπήρχε κάποιος να τον υποστηρίξει! Ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας, ο μόνος που θεωρητικά τον καταλάβαινε, τον έβριζε με τα χειρότερα λόγια και τον έσπρωχνε να πέσει πάλι μέσα.

Ώσπου ο πατέρας νευρίασε πιο πολύ και τον έπιασε από τις μασχάλες και βρίζοντας του την μάνα του και τα θεία τον πέταξε με δύναμη μέσα στην πισίνα σαν να ήταν ένα τσουβάλι που το πετάει κάποιος πιο πέρα. Με την ίδια απάθεια, με την ίδια δύναμη! Το παιδί έκανε τόξο και έπεσε με το κεφάλι μέσα στο νερό που έπνιξε το δυνατό ουρλιαχτό του. Ευτυχώς φορούσε ζώνη για να επιπλέει και έτσι σύντομα βγήκε πάλι το κεφάλι έξω κλαίγοντας και ουρλιάζοντας. Η προπονήτρια δεν άντεξε, του έδιωξε και τους δύο, πατέρα και γιο ... ο πατέρας έφυγε νευριασμένος όπως δηλαδή είχε έρθει, ο γιος σπασμένος στα τέσσερα. Από εγωισμό, από φόβο για τα νεύρα του πατέρα και από την άκαρδη τιμωρία των δέκα ημερών που του επέβαλε ο πατέρας του την ώρα που έκλεινε η πόρτα του κολυμβητηρίου. Κάνεις δεν μπορεί να φανταστεί το είδος της τιμωρίας..

Χρόνια μετά, ο γιος μεγάλωσε, έφυγε από την πόλη και έτσι χαθήκανε τα ίχνη του, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου εκείνο το απόκομμα της εφημερίδας για τον δολοφόνο από την Τεργέστη, το μέρος δηλαδή που μεγάλωσε ο μικρός. Ο δημοσιογράφος μιλούσε με δέος, για το τέρας που σκότωσε τους γονείς του και αργότερα μια κολυμβήτρια που έτυχε να βγει μαζί του. Η φωτογραφία όμως δεξιά του άρθρου τον αδικούσε πολύ.

Σαν παιδί ήταν ένα γλυκύτατο αγόρι..!