Πειραιάς, Βόννη νύχτα και το βαγόνι κουνιόταν σαν καλαθούνα μωρού. Κάθισε δίπλα μου, μαλακά σαν χάδι. Χαμογέλασε και έβγαλε ένα τσιγάρο από την ασημένια ταμπακιέρα. Σκέφτεσαι, μου λέει, από το πρόσωπο σου το βλέπω. Σκέφτομαι ναι, ανταπάντησα και παρατήρησα τα ροδοκόκκινα μάγουλα και τις όμορφες σκιές που χάριζε η αχνή λάμπα από πάνω μας.. Έχεις διαβάσει για τον.. ξεκίνησε να λέει, όχι, την κόβω. Δεν έχω διαβάσει. Απλώς σκέφτομαι. Τι θα ήθελες να πεις τώρα δα, πες το χωρίς να σκεφτείς. Αυθόρμητα. Μου χαμογέλασε.
Σαββάτο βράδυ, απόκληρος σκέψεων αλλά τόσο γεμάτος όσο ένα σεντούκι με φωνές, ευτυχισμένος για αυτά που είναι δίπλα μου σαν βελανιδιά την άνοιξη. Ναι αλλά τι θα ήθελες να κάνεις τώρα, με ρωτά πάλι. Να ουρλιάξω.. ή να γελάσω ή να κλάψω, δυνατά! . και εσύ... Που πήγες; Ίσως να μην πρέπει να ταξιδεύεις μόνος. Δεν είσαι μόνος, είσαι γεμάτος, ακούστηκε η φωνή χωρίς μορφή. Ναι, αλλά αυτή είναι η φύση μου. Να έχω τα πάντα και να ελίσσομαι σε μοναχικούς δρόμους. Να αμφιβάλλω και να καταστρέφω νοητά, για να δημιουργήσω έπειτα. Ναι, να δημιουργήσω. Όπως έκανα με εσένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου