Απόγευμα, νύχτα και βράδυ

Απόγευμα, νύχτα και βράδυ. Απέναντι, μια κυρία ψηλή με δεμένους ώμους γύρευε το χαμόγελο, έζησα λέει μαζί με τον άνδρα μου μια υπέροχη ζωή στην Ρουμανία, την δική του φυσικά, προς τι η ερώτηση! Δίπλα του, σε κάθε αγώνα. Αυτός να τρέχει και εγώ να του φοράω το κασκόλ να μην κρυώσει. Κουβαλούσα ξύλα, ετοίμαζα φαί, καθάριζα το σπίτι, αυτή ήταν η ζωή μου. Και αν καμιά φορά έφερνε δουλειά στο σπίτι, εγώ κρατούσα τα παιδιά, να έχει ησυχία. Ήταν δάσκαλος, ένας υπέροχος δάσκαλος.. Περίεργο, της λέω, πολύ περίεργο, δεν έζησες, το ξέρεις; Γύρισε το κεφάλι στο παράθυρο τάχα ενοχλημένη...

Δίπλα της, μια κοπελίτσα, ξέρεις με εκείνο το βαμμένο μαλλί και το στενό κολλάν που μαρτυρά τα πάντα. Μα εκείνα τα μάτια, εκείνα τα χαμένα μάτια μέσα στο μελαχρινό κορμί με έκαναν να την παρατηρώ για ώρα • σαν να περιείχαν ένα μήνυμα που περίμενε να το αποκωδικοποιήσω. Ήταν να πιάσω δουλειά σε ένα εμπορικό. Δεν έκατσε, μου είπε. Ζητούσαν να ξέρω και Αγγλικά, ΄κάναν περατζάδα τουρίστες βλέπεις. Καταλαβαίνω, της απάντησα. Και τώρα; Τώρα. Τίποτα, κατέβασε το κεφάλι. Αν είχα τελειώσει το λύκειο, κάτι θα είχα στα χέρια μου, αλλά βλέπεις… Περίεργο της λέω, δείχνεις ότι θα τα καταφέρεις αλλά έχεις χάσει το θάρρος σου.. Αυτά τα καλόβολα ψέματα πάντα με ενοχλούσαν.. Στα αρχίδια μας, απάντησε ο διπλανός μου• ψηλός με χαραγμένο αυλάκια στο πρόσωπο. Σκληρός. Με μάτια βουτηγμένα στην θλίψη, σαν κουλουράκια μαυριδερά μέσα σε τσάι. Στα αρχίδια μου όλοι σας, βροντοφώναξε αλλά η φωνή του ήταν πιο χαμηλωμένη, πιο τρυφερή από όσο πίστεψα στην αρχή. Περίεργο, σκέφτηκα, καταφέρνει να δείχνει και να μην δείχνει ταυτόχρονα… Κράτησα όμως την σιωπή μου και τις σκέψεις που σύντομα διακόπηκαν από ένα ψηλό παλικάρι, με παντελόνι παραλλαγής στρατιωτικό, κασκόλ με κίτρινες αποχρώσεις και μαλλί ξυρισμένο στην βάση που μόλις μπήκε στο βαγόνι. Στάθηκε στο κέντρο. Όμορφο παλικάρι, λεβέντικο, είπα από μέσα μου. Μας κοίταξε όλους με θρασύτητα. Τον παρατηρούσα, όμορφο παλικάρι, πολύ όμορφο. «Καλησπέρα σας και συγνώμη για την ενόχληση. Είναι τοξικομανής και έχω AIDS, δεν κλέβω, προτιμώ να εξευτελίζομαι εδώ μπροστά σας, πέφτω στα πόδια σας, σας εκλιπαρώ…» Περίεργο λέω, πολύ περίεργο.. να δεις, κάτι σφίχτηκε μέσα μου εκείνο το απόγευμα, νύχτα και βράδυ…