Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή

 Όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο, εκείνος ήδη δούλευε σε βενζινάδικο και οδηγούσε τα αμάξια με εξαιρετική ευκολία. Μου φαινόταν υπεράνθρωπο τότε. Όταν έφτασε σε ηλικία να δώσει για δίπλωμα του λέει ο εκπαιδευτής/εξεταστής "δεν περνάς". Σοβαρά; του απαντάει και του δείχνει την βελόνα της βενζίνας που έδειχνε περίπου την μέση. Θα σε πάω μέχρι να αδειάσει του είπε, και έφυγε με σπινιές και drift στις στροφές. 

Έτσι ήταν-πάντα αυθόρμητος, ντόμπρος και απίστευτα δυνατός σαν χαρακτήρας, είχε ανδρωθεί πιο γρήγορα από εμάς και δεν μας έπαιρνε να του κάνουμε μαλακίες. Ό,τι έλεγε ήταν νόμος.  Μην φανταστείς, τον συμπαθούσες εύκολα, γινόταν ένα με την παρέα, την ήξερε-δεν την ήξερε και βέβαια είχες σοβαρές πιθανότητες να βρεθείς λουσμένος με ένα ποτήρι Τζακ ντάνιελς κ τον Γιώργο δίπλα να γελάει χαρακτηριστικά με το τσιγάρο στο στόμα ή και να  βρεθείς το ίδιο βράδυ σε ένα ρεμπεταδικο να χορεύεις πάνω στην πίστα το "Μάγισσες φέρτε βότανα" και να επιστρέψεις σπίτι κοιτώντας τα άστρα.  

Μόνο που δεν θα αρκεί στην ζωή  να φέρνουν βότανα οι μάγισσες, κι εκείνα τα άστρα πολλές φορές μας μπέρδευαν όλους. Βλέπεις, έίμασταν μικροί και άμαθοι, αλλά εκείνος έδειχνε να τα γνωρίζει καλύτερα από εμάς πάντα. Άναβε τσιγάρο και με το βλέμμα μονάχα ήξερες ότι όλα είχαν μια εξήγηση.

Όταν ήταν στο στρατόπεδο την ημέρα που πέθανε ο Καζαντζίδης κατέβασε μεσίστια την σημαία βάζοντας στο ράδιο στο διαπασόν τραγούδια του Στελλάρα. "Δεν έχω άδεια, έφαγα καμπάνα", είπε στο τηλέφωνο και η Άννα η κοπέλα που τον έβλεπε και λαμπύριζε απογοητεύτηκε που δεν θα βρισκόντουσαν όπως περίμενε. Κι εκείνος δεν πήγαινε πίσω,  πήγε φαντάρος, γύρισε και την παντρεύτηκε όσο πιο σύντομα γινόταν σαν να ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Εκεί κάπου  χαθήκαμε αλλά βαθιά μέσα μου πίστευα ότι θα βρεθούμε ξανά, ώσπου τον είδα για τελευταία φορά σε μια συνάντηση συμμαθητών. Κοιταχτήκαμε με ζέση και αγκαλιαστήκαμε με νοσταλγία. Δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα συζήταγες για πολύ, αρκούσε μια ματιά, ένα βλέμμα και τα είχε τακτοποιήσει όλα. Εγώ ήμουν ανέκαθεν πολύ πιο φλύαρος αλλά εκείνη η σιωπηλή συγκατάβαση μου αρκούσε. Ήμουν σίγουρος για την επόμενη συνάντηση μας αλλά τα σχέδια είναι για τους ανθρώπους, η τύχη και το κάρμα είναι όμως κάτι διαφορετικό.  Ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Σωτήρης, ο Νεκτάριος, ο Δημήτρης, η Σοφία, η Εύη, τα αδέρφια Πλέσσα και πολλοί άλλοι ήταν για χρόνια ο πυρήνας της ενηλικίωσης μας. Αλλά ο Γιώργος ξεχώριζε ή τον ξεχώριζα κι όπως στεναχωρήκα τότε που χαθήκαμε, έτσι κάπως με πήρε και το παράπονο τώρα. Εξάλλου, πάντα πίστευα ότι θα άναβε τσιγάρο εμπρός στον Άγ. Πέτρο και θα του έλεγε να πα να γαμηθεί κοιτώντας τον στα μάτια. Τώρα μένει να λέμε ιστορίες για εκείνον, πολλές ιστορίες αλλά όπως θα έλεγε κι ό ίδιος,

 
Δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου να `ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα

Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή σαν λουλούδι
κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή

 RIP Γιώργο,