Αφορμή ήταν ένας φίλος που έβγαλε το πρώτο του βινύλιο οπότε έφερα τους δίσκους από την αποθήκη και σύντομα προμηθεύτηκα ένα καινούργιο πλατό γιατί το παλιό είχε θέματα. Δίχως να το καταλάβω βρέθηκα να καθαρίζω τους εφηβικούς μου δισκους, να κοιτώ τα εξώφυλα - να διαβάζω τους στίχους πάντα απλωμένα στο πάτωμα όποτε τότε : Έφηβος να με τυφλωνει ένας απέραντος ορίζοντας που απλωνόταν εμπρός μου. 

Έπετα ξεπήδησε ο πρώτος ήχος, το πρώτο γρατζούνισμα · με συγκλόνισε - ήρθαν κι άλλα πιο προσωπικά , μη τα λέμε. Το βινύλιο είναι κάτι παραπάνω μουσική, είναι συναίσθημα, είναι αστείρευτος χρόνος - έχοιυμε παραδοθεί στην επιφανειακή ταχύτητα του χρόνου, δίχως να απολαμβάνοιυμε τις στιγμές ή οτιδήποτε σχετικό με τις στιγμές, όπως αυτό: να ακούσουμε ένα δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος. Όπως είναι και η διαδρομή της ζωής μας, δίχως να επιλέγουμε να κομάτια που μας ενδιαφέρουν. Όλα είναι μέσα, ακόμη κι ένας δίσκος με γρατζουνιές.

Εκείνον τον καθαρίζεις με μεγαλύτερη φροντίδα.