Ο πατέρας μου ήταν μάλλον ένας μύθος και επειδή δεν τον γνώρισα, απέφυγα την ειμαρμένη και έτσι δεν χρειάστηκε να τον καταρρίψω (ως μύθο) όπως όλοι οι νεαροί τους δασκάλους τους. Δεν υπήρξε διδακτικός, διότι δεν υπήρξε ως φυσική παρουσία. Απεβίωσε πριν προλάβω να τσακωθώ μαζί του · ως είθισται.
Ωστόσο αν και στα πρώτα χρόνια δεν του μιλούσα (δεν θα μπορούσα εκ των πραγμάτων άλλωστε) μεγαλώνοντας και αναλαμβάνοντας την πατρική ιδιότητα με την σειρά μου, αποφάσισα να μην του μοιάσω παραμένοντας στην μεριά που αναπνέουν οι άνθρωποι (όσο γίνεται περισσότερο) και να τον καταλάβω.
Πολλές φορές με έφερε σε αμηχανία η σκιά του, αλλά βρήκαμε κοινά σημεία.Η αγάπη για παράδειγμα, δεν ξέρω αν είναι/ήταν ανιδιοτελής αλλά συνυπήρε με μια μορφή απέραντης στοργικότητας. Τουλάχιστον αυτή του η εκδοχή με βόλευε, αν και κάποιες φορές η απουσία του μου μαύριζε το συκώτι μου.
Όπως κι αν έχει, κανείς δεν είναι τέλειος.
- Κι αυτό δεν του έχω συγχωρέσει ακόμη, γιατί μάλλον το κληρονόμησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου