Ο πατέρας μου ήταν ένας μύθος και ίσως επειδή δεν τον γνώρισα, απέφυγα την ειμαρμένη και έτσι δεν χρειάστηκε να τον καταρρίψω (τον μύθο του), όπως όλοι οι νεαροί τους δασκάλους τους. Δεν υπήρξε διδακτικός, διότι δεν υπήρξε ως φυσική παρουσία. Απεβίωσε πριν προλάβω να τσακωθώ μαζί του, ως είθισται. Ωστόσο αν και στα πρώτα χρόνια δεν του μιλούσα (δεν θα μπορούσα εκ των πραγμάτων άλλωστε) μεγαλώνοντας και αναλαμβάνοντας την πατρική ιδιότητα με την σειρά μου, αποφάσισα να μην του μοιάσω παραμένοντας στην μεριά που αναπνέουν οι άνθρωποι (όσο γίνεται περισσότερο) και να τον καταλάβω. Πολλές φορές με έφερε σε αμηχανία η σκιά του, αλλά βρήκαμε κοινά σημεία.Η αγάπη για παράδειγμα, δεν ξέρω αν είναι/ήταν ανιδιοτελής αλλά σίγουρα μια μορφή απέραντης στοργικότητας. Σε σημείο κάποιες φορές να σπάει τα φτερά, και η απουσία να μαυρίζει το είναι. Όπως κι αν έχει, κανείς δεν είναι τέλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου