Έχουμε ένα κλουβί στο χωριό, αληθινό - με το ναύλον γύρω-γύρω μη πέσουν τα καναβούρια έξω και τα παιχνίδια στα κάγκελα. Ταίστρες, ποτίστρες, από όλα. Το μικρό πορτάκι είναι κλειστό και περασμένο ακόμη ένα σύρμα μην ανοίξει από λάθους. Ακόμη κι αν πλησιάσεις το κλουβί, νομίζεις ότι σου μυρίζει το παπαγαλάκι μέσα, τόσο που πρέπει να ψάξεις με το βλέμμα σου να σιγουρευτείς ότι είναι άδειο.
Ένα συρμάτινο κλουβί, αδειανό όπως μια καμένη έκταση σε μια τραχοπλαγιά. Τόσο άδειο όσο ο θάνατος. Μια σιωπή πάνω από ένα πολύβουο τραπέζι που τρώγαμε τα μεσημέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου