Το πρωί περάσανε μαχητικά αεροπλάνα σχεδόν πάνω απ' το κεφάλι μας, με μια ταχύτητα σαν αυτήν που μας κυνηγάει μέσα στην Πόλη το καθετί, ένας ανεπίλυτος λαβύρινθος που κινούμαστε στα όρια του μάταιου καθημερινά. Και εκείνες- τις ελάχιστες μέρες που πρέπει να παύσουμε να ανησυχούμε (το λένε διακοπές αυτό), ο θόρυβος από τα αεροπλάνα και η αίσθηση του κρότου που σε βάζει σε ετοιμότητα. Γιατί; κανείς δεν ξέρει, κατώτερα συναισθήματα επιβίωσης. Όπως τότε στην Πόλη· δηλαδή τι τότε; πριν από κάποιες μέρες.
Και σύντομα θα επιστρέψουμε εκεί. Σχεδόν λαχταράμε να πετάξουμε και εμείς χαμηλά και με κρότο πάνω από τα θέματα που μας στοιχειώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου