Ανοχή

 

Τώρα που ο ήλιος είναι ηλιόλουστος, θυμήθηκα εκείνον τον καφετζή που για να κρατήσει το μαγαζί του, συμφωνούσε με όλους, δεν αντιδρούσε σε τίποτα και απλώς έφτιαχνε τον καφέ του και τον μοίραζε στους πελάτες, αθόρυβα και δίχως να απαντάει σε κάθε πρόκληση, ακόμη κι όταν τον προσέβαλαν ή τον ταπείνωναν. Δεν μιλούσε και τα χρόνια πέρναγαν, κι ο καφές στα χέρια του ξίνιζε, είχε πάρει μια γεύση από ξύδι και έπειτα από λίγο δεν άργησε η ώρα που όλοι τον απέφευγαν με τέτοιο καφέ. Όταν πλέον έμεινε μόνος του, και κανείς δεν πατούσε στο μαγαζί για πρώτη φορά τα έβαλε με τον καθρέπτη στο μαγαζί του. Του μίλησε τόσο άσχημα, που ακόμη θυμάμαι τον καθρέπτη να σκοτεινιάζει.

Το έκλεισε και άρχισε να βρίζει τους πάντες. Ξεκίνησε από τον μανάβη δίπλα του, έπειτα τον ταμία του σούπερμαρκετ και τον οδηγό του λεωφορείου και τον πιλότο και μετά τον καπετάνιο. Ένα μήνα μετά είχε φτάσει σε ένα νησί με 25 κατοίκους κοντά στην Αφρική. Τους έβρισε και φύγανε να γλυτώσουν από τον μανιακό. Οπότε έμεινε μόνος του και πλέον χωρίς λεφτά. Και καφέ.

Μου την είχε πει την ιστορία ένας βεδουίνος πολύ σοφός που πέρασε με την καμήλα από εκείνο το νησί και τον γνώρισε-έβρισε, αρπάχτηκαν. Και μου είπε βέβαια, να μην ανέχομαι εύκολα αυτούς που με προσβάλουν. Του είπα, ότι δε το έχω σκεφτεί ποτέ.

Εξάλλου δεν ξέρω να φτιάχνω καφέ.